TRZY FILARY - czyli najbardziej porąbana książka z Eldaryi ツ

Życie na Wyspach

Dla mieszkańców królestwa Menulis zamieszkującego trzy z siedmiu Wysp Fengari zapowiadały się wyjątkowo ciężkie dni. Nie dość, że musieli spierać się z sąsiadami po drugiej stronie wysp, to jeszcze od niedawna po całym królestwie rozchodzą się plotki na temat przyjazdu niezwykle wyszkolonych sojuszników, aby pomóc w uzyskaniu pokoju pomiędzy ludami. Po tak wielu latach życia w ciągłej nienawiści do siebie, większość mieszkańców wysp chciała po prostu zaznać spokoju duszy, nie bać się, czy następnego ranka nie obudzą się i nie ujrzą zniszczonych pól uprawnych, które są dla nich jedynym źródłem pożywienia. Strach matek i ojców bojących się o swoje dzieci. Dlaczego muszą wychowywać się w tak paskudnym miejscu? Z czasem wiele rodzin zaczęło opuszczać wyspy Fengari, aby znaleźć bezpieczniejsze miejsce dla swoich dzieci. Była to jedyna cecha jaka łączyła dwie, wrogie sobie rasy. Pomyśleć, że cała ta tragedia spowodowana jest chciwością głów obu ludów. Ich okropną chęcią do posiadania tej jednej dodatkowej wyspy.

Pewnego dnia tak długo wyczekiwany statek wpłynął do portu. Na żaglach powiewał ten słynny Znak Wielkiej Straży Eel, o której już wiele słyszano wśród cywilów. Żołnierze sprawujący wtedy wartę donieśli iż w ich załogę wchodzi pięć kobiet i dwóch mężczyzn. Wszyscy byli albo wystraszeni, albo szczęśliwi. Czy to spotkanie pomoże im zakończyć nieustanną wojnę, czy wręcz pogorszy sytuację?

Owi dzielni strażnicy właśnie kierowali się w stronę siedziby Króla Wróżek Menulis. Aby się tam dostać musieli oni przejść jednak przez wszystkie trzy wyspy będące pod jego panowaniem. Gdy tylko schodzili z mostu łączącego jedną wyspę z drugą, zostawali zasypani ogromną ilością spojrzeń mieszkańców. Za każdym razem innych. Na każdej z trzech wysp zostały bowiem umieszczone trzy rangi wróżek. Zaczynając od najniższych kończąc na elicie ludu.  Najmniej przyjazne były jednak spojrzenia miejscowych najwyższych. Weszli na olbrzymi plac. Na środku - tak jak na każdej z wysp - znajdował się olbrzymi kryształ emanujący dziwną różową aurą. Wokół niego postanowiono wykopać dół i wlać wodę, aby nikomu nie przyszło na myśl dotykanie go. Nikt naprawdę nie wiedział co może się stać, kiedy kryształ zostanie rozbity. Najbardziej pewne są jednak przypuszczenia, że cała wyspa objęta magią kryształu zostanie zatopiona w morzu, na którym się unosi. Na placu znajdowały się jeszcze losowo rozrzucone po krawędzi kostki wysokie latarnie w kształcie dzwonków, dające światło w nocy. Wokół placu zostało postawione kilka domków, wszystkie z tego samego drewna.  Niektóre bogate inne trochę biedniej przystrojone. Na przeciwko nich stał jednak największy i najbardziej bogato ozdobiony dom przypominający mały pałacyk. Przy wejściu do tego domu stało dwoje strażników.

Buzie Niny i Julki praktycznie się nie zamykały. Dla nich zapewne też będą to dni pełne wrażeń. Zachwycały się one prawie wszystkim co spotkały. Drzewa, które obrastały każdą wyspę przypominały wyglądem kwitnącą wiśnię. Nadawało to wyspom bardziej bajkowy wygląd. Kryształ też wywarł na nich niemałe wrażenie. Tak naprawdę na każdym - z wyjątkiem osób, które już wcześniej tu były - miejsce to było niezwykłe. Załoga udała się do zamku. Po krótkiej wymianie słów Ezarela z jednym ze strażników zostali wpuszczeni do środka.

Prowadzeni przez strażników mijali wiele drewnianych korytarzy. Duża roślinność dawała o sobie znać nawet w środku tego skromnego pałacyku. W pewnym momencie stanęli na wprost olbrzymich drzwi wykonanych z rzeźbionego drewna. Strażnicy otworzyli je tym samym wprowadzając załogę do olbrzymiej komnaty. Na środku rozciągał się duży niebieski dywan, a na dwóch przeciwnych ścianach zostały umieszczone drzwi. Na drugim końcu sali, na podeście stały trzy elegancko ozdobione drewniane trony. Dało to im do myślenia, że zaraz nastąpi spotkanie z władcą tych trzech wysp. Pomimo ciepłego nastroju w zamku panował chłód i raz na jakiś czas można było poczuć chłodny wiatr na ramionach.