Cowboy laarzen en zwarte gympen - Flikken stories

Gevoelens delen

Samen zaten ze op het bankje uit te kijken over het water. Het voelde onwennig, voor beiden. Ze hadden allebei een drukke dag gehad. Toch voelde ze aan dat ze moesten praten, goed praten. Echte gevoelens delen. Nadat ze waren gaan zitten op het bankje was het stil geweest. Geen van beide voelde de behoefte om het vredige tafereel voor hen te verstoren. Voetgangers liepen hen voorbij, de tijd verstreek.

"Waar ben je bang voor?" vroeg Marion uiteindelijk. Een kleine verandering in haar gezichtsuitdrukking was de enige reactie die Marion van haar kreeg. Het bleef stil. Ze gaf geen antwoord. "Nou?" drong Marion aan. Ze boog haar hoofd naar beneden en staarde naar de grond. De grond was droog, te droog voor een lentedag. Normaal gesproken zou het gras fris-groen moeten zijn, maar deze lente was de temperatuur al snel te hoog opgelopen. Waar het 10 tot 13 graden zou moeten zijn, was de temperatuur deze week opgelopen tot maximaal 19 graden. Ze verzette haar linkervoet en sloeg haar rechterbeen over haar linkerknie. Haar handen zette ze naast zich op de bank. Haar schouders trok ze op zodat er spanning op kwam te staan. Haar ogen begonnen vochtig te worden. Ze kneep haar handen strak om de bank heen, haar emoties negerend. Een lichte schrok ging door haar lichaam toen ze Marion haar hand op de hare voelde leggen. "Niet doen, alsjeblieft. Niet de stoere Eva uithangen, laat je emoties zijn voor wat ze zijn". Eva keek opzij in het gezicht van Marion. Ze probeerde de brok in haar keel weg te slikken. Het lukte niet. 

"Liefde" zei Eva uiteindelijk. "Zijn liefde". Eva draaide haar hoofd weg en staarde naar de rimpelingen in het water. "Het is mij te veel, ik kan het niet aan. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan, hoe ik met hem moet omgaan. Als ik naar hem kijk, kan ik alleen maar mijn eigen onzekerheden zien. En van hem krijg ik alleen maar liefde terug". Eva stopte met praten. Ze probeerde te zoeken naar woorden, maar die leken in het niets te zijn opgegaan. Marion knikte. Niet omdat ze Eva begreep, maar om aan te geven dat het goed was. Net toen ze dacht dat het gesprek klaar was, ging Eva verder. "Ik ben zijn liefde niet waard. Ik zit teveel in mijn hoofd en ik wil daar niet weg, ik kan daar niet weg. Hij vindt het niet erg dat ik afstandelijk ben, maar elke keer als ik in zijn ogen kijk, zie ik mijn gevoelens weerspiegelt en realiseer ik mij dat ik die nooit kan uiten. Ik kan hem nooit helemaal binnen laten. Als ik dat doe, komt hij erachter hoe gewoon ik maar eigenlijk ben". "Maar voor liefde hoef je toch niet buitengewoon te zijn? Weet je, zoals ik het zie denk ik dat je heel goed weet wat je wil, alleen moet je gevoel het nog toegeven". Marion keek opzij in het nadenkende gezicht van Eva. Ze knikte. "Misschien moet je wat minder in je hoofd zitten en wat meer in de wereld zijn. Als je altijd maar luistert naar de gedachtes in je hoofd, zul je nooit ervaren wat het is om te luisteren naar de wereld. Kijk, je angsten, als ik het zo mag noemen, houden je tegen om te doen wat je het liefste wil en dat is hem. Dat weet jij, dat weet ik en hij weet dat ook. Dus laat jezelf een beetje los. Ik zeg niet dat je niet meer in je hoofd mag zitten, want dat hoort bij jou, maar ik zeg wel dat je gedachtes niet het ergste zijn wat er op deze wereld is. Jij bent goed genoeg. Ik vind jou goed genoeg en hij vindt jou goed genoeg. Jij bent hem waard". 

Eva had tranen in haar ogen gekregen door Marions woorden. Ze schraapte haar keel. "Dankjewel" zei ze geëmotioneerd. Eva leunde naar Marion toe en gaf haar een knuffel. "Goed, kunnen we dit gesprek leuk afsluiten en niet zo zwaar beladen?" "Waar wil je het over hebben? Het weer?" Eva grinnikte. "Eh, hoe was jouw dag vandaag?" "O, je wil het over míjn dag hebben? Jeetje, waar zal ik beginnen. Leuk maar druk. Veel mensen gesproken. Het was zo'n dag waarop je met alles tegelijkertijd bezig bent en dat pas aan het einde van de dag realiseert. Dus ik heb zin in een kopje thee en de krant". "Sorry dat je dan nog met mij moet praten". "Mág, ik mag met jou praten. En daar hoef je je niet voor te excuseren. Ik ben jou juist dankbaar dat je dit met mij wilde delen, dat je je voor mij openstelt". Marion gaf Eva een veelbetekenende blik. "Kom, gaan wij richting huis lopen?" Samen stonden ze op en liepen weg van het bankje, hun gesprek achterlatend bij het bankje. "Ga jij vanavond nog wat leuks doen?" "Meteen naar bed. Deze dag en ook dit gesprek heeft mij uitgeput" zei Eva. "Hè jammer nou, ik wilde je nog uitnodigen voor een kopje thee". Marion gaf Eva een knipoog. De weg terug naar huis was fijn voor beide vrouwen om het gesprek een plekje te geven. Toen ze ieder een andere kant op moesten, gaven ze elkaar een knuffel. Marion gaf Eva een zoen op haar wang en fluisterde iets in haar oor. Eva glimlachte en verstevigde haar knuffel. 

"Fijne avond!" "De groetjes thuis!" Zwaaiend liepen ze uit elkaar. Beide vrouwen gingen hun eigen kant op. Naar huis.

Hoi lezer, 

Dit was mijn eerste verhaaltje op Wattpad. Ik ben er best tevreden over. Vond je het leuk of heb je opmerkingen? Laat het mij weten! <3