Cowboy laarzen en zwarte gympen - Flikken stories

Tijd

"Waarom verspillen jullie je tijd? Waarom doen jullie niks en laten tijd aan je voorbijgaan? Je hebt niet oneindig op deze wereld en de dag van gisteren ga je nooit meer terugkrijgen. Je toekomst bepaal je nu in dit moment. Het enige wat zekers is, is vandaag.

Ik las laatst een quote die me aan het denken zetten. Hij gaat als volgt: Yesterday was history. Tomorrow is a mystery. But today is a gift. That's why it's called the present. Het komt erop neer dat je vandaag moet nemen alsof het de laatste dag van je leven is, want morgen is niet zeker. Dus, nog een keer: waarom verspillen jullie je tijd?" Marion keek hem doordringend aan. Ze zag hem slikken.

"Ik weet het niet, Marion," zei hij zachtjes tegen haar. "Het is alsof de tijd juist stilstaat met haar. Alsof we nog alle tijd hebben om om elkaar heen te draaien." "Dat is een slap excuus. Je geeft de tijd nu de schuld om niet door te pakken. Kijk, wat ik wel kan begrijpen is jullie realisme. Jullie liefde en lust voor elkaar wordt gekenmerkt door een bitterzoet realisme: jullie werk. Naast dat het gevaarlijk werk is, is het niet ideaal om een relatie te beginnen. Als het stuk loopt ben je verder van huis dan je begon. Je zit namelijk met liefdesverdriet, wat waarschijnlijk leidt tot meer ziekteverzuim, maar ook: jullie worden overgeplaatst." Ze zag hem niet begrijpend naar haar kijken. "Wil je nou wel of niet dat wij een relatie krijgen?" Marion grinnikte. "Tuurlijk wel. Ik wil je alleen beide kanten van het verhaal laten zien." "Want dat wist ik zelf nog niet?" Zei hij met een opgetrokken wenkbrauw.

"Wolfs," zei ze zuchtend. "Af en toe kun jij zo koppig zijn. Niet alleen nu, met dit antwoord wat je geeft, maar ook in je daden. Als je niet de hele tijd naar je koppigheid had geluisterd, was er misschien nu wel iets gebeurd. Als je actie had ondernomen en je niet had laten afschrikken van Eva haar koppigheid, dan zat ik hier nu niet met jou op dit bankje dit gesprek te voeren." Boos zag ze hem opstaan. "Jij hebt geen recht van spreken! Je hebt geen idee wat ik allemaal al geprobeerd heb om haar zover te krijgen." "Ja, dat is waar. Maar als je het al zo vaak geprobeerd hebt, waarom gaat het dan telkens fout?" Met een plof liet hij zich naast haar op het bankje vallen. 

"Geen idee." "Is het Eva? Wil zij niet? Had ik hier met háár moeten zitten?" Zei ze grinnikend. Ze zag hem zijn ellebogen op z'n knieën zetten en gefrustreerd legde hij z'n hoofd in z'n handen. "Ja, dat was misschien wel beter geweest. Ik weet het namelijk echt niet meer. Ik probeer het al zo lang, maar... niks. Kijk, je bent het met me eens dat dit, een relatie beginnen, van twee kanten moet komen, toch?" Marion knikte instemmend. "Nou, waarom doe ík dan alle moeite en steekt zij geen vinger uit? Ugh, ik kan er zelfs kwaad om worden. Waarom ziet zíj niet in dat we niet alle tijd hebben?" "Misschien omdat ze bang is?" "Bang? Waarvoor?" "Nou, wat ik net zei: liefdesverdriet en overplaatsing?" "Ja, maar daar ben ik ook bang voor." 

"Prima. Zeg dat tegen haar. Stel je open en kwetsbaar op en wie weet krijg je iets terug. Niet geschoten is altijd mis, toch?" "Alsof zij ineens haar angsten gaat toegeven. Jij weet net zo goed als ik dat Eva niet zo is. Nee, het moet echt uit haar komen. Maar wanneer dat gaat gebeuren? God mag het weten." "Weet je Wolfs, geef het wat tijd." Lachend keek Marion in zijn gezicht en gaf hem een knipoog.

 Zo, dat was even een kort verhaaltje na het vorige hoofdstuk. Ik vond het ook weer leuk om Marion terug te brengen. Wolfs en Eva zijn leuk, but they're not the only one with a story. Al moet ik wel zeggen dat dit verhaaltje wéér over de relatie tussen Wolfs en Eva gaat. Ik spreek mezelf, net als Marion, zo tegen. Trouwens, hoorde jij in je hoofd ook Wolfs zeggen: "Nu alleen wij nog," na het stukje "God mag het weten"? Was de humor tussen Wolfs en Mechels toch nog een beetje terug te lezen. <3