Cowboy laarzen en zwarte gympen - Flikken stories

Overlevers

Als er een vuurwapen op je gericht is, denk je niet meer helder na. Je gaat niet nadenken over je leven, over alles wat je níet gedaan hebt. Over de mensen die je liefhebt, over je toekomstplannen, over je dromen. Je kunt dan alleen nog maar in het hier en nu zijn. Je denkt alleen nog maar aan de trekker. Zal hij overgehaald worden of niet?

Ik wist nog niet wat de gevolgen van mijn woorden zouden zijn op de jonge vrouw die nu voor mij staat.

"Haal adem, Sanne." Ik probeer oogcontact met haar te maken, maar door de stress schieten haar ogen alle kanten op. Met een trillerige arm houdt ze haar vuurwapen vast. Een pistool. "Sanne. Ademen." Ik klink rustiger dan ik me voel. Zonder vuurwapen en met mijn armen in de lucht sta ik voor de jonge vrouw van 20. Ze heeft net haar vader neergeschoten. Er ligt een grote plas bloed om hem heen op het grote kleed in de woonkamer van de alleenstaande villa. Hij was op slag dood. Mijn collega staat achter mij. Hij heeft wel z'n wapen getrokken en houdt de situatie nauwlettend in de gaten.

Het incident is vlak voor onze ogen gebeurd. We kwamen Sanne halen voor haar verklaring, toen we haar de trekker zagen overhalen. We waren nog buiten maar al snel stonden we binnen. In dezelfde situatie zoals we nu al tien minuten staan. Al die tijd heeft Wolfs op haar proberen in te praten. Ze luistert niet naar hem. Ze wil dat hij weggaat en ergens kan ik dat heel goed begrijpen. "Zou je je wapen naar beneden willen doen als mijn collega weggaat?" Vraag ik kalm. "Eva," hoor ik Wolfs achter me sissen. Ze lijkt na te denken, maar uiteindelijk knikt Sanne instemmend.

Stapsgewijs vertel ik haar wat ik ga doen. "Oké, dan ga ik nu mijn collage wegsturen. Ik draai me een klein beetje om. Verder zal ik geen andere bewegingen maken." Sanne knikt dat ze akkoord gaat. Ik draai mijn lichaam een kwartslag, zodat ik zowel Wolfs als Sanne in mijn ooghoeken heb. Ik zie Wolfs zijn hoofd schudden. Hij wil niet weggaan. "Alsjeblieft, Wolfs, ga! Bel de FO en roep Marion op. Ik red me wel." Hij geeft mij een stalen blik en ik kan hem geen ongelijk geven. De situatie is gespannen en er kan elk moment iets fout gaan. Maar ik weet dat als hij hier nog langer blijft, het zeker fout gaat. Ik kan bijna de radartjes in zijn hoofd zien draaien, maar dan neemt hij toch een besluit. Ik zie Wolfs zijn blik verleggen naar Sanne en hij maakt zijn vuurwapen onklaar. Hij stopt z'n wapen terug in de holster en neemt een paar stappen terug. De grote woonkamer uit. Als ik hem zie omdraaien, hoor ik hem in mijn oortje de Centrale bellen.

Ik draai me terug naar Sanne. Bijna zakt ze door haar benen als ze het wapen heeft laten zakken. Ik sta nog scherp van de adrenaline op mijn plek, maar als ik haar blik vang, vraag ik haar of ik dichterbij mag komen. Ze knikt zachtjes. Voorzichtig ga ik bij haar staan en leg mijn hand op het vuurwapen. Ze geeft het aan mij, ik maak het onklaar en stop het achter in mijn broekriem. Snikkend laat ze zich in mijn armen vallen. Met grote halen probeert ze zichzelf rustig te krijgen. Overstuur begint ze te praten. "Ik zag geen andere oplossing. Hij was erachter gekomen en hij zei dat hij me kapot zou maken als ik de aanklacht zou doorzetten. Ik wist niet wat ik deed. Ik wilde dat hij stopte. Ik zag geen andere manier." Ze begint weer te huilen. Sussend probeer ik haar rustig te krijgen. Als ze zich gekalmeerd heeft, veeg ik de laatste tranen van haar gezicht. Met beide handen aan weerszijde van haar gezicht begin ik te praten. "Sanne, luister naar me. Wat je gedaan hebt, is fout. Je zal daar ook bestraft voor worden. Maar ik kan je wel heel goed begrijpen. Ik mag je dit eigenlijk niet zeggen, maar ik had hetzelfde gedaan. Ik had hetzelfde móeten doen." Niet begrijpend kijkt ze me aan. "Het is ook met mij gebeurd." Verklaar ik haar nader. "Ook door m'n vader."

"Huh, maar wat, hoe? Ik snap het niet. Als ik naar je kijk dan... Ik zou me jou niet voorstellen als ik denk aan een..." "Aan een mishandelde vrouw?" "Ja," zegt Sanne kleintjes. "Omdat ik een vuurwapen draag?" Schuldbewust zie ik haar wegkijken. "Jij en ik weten dat het in werkelijkheid niet begint met een klap. Het begint juist andersom. Hij doet alsof hij heel geïnteresseerd in je is en je ontzettend lief vindt. Maar mettertijd gaat hij steeds meer van je vragen. Het lijkt alsof hij om je geeft en je wil beschermen. Maar als hij er op een dag iets voor terugvraagt, weet je dat het verkeerd is. Langzaam zak je stapje voor stapje af. Net als in horrorfilms, als iemand de kelder ingaat en iedereen denkt 'doe het niet', maar je doet het toch. En dan belandt je in de hel. Zo begon het bij mij. Hij kwam zorgzaam over, maar eigenlijk kon hij zichzelf niet in bedwang houden. Dronken of niet, hij zat altijd aan me." Even moeten ik de opkomende tranen doorslikken. "Weet je, Sanne. Ik mag dan wel een vuurwapen dragen en als een zelfverzekerde, stoere vrouw overkomen, maar de waarheid is dat ik tot de dag van vandaag moeite heb met liefhebben. Allemaal dankzij m'n vader." Sanne houdt haar ogen teneergeslagen als ze vraagt: "Wat heb jij gedaan om van je vader af te komen?" "Ik heb hem aangegeven. Hij was met illegale dingen bezig en dat heb ik bij de politie gemeld." "Dat had ik ook moeten doen, hè? Ik had hem ook moeten aangeven?" "Sanne, luister. Elke... 'situatie' is anders. Wat jou is overkomen is niet met dat van een ander te vergelijken. Ik praat niet goed wat je gedaan hebt, maar je komt hier uit. Het zal pijn doen en het kost tijd, maar het komt goed. Jij en ik zijn geen slachtoffers. Wij zijn overlevers."

"Eva, Marion en Romeo zijn er. Ik stuur Marion naar binnen," hoor ik Wolfs in m'n oortje zeggen. "Oké, Sanne. Er komt nu een collega. Haar naam is Marion en zij gaat je verder helpen. Ik moet het een en ander regelen, maar vertrouw me als ik zeg dat je veilig bent bij Marion." Bemoedigend knik naar haar. Ik geef haar mijn nummer. "Je mag me altijd bellen, oké?" Op dat moment loopt Marion binnen en laat ik Sanne los. Ze staat nog wat wankel op haar benen, maar ik zie een dankbare blik in haar ogen. "Het komt goed met jou, meisje." Ik strijk een pluk achter haar oor. Marion neemt het van mij over en neemt Sanne de kamer uit. Nog een beetje emotioneel sta ik in de huiskamer. Als ik voetstappen hoor naderen, recht ik m'n rug. Het werk gaat door. Ik moet door. 

In de Spaanse serie La Casa de Papel gebruiken ze een narrator (verteller). Door haar ogen zie je de overval. Ik vond het interessant om dat nu ook te doen met Eva. Aan het begin van het verhaaltje lees je hoe zij de situatie beleeft (dat is tenminste de bedoeling). Hopelijk vond je deze manier van schrijven leuk (?). <3