Cowboy laarzen en zwarte gympen - Flikken stories

Schaken

Er zijn twee manieren om ergens achter te komen: het antwoord invullen of vragen. Onderzoeken zou je er ook nog bij kunnen rekenen, maar in deze situatie is dat niet van toepassing.

Het antwoord invullen is de veiligste optie, maar laat ook veel ruimte over voor onzekerheden en speculaties. Het vergt echter moed van de persoon in kwestie om het antwoord te vragen. De vragenden moet een zogenaamde drempel over. Het hangt af van het onderwerp hoe hoog deze drempel en/of lat ligt. Maar natuurlijk ook de emotionele waarde van het onderwerp.

Daarnaast is het nog een kwestie van timing. Sommige onderwerpen kunnen niet altijd en overal aangesneden worden. Deze vaardigheid moet de vragenden goed leren beheersen, want een slechte ervaring kan resulteren in een taboe rondom het onderwerp.

Met vragen stellen is het ook zo dat je ze niet moet uitstellen. Vragen zijn net hoesten, die houd je ook niet tegen in je keel. Ze komen eruit voordat je er erg in hebt. Dit kan trouwens ook erg gevaarlijk zijn, want niet alle vragen zijn gepast. Gepaste, maar ook ongepaste vragen leren stellen kost training en tijd.

Als alle componenten in harmonie samen komen, kan de prangende vraag gesteld worden. Dan is het alleen nog aan de gevraagden om het antwoord te geven.

Ook dit heeft verschillende stadia.

Is de vraag in de juiste setting gesteld? Voelt hij aan in welke hoedanigheid de vraag gesteld is? Ziet hij het belang van de vraag in? Maar ook, kiest hij voor de waarheid of doet hij het af met een leugen?

Als het antwoord gegeven is, kunnen beide partijen weer verder. Dit kan uiteenlopen van doorvragen tot tevreden zijn, van onbegrip tot acceptatie en van gekwetst zijn tot blijdschap.

Wie niet beter zou weten, zou hem voor gek verklaren dat hij zo moeilijk deed. Hij had de lat veel te hoog gelegd. Niet een slechte timing, maar uitstelgedrag had er voor gezorgd dat er rond zijn o-zo prangende vraag een taboe was gekomen. En nu durfde hij niet. Maar toch ging hij het doen, want als hij eenmaal de vraag had gesteld, was het aan haar. Zij was dan aan zet. Het leek net schaken.

Met zijn vingers tikkend op het tafelblad keek hij op. Hij schraapte zijn keel en zocht oogcontact. Hebbes! Nu nog de woorden formuleren en klaar was Kees, of Wolfs in dit geval. Maar toen hij eindelijk haar aandacht had, was hij zijn woorden kwijt en zat z'n keel dicht.

Hij herinnerde zichzelf eraan om door de neus in te ademen en rustig uit te blazen door de mond. Het hielp en z'n hoofd werd helderder.

"Eva, houd jij van mij?" Het kwam er trillend uit en zeker niet zelfverzekerd, maar de vraag was gesteld. Het was nu aan haar.

Aan de timing had hij kunnen werken volgens haar. Het was laat en ze was moe voor zo'n grote vraag.

De setting daarentegen was prima. Veilig en vertrouwd. Ook zag ze het belang van de vraag in. En juist dat baarde haar zorgen. Want moest ze zo'n grote en belangrijke vraag nou afdoen met een leugen of ging ze na al die jaren voor de waarheid.

Het kosten haar een paar seconden tijd om zich te herpakken in al haar gedachtes. Ze haalde haar neus op en keek hem vastbesloten aan. Ze had haar keuze gemaakt en ze wist wat ze wilde antwoorden. Het moest kort en bondig zijn. Er moest geen twijfel over mogelijk zijn en hij moest het duidelijk in z'n oren knopen.

"Zeker!" zei Eva glimlachend. 

Voor dit verhaaltje heb ik mij laten inspireren door de schrijfstijl van Lady Whistledown uit de Netflix serie Bridgerton. Wie de serie niet kent: zij is de alwetende verteller van het verhaal, maar wijst ook de personages terecht in pamfletten (soort oude folders/flyers) die verspreidt worden onder de adel. Ach, je moet het maar gaan kijken om het te begrijpen. <3