Cowboy laarzen en zwarte gympen - Flikken stories

Russisch roulette

"Laat mij los!" riep Eva. Haar armen waren naar achter gedraaid en ze kon geen beweging maken. "Je begaat een fout. De rechter zal harder optreden omdat je een ambtenaar in functie gijzelt." "Houd je kop!" zei de gijzelnemer. "Wij maken geen fout, jij gaat een fout maken." Eva snapte niet waar dit over ging.

Ze werd een oude industriehal ingeduwd. Er scheen licht door de vervallen ramen wat zorgde voor een luguber uiterlijk van de omgeving. Planten groeide hier en daar uit de grond en in het dak zaten gaten. Ze werd in haar knieholtes getrapt waardoor ze op de grond viel. Toen ze eenmaal rechtop zat, werden haar handen achter haar vastgebonden. Het touw zat strak, te strak om zichzelf los te wrikken. Ze zetten haar kaken op elkaar: het touw begon meteen te snijden. "Wat moeten jullie?" vroeg ze kwaad. Een vrouw begin 40 knielde voor haar neer. Eva herkende haar niet meteen, maar ze wist dat ze haar érgens van kende. "We willen je iets laten zien. Breng hem hierheen!" Ergens in de hoek van de hal werd iemand binnengesleept. Het lichaam hing slapjes in de armen van twee gijzelnemers. Naarmate ze dichtbij kwamen, kreeg Eva het steeds benauwder. Op het moment dat ze voor haar stonden, zat haar keel dicht. Ze kreeg geen lucht. Voor haar hing Wolfs slapjes in de armen van twee gijzelnemers. Eva hapte naar adem. "Wat hebben jullie met hem gedaan?" Ze had alleen nog maar aandacht voor het hoopje Wolfs. "Maak je geen zorgen, hij leeft nog. Geef hem wat tijd, hij komt zo wel bij" zei de vrouw. "Geef antwoord op mijn vraag!" Siste Eva nijdig. "Hij heeft een lesje geleerd. Tenminste, dat was de bedoeling." "Waar heb je het over?" "Mens, maak je toch niet zo druk. Hij komt zo weer bij. Wil jij hem anders even helpen?" De vrouw keek één van de gijzelnemers aan. Hij gaf Wolfs een stomp in z'n zij. Eva brieste boos en wilde opstaan. Ze werd echter tegengehouden door een sterke hand op haar schouder. 

Wolfs opende z'n ogen en keek schichtig om zich heen. Hij zag een stuk of vijftien mensen om hem heen staan en voor hem zat een persoon op de grond. Z'n blik was nog te troebel van alle klappen die hij gekregen had. Echte details kon hij nog niet onderscheiden. Totdat hij zacht zijn naam hoorde. Het was een bekende stem. Te bekend. Z'n hoofd sloeg op hol. Wat deed Eva hier? Wat moesten deze gasten? Zijn gedachten gingen alle kanten op.

Ze lieten Wolfs ook op z'n knieën zitten. Daar zaten ze, twee werkpartners tegenover elkaar. Bij beiden stond de paniek in de ogen. "Goed, iedereen is wakker en we hebben elkaars aandacht. Nu wil ik het volgende met jullie bespreken: wie van jullie heeft mijn dossier in het politiesysteem aangemaakt?" Eva keek verbaasd op. Met de minuut werd de situatie vager. "Dan moet ik wel eerst weten met wie ik te maken heb" zei Eva uitdagend. "Denkt u dat u in de positie bent om vragen te stellen?" Beide vrouwen keken elkaar venijnig aan. "Helena Willemsen" fluisterde Wolfs. "Aangehouden voor drugshandel in de gehele regio Zuid-Limburg, maar wegens gebrek aan bewijs werd de zaak afgelopen zomer geseponeerd, in het voordeel van mevrouw Willemsen." Bij Eva was ondertussen een lampje gaan brandden: dáár kende ze deze vrouw van. "Heel goed, meneer Wolfs. En nu wil ik antwoord op mijn vraag: wie van jullie maakte mijn dossier aan?" "Wat helpt u die informatie verder?" Eva vond Wolfs behoorlijk kalm toen hij die vraag stelde. Het baarde haar zorgen. "Leuke vraag. Het antwoord daarentegen is wat minder leuk. Ik houd diegene verantwoordelijk voor de hel waar ik doorheen ben gegaan en hij of zij zal boeten. Ik weet dat het de recherche van het corps Maastricht was. Zover was ik zelf al gekomen. Nu wil ik alleen nog een naam." Helena keek beide afwachtend aan. "Je weet dan vast ook dat wij niet het enige rechercheduo zijn bij het corps Maastricht." Eva wist dat dit een gevaarlijke zet was. "Ja, mevrouw Van Dongen, dat weet ik. Maar u weet net zo goed als ik, dat de naam van u en uw partner op dat dossier staan." "Hoe komt u aan die informatie?" Wolfs wilde precies weten hoe de vork in de steel zat, wilde hij Helena 'schaakmat' zetten en hier veilig weglopen met Eva. "Ach, daar heb ik zo mijn mensen voor. Wie, doet er niet echt toe. Waar het om gaat is de naam. Wie van jullie twee was het?" Het bleef stil. Geen van beiden wisten het meer.

"Goed dan gaan we het anders spelen. Ga staan, allebei!" Wolfs en Eva werden bruut opgetild en op de grond gezet. Wolfs stond nog wankel op zijn benen en hij verloor bijna zijn evenwicht. "Mevrouw Van Dongen, ik begin bij u. We gaan Russisch roulette spelen, nou ja, jullie dan. En u krijgt de eer te beginnen. U krijgt zo meteen een revolver in uw rechterhand met daarin één patroon. De cilinder heeft een zetje gekregen, zodat niemand weet waar het patroon zich bevindt. Het is dan aan uw partner om een antwoord te geven op mijn vraag." Eva stond verstijfd van angst te luisteren naar dit gestoorde idee. Helena hervatten haar verhaal. "Op uw linkerarm zal het vuurwapen van uw partner gericht worden, zodat u zich niks in uw hoofd haalt. Mocht u dat wel doen, zal sowieso uw arm eraf liggen en wie weet wat voor een schade nog meer aanbrengen. Allemaal dankzij uw partner." "Je bent gestoord" siste Eva. Helena ging vlak voor haar neus staan. "Om het nog spannender te maken, haalt u hoe dan ook de trekker over. Ongeacht het antwoord." Eva haar adem stokte in haar keel en ze zakte bijna door haar benen.

Eva en Wolfs werden precies tegenover elkaar gezet. Alle gijzelnemers trokken leren handschoenen aan zodat er geen sporen terug te vinden waren. Wolfs' zijn vuurwapen werd uit een plastic zak gehaald en een gijzelnemer zette de loop tegen Eva haar schouder aan. Uit een andere plastic zak werd de revolver gehaald. Demonstratief deed Helena het patroon in de cilinder en gaf de cilinder een draai. Vervolgens sloeg ze het met een klap dicht. Iemand knoopte Eva haar touw los en voorzichtig draaide Eva haar polsen los. Toen de revolver in haar handen gedrukt werd, viel ze bijna om van duizeligheid. Op tijd wist ze zich te vermannen en met een stenen blik keek ze Helena aan toen ze zei: "Ik werk hier niet aan mee, evenmin als mijn partner." 

Helena haar ogen begonnen vuur te spuwen. "Ja, dat doet u wel mevrouw Van Dongen, anders knal ik hoogstpersoonlijk uw partner hier ter plekke af. Dus, als ik ook maar een greintje om hem geeft, doet u wat ik zeg." Wolfs keek Eva aan, ook bij hem was de paniek compleet. "Richt uw wapen!" Bulderde Helena. Met een trillende arm richtte Eva de revolver op Wolfs. Denk na, Eva, denk na. Maar ze kwam niet op het antwoord. "Wie van jullie heeft mijn dossier aangelegd? Ik maak jullie beiden af als ik geen antwoord krijg. WIE?!" "Ik. Ik heb het dossier aangemaakt." Wolfs keek recht in de ogen van Eva toen hij dit toegaf. Op dat moment schoot het Eva te binnen. Dat is niet waar. Ik was het. Waarom zegt hij dat hij het was? Wat doet hij?! Dit is geen tijd voor heldendaden. "Wolfs" kwam er piepend uit Eva en ze keek hem met tranen in haar ogen aan. Ze schudde haar hoofd en probeerde hem duidelijk te maken dat hij fout zat. "Ik was het" zei Wolfs nu zeker tegen Helena. "We gaan het zien. Als jij het echt was en de kogel zit op de juiste plek, zul je meteen gestraft worden. Anders hebben we altijd mevrouw Van Dongen nog. Mevrouw Van Dongen? Het is aan u. Schiet!" Maar Eva was verblind door tranen. Ze zag niks meer. Haar hele lichaam was aan het shaken. De loop tegen haar schouders werd iets aangeduwd en ze voelde zich wat helderder worden in haar hoofd. "Schiet of u zult uw eigen vonnis tekenen." Met een piepend geluid zei ze: "Sorry, Floris." Ze haalde de trekker over. 

Eigenlijk vind ik Floris niet de naam voor Wolfs. Het is gewoon Wolfs. Pas op de momenten dat het écht menens is, kan het. Maar nu vond ik het wel gepast. Wat denk jij? <3