Cowboy laarzen en zwarte gympen - Flikken stories

Nieuw hoofdstuk

"Eva?" "Hmm?" "Denk je nog wel eens aan Frank?" Eva keek verbaasd op van haar rubiks cube. "Is dit een serieuze vraag?" vroeg ze geïrriteerd. Wolfs knikte. Ze legde de rubiks cube met een klap op de tafel neer. "Wat denk je zelf? Hij was mijn man, slimmerd." Wolfs had door dat hij een gevoelige snaar had geraakt. Hij moest z'n woorden zorgvuldig uitkiezen, wilde hij ruzie voorkomen. 

"Juist... maar" "Luister Wolfs, ik weet niet waar je naartoe wil met deze vragen, maar weet dat je je op glad ijs begeeft. Dus let op je woorden!" Ze keek hem scherp aan. Wolfs liet zich niet zo snel afschrikken. "Ik wil je ook niet boos maken" vervolgde hij z'n verhaal. "Wat wil je dan?!" vroeg Eva hem verontwaardigd. Wolfs zuchtte en keek Eva kalm aan. Eva voelde dat ze hem een kans moest geven en liet haar schouders hangen. "Ik wil weten waar je staat. Het is misschien wel jaren geleden dat hij is overleden, maar ik vind het toch een moeilijk onderwerp om over te beginnen." "Begin er dan ook niet over!" "Eva, alsjeblieft." "Oké," zuchtte ze "maar waarom wil je weten waar ik sta? Wat gaat jou dat aan?" Op die vraag wist hij geen antwoord te geven. Hij liet z'n hoofd hangen en bekeek de tafel uitvoerig. 

"Vind je dat niet te privé? Is dat niet aan mij om daar over te beginnen?" Ze keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. Zachtjes mompelde hij "als het aan jou lag zou je er nooit over beginnen." Eva voelde zich weer kwaad worden, maar probeerde het binnen te houden. "Misschien begin ik er nooit over omdat het te pijnlijk is. Ik vraag toch ook niet aan jou of je nog wel eens aan Fleur denkt?" Ze wist dat ze met die vraag te ver was gegaan, maar hij verdiende een koekje van eigen deeg. Wolfs keek als door een wesp gestoken op. "Ja, precies. Die reactie had ik net ook toen jij begon met je absurde vraag" zei Eva bitter. 

Wolfs zuchtte diep. "Eef," zei hij met een schorre stem "ik vraag het omdat ik wil weten wat ik hier nog doe." "Hoezo wat je hier nog doet?!" "Nou, wat heeft het voor zin als ik hier woon, maar niet weet waarom?" Eva probeerde een brok weg slikken, maar het was al te laat. Ze voelde zich emotioneel worden. Haar boosheid had plaatsgemaakt voor onbegrip. "Waarom zou je dat willen weten? We hebben het toch goed samen?" "Dat zeg ik je net! Ik wil weten wat ik hier nog doe als het toch alleen maar zo blijft." Hij wees van hem naar haar en terug. "Wat bedoel je met dit?" Ze deed zijn bewegingen na. "Ben je niet tevreden?" "Ga je me nou vertellen dat je al die jaren niks door hebt gehad?! Dat je niet weet wat er tussen ons speelt? Ach, Eva doe niet zo hypocriet! Als je dat echt denkt, ben je naïef. En ik heb het gehad. Ik pik het niet langer. Ik wil antwoorden, Van Dongen!" 

Ook bij Eva was de maat nu echt vol. "Floris Wolfs," siste ze "dat jij zoiets durft te denken én te beweren. Je stelt mij teleur." Ze liet een korte pauze vallen om vervolgens haar verhaal te hervatten. "Natuurlijk heb ik door wat er tussen ons speelt, ik ben niet dom. Ik wil er alleen niet aan toegeven, want dan is mijn zekerheid weg. Wat wij nu hebben, samen als huisgenoten wonen, is top. Het geeft mij zekerheid. Maar ik ga je nooit toegeven dat ik meer zou willen. Dat heeft niks te maken met wat ik voor jou voel, maar wel met wat die bekentenis zal doen voor mijn toekomst." "Je bent dus gewoon bang?" vroeg Wolfs scherp. Eva keek hem nijdig aan, maar toen veranderde haar gezichtsuitdrukking. Ze wist dat hij gelijk had. Een andere houding zou haar misschien verder helpen en dus stelde ze zich kwetsbaar op. 

"Ja Wolfs, ik ben bang." Ze keek hem recht in de ogen aan toen ze dit toegaf. "Is dat zo gek dan? Je zei het zelf al: Frank is jaren geleden overleden en toch wil ik er niet over beginnen. Weet je waarom niet?" Wolfs hield zich stil. Hij wist dat het nu echt menens was. "Op die dag werd mijn hart uit m'n lichaam getrokken en vertrapt. Het was een van de meest verschrikkelijke ervaringen uit m'n leven en ik heb mezelf beloofd dat ik dat nooit meer wil meemaken. Ik ga dus niet iets op het spel zetten wat als mogelijke uitkomst pijn en verdriet heeft." "Maar Eef, dit is toch niet 'iets'? Wij zijn toch lucht en zuurstof? Zonder de twee elementen kun je niet leven." Wolfs keek Eva liefelijk aan. 

"Kijk, ik snap wat je zegt: ik vind het ook eng. Ik denk alleen dat je Franks zijn hoofdstuk af moet sluiten en door moet gaan met leven. Als je altijd maar rond blijft dwalen in je angsten van vroeger, kun je nooit de mooie momenten van nu beleven." Hij pakte haar hand van de tafel en ging verder. "Zijn hoofdstuk in jouw leven was langgeleden vervelend gestopt en dat spijt mij. Het zal vast een van je mooiste hoofdstukken in je leven zijn geweest, maar je kunt het niet blijven herlezen, hopend op een ander einde." Er rolde tranen over haar wangen. Ze deed geen moeite om ze weg te vegen toen ze vroeg: "heb jij je verdiept in wijze woorden?" Wolfs grinnikte, hij vond de luchtigheid van haar vraag fijn. "Jeetje man, goed gesproken, raak geschoten." "Ik ben nog niet klaar." Wolfs keek Eva strak aan. Ze vond het intimiderend en liet hem doorpraten. 

"Iemand loslaten is niet egoïstisch en voor jezelf kiezen is óók niet egoïstisch. Dat heet voor jezelf zorgen. En ik vind dat je nu voor jezelf moet kiezen, voor wat jíj graag wil. Maar ik wil wel weten of ik deel uit maak van een nieuw hoofdstuk in jouw leven." Wolfs keek Eva verwachtingsvol aan. Een antwoord bleef echter uit. 

Heel veel wijze woorden in dit verhaaltje. Ik vind in het diepe springen, het onbekende tegemoet, best eng, maar ik denk dat je er daardoor krachtiger uitkomt. 'Brave doesn't mean you're not scared. It means you go on even though you're scared.' <3