Cowboy laarzen en zwarte gympen - Flikken stories

Zwembad

"Ze zijn in het Jekerdal Zwembad!" Romeo kwam roepend het kantoor binnenrennen, op de voet gevolgd door Marion. In mijn ooghoek zag ik Eva opspringen en met z'n vieren stormde we het bureau uit. In de auto hadden we contact met Marion en Romeo in de dienstauto. "Jullie nemen de hoofdingang, wij gaan via de achterkant naar binnen. Neem contact op met het zwembad om zeker te zijn dat er geen personeel aanwezig is," riep Eva door de telefoon. Vervolgens greep ze de portofoon. "Aan alle eenheden, dit is de 1204. Verzoek om blokkade van de N278 ter hoogte van de John F. Kennedybrug. De verdachten zijn gevlucht in oostelijke richting. Kenteken is bekend bij OC. Ze willen de stad uit. Over." Geconcentreerd keek Eva mij aan. Ze stond op scherp. Net als ik.

Vijf minuten later kwamen we aan bij het zwembad. Rustig reed ik het terrein op. Verkennend zochten we beiden de omgeving af. "Zet hem hier neer, anders zien ze ons." Achter de bomen parkeerde ik de auto, zoals Eva mij opdroeg. "Eva voor Marion. Wij zijn er. Over." "Gehoord. Wij zijn ook gearriveerd. We gaan te voet verder. Over." "Akkoord. Wij ook. Doe voorzichtig." Met die woorden stapten we de auto uit en liepen richting het zwembad.

Het Jekerdal Zwembad was een openluchtzwembad met verschillende zwembaden. We moesten rekening houden met het open terrein om ongezien de verdachten te benaderen. "Romeo hier. Wij zien geen verdachten of mogelijke slachtoffers. Over." Verschrikt keek Eva op. "Er is niemand?" "Daar lijkt het op," antwoordde Romeo aan de andere kant van de telefoon. "Het zwembad," mompelde ik. "De verdachten zijn gevlucht en ze hebben de slachtoffers achtergelaten. Op de bodem van het zwembad." Ik zag Eva haar ogen groter worden toen ik mijn gedachten deelden. "Maar dat zou betekenen dat we te laat zijn," zei Marion. "Niet als we nú dat zwembad in duiken!" Ik sprong achter de bomen vandaan en rende het open veld in. "Wolfs!" Kwam Eva mij achterna. Aan de andere kant van het terrein kwamen Marion en Romeo met getrokken wapen achter een gebouw vandaan. Er waren geen verdachten personen op het terrein te bekennen. Bij het wedstrijdbad kwamen we tot stilstand. Alle drie stonden ze met getrokken wapen. Ik had niet de moeite genomen om het uit m'n holster te halen als mijn theorie klopten. En die klopten.

Daar, op de bodem van het wedstrijdbad, zweefde drie personen in het water. Er waren grote stalen kettingen gemonteerd aan blokken beton. "Marion, bel de Centrale voor ambulances en stel Zitman op de hoogte en vraag voor vervolgstappen! Romeo en Eva, ga in de auto's kijken voor betonscharen! We moeten die kettingen doorknippen. Ik ga kijken hoe het met ze gaat." Romeo rende terug naar de auto, terwijl Marion al aan het bellen was. "Wolfs, wij hebben geen betonschaar in de auto liggen," zei Eva gehaast. "Dan ga je mij helpen. Trek je schoenen uit en laat waardevolle spullen achter op de kant." Ik was klaar en dook het water in. Het water was ijskoud. Niet zo gek, want het was midden februari. Niet het juiste seizoen om een duik te nemen in het openluchtzwembad. Met grote halen dook ik naar beneden.

Ik controleerde één voor één de slachtoffers. Twee mannen en één vrouw zaten ieder aan twee kettingen vast. De vrouw van middelbare leeftijd was er het slechtste aan toe, ze zag blauw. Het viel me op dat ze allemaal geblinddoekt waren. Toen ik de blinddoeken bij iedereen los had gemaakt, had Eva zich ook bij mij gevoegd. Ze zwom op de vrouw af, vouwde haar mond om die van de vrouw en blies. Heel even zag ik de paniek afnemen in de ogen van de vrouw. Ik deed hetzelfde bij de ene man en Romeo, had zich niet veel later bij ons gevoegd, deed hetzelfde bij de andere man. Ik seinde dat we omhoog moesten gaan voor lucht. Buitenadem hapte we aan de zwembadrand naar adem. "Die vrouw moet als eerste los", zei ik happend naar adem. "De betonschaar ligt daar." Romeo zwom van ons af en nam de schaar met zich mee terug. "We gaan als volgt te werk: Eva, jij blaast je lucht in die vrouw, Romeo en ik zullen de ketting proberen door te knippen. Als dat gelukt is, gaan we naar de volgende. Als het niet gaat, sein je dat je omhoog gaat voor adem."

Met z'n drieën doken we terug naar beneden. Eva ging vlak voor de vrouw zwemmen en voorzag haar van lucht, terwijl Romeo en ik met de kettingen zaten te klooien. Met veel gedoe kregen we de eerste ketting los. Ik zag Eva naar boven zwemmen voor lucht, om even later met Marion terug te komen. Marion zwom naar één van de mannen en voorzag hem van lucht.

Niet veel later was de vrouw los. Eva zwom samen met de vrouw en Marion terug omhoog. Marion bleef boven en Eva kwam snel terug. Ze maakte het ok-teken naar mij, maar ik zag aan haar lichaamstaal dat ze niet oké was. Toen de volgende man ook los was, zwommen we met z'n drieën naar boven. Op de kant zag ik dat er ambulances ter plaats waren en dat de brandweer was komen helpen. Brandladders waren op het grasveld gelegd. Mannen met zuurstofflessen maakten zich klaar.

Ik wende mij tot Eva. "Jij blijft boven als we de laatste man losmaken. Je gaat het water uit. Nu!" Nijdig keek ze me aan. "Nee, Wolfs. We zijn er bijna. Ik wil helpen." Ik sloeg mijn arm om haar middel en duwde haar tegen me aan. "Jij gaat er nu uit. Je hebt genoeg gedaan." "En jij dan?" "Mijn lichaam kan meer zuurstof vasthouden omdat het groter is. Jij ziet net zo blauw als die vrouw die nu op de brancard ligt daar. Eruit!" Ik zette mijn handen onder haar oksels en duwde haar op de kant. "Beloof me dat je voorzichtig doet? Geen tijd voor grapjes dit keer." Ik gaf geen antwoord, maar draaide me om en dook het water terug in. Vaag hoorde ik haar mijn naam roepen. Gelukkig bleef ze op de kant.

Romeo stuurde ik ook terug naar boven en niet veel later waren er twee brandweermannen die mij hielpen. Dit keer voorzag ík het slachtoffer van zuurstof en waren de brandweermannen met de kettingen bezig. Ze gingen trager te werk, omdat ze de handigheid van het doorknippen nog niet hadden gevonden. Na een tijdje voelde ik mij langzaam licht worden in m'n hoofd. M'n armen begonnen slapper langs het hoofd van de man liggen en ik voelde het duizelen voor m'n ogen. Toen ik de eerste ketting zag breken, kwam ik weer een beetje bij m'n positieven. Mijn laatste beetje lucht blies ik in het slachtoffer toen ook de tweede ketting doorgeknipt was. Ik zag nog net hoe de brandweermannen de man mee naar boven namen. Daarna sloot ik m'n ogen en was het donker. Ik voelde me licht in m'n hoofd. Het was een fijn gevoel en ik wilde me er aan over geven. Ik opende m'n mond en ik voelde een stekende pijn in m'n longen. Water! Er kwam water in m'n longen. M'n ogen schoten open en ik wist wat dit betekenden: ik was aan het verdrinken!

Totdat ik gegrepen werd door stevige handen. Met een hoge snelheid werd ik naar het verblindende licht getrokken. Ik werd naar de kant geduwd en uit het water gehaald. "Hoesten!" Klonk het ver weg. Met m'n laatste krachten hoestten ik het water uit me en vulde m'n longen zich met zuurstof. Het voelde bevrijdend.

Na een tijdje kon ik weer rustig ademhalen, toen ik Eva boos op mij zag afstappen. "Jij!" Prikte ze ziedend op m'n borst. "Jij had mij beloofd voorzichtig te doen en je hebt je er niet aan gehouden! Maak geen beloftes die je niet kunt nakomen!" Ik keek haar luchtig aan. "Ben je klaar?" Vroeg ik haar bijdehand. "Ik heb helemaal geen beloftes gemaakt. Maar het is nu toch goed gekomen?" Briesend van woede keek Eva mij strak aan. "Jij bent een eikel, Floris Wolfs." Glimlachend keek ik haar aan. "Weet ik."

Ik heb dit verhaaltje gebaseerd op een scène uit Penoza. Nog een hele leuke en súper spannende serie (misschien wel leuker dan Flikken, kan ik dat zeggen tegenover jullie Flikken fans? Hihi, oepsie...). Hopelijk vond je het evengoed wel een spannend verhaaltje (?). <3