Cowboy laarzen en zwarte gympen - Flikken stories

Liefde 2.0

"Geloof jij dat mensen liefde nodig hebben? Geloof jij dat iedereen op zoek is naar een vorm van liefde in het leven?" Verwachtingsvol keek ze haar aan. Het bleef stil van haar kant. "Of laat ik het zo zeggen, denk je dat het belangrijk is voor een mens om geliefd te zijn?" Geduldig wachtte ze totdat ze antwoord zou geven. Maar er kwam geen antwoord en de tijd verstreek. Met haar hoofd gebogen keek ze naar haar over elkaar heen geslagen benen. Ze bestudeerde de vloer onder haar voeten. Het viel haar op dat er groeven in het hout zaten. Waarschijnlijk door het vele verschuiven van het meubilair in de loop der tijd. "Wat denk je? Wat gaat er om in je hoofd?" Ze zuchtte en keek op.

Ineens was het ijs gebroken. Sandra zag hoe de stille Eva ontdooiden en begon te praten. "Ik denk dat wij als individuen op zoek zijn naar erkenning. Naar veiligheid. Naar loyaliteit. En ook naar toewijding of liefde, als je dat zo wil noemen. Ja." Sandra knikte van begrip. "En ben jij daar ook naar op zoek?" "Naar wat?" "Naar liefde," zei Sandra simpel. Weer bleef ze stil. Ze beet op haar lip. Haar ogen waren strak op Sandra gericht. Ze fronste even met haar wenkbrauwen en ze dacht terug aan een gesprek eerder die week.

"Eigenlijk is dit meisje heel zielig." Samen met Wolfs liep ze de verhoorkamer uit. "Hoe bedoel je?" Vroeg ze hem. "Nou, zij heeft gewoon geen veilige thuishaven gehad. Als je hoorden dat ze op haar 14e al het huis uit was, veel op straat hing en niet naar school ging. Ja, dan gaat het ergens goed mis. En waarschijnlijk ook bij haar, want zoals ze net in het verhoor was, lijkt ze mij een verschrikkelijk kind om op te moeten voeden. Maar als ouder doe je ook iets niet goed. Die moeten zich diep schamen omdat ze hun kind niet de juiste opvoeding hebben gegeven. Zij hebben als ouder gefaald. Heel erg gefaald. En dat is heel zielig voor haar. Voor dat meisje." Ze zaten ondertussen achter hun bureaus. Eva was aan een touwtje aan het friemelen terwijl ze luisterde naar het pijnlijke betoog van Wolfs. Het raakte haar omdat het dichtbij kwam. Zijn woorden kwamen dichtbij. "Vind je haar een slachtoffer?" Vroeg ze hem zachtjes. De pijn brak door in haar stem. Gelukkig was Wolfs toch weer opgestaan om een kop koffie te halen. "Ja." Hij draaide zich naar haar om. "Ja, ik vind haar een slachtoffer. Een slachtoffer van haar ouders. Omdat ze haar gewoon geen liefde hebben kunnen geven. Ze hadden nooit ouders moeten worden, want blijkbaar konden ze geen liefde uitten. Kijk maar naar hun dochter. En daar is zij dus slachtoffer van geworden. Van het onvermogen van haar ouders om haar liefde te geven." Hij kwam weer achter zijn bureau zitten. "Zo zie je maar hoe belangrijk liefde krijgen is voor mensen. Voor het individu. Zonder liefde en erkenning gaat het mis. Tuurlijk zullen er meer factoren spelen, maar ik denk wel dat dat de belangrijksten zijn." "Oké," zei ze kleintjes.

"Ik denk dat ik nooit liefde gekend heb. Dus dan kan ik er ook niet naar op zoek zijn." "Hoezo weet je niet wat liefde is?" "Eh, nou ja, ik heb nooit een veilige thuishaven gehad. Ik heb nooit liefde gekregen van mijn ouders. Mijn moeder was op jonge leeftijd overleden en mijn vader... Mijn vader heeft gefaald in onze opvoeding. Hij had nooit vader moeten worden, omdat hij niet wist hoe hij liefde moest uitten." Met spijtige ogen keek Eva weg van de begripvolle ogen van Sandra. "Denk jij ook dat je geen liefde verdient? Dat je het niet waard bent om geliefd te worden?" Het werd haar te veel. Snel begon ze haar duimen om elkaar heen te draaien. Ze zocht afleiding. Afleiding van haar gevoelens. Maar het was al te laat, ze voelde hoe ze met een rotvaart emotioneel werd. Té emotioneel. Ze sloeg haar armen over elkaar en keek kwaad naar Sandra. Haar psycholoog.

Ze bedoelde het goed, maar het kwam er te hard uit. "Eva? Waarom sluit je je nu van mij af? Waarom trek je die muur op? We hadden afgesproken om open en eerlijk te zijn. En ik zie je nu gewoon dichtklappen. Dit was geen out of the blue vraag. Deze had je kunnen verwachtten, zo in de loop van het gesprek. Waarom sla je dicht?" Eva kneep haar ogen hard dicht. Zachtjes voelde ze een traan over haar wang glijden.

"Wolfs, vind je mij een slachtoffer?" Ze zag hoe hij opkeek van z'n maaltijd. In het knusse avondlicht van de Ponti zaten ze te eten. Uit het niets verbrak ze de vriendschappelijke stilte. "Waarvan?" "Van een gefaalde opvoeding? Van het feit dat ik nooit geliefd ben geweest door m'n ouders?" Ze zag hoe hij moeilijk keek. Zoekend naar woorden. Van de spanning hield ze haar adem in totdat hij antwoord gaf. "Ik denk dat ik daar niks van kan vinden." "Wat bedoel je?" "Nou, sorry, maar je hebt mij nooit goed verteld hoe het vroeger bij je was, Eef. En hoe moet ik daar dan iets van vinden? Ik bedoel, als ik niet genoeg van iets weet, kan moeilijk m'n mening geven. En helemaal als het om iemand gaat die zo dichtbij mij staat. Iemand die zo belangrijk voor mij is. Dan wil ik je niet kwetsen met mijn mening." Die laatste zinnen zei hij zo zachtjes dat ze bijna dacht dat ze het niet goed gehoord had. Maar hij had het wel gezegd. Ze knikte. Niet omdat ze hem begreep, want volgens haar had ze hem al vaak genoeg verteld over haar jeugd, maar omdat ze doorhad dat met die opmerking het gesprek was beëindigd. Tegen beter weten in ging hij ineens door met praten. "Maar ik denk wel dat jij jezelf kan toestaan om geliefd te worden. Mogelijk dat je zelfs zélf liefhebt. En dat kon ons verdachte niet. Die wist niet hoe ze moest liefhebben." Hij glimlachte en keek haar trots aan. Alsof hij met z'n blik wilde zeggen dat hij geloofde in haar kunnen om lief te hebben. "Ik denk zelfs dat jij wanhopig op zoek bent naar liefde." Hij gaf haar een knipoog.

Met ogen vol emotie keek ze op. Ze letten niet eens meer op de tranen die over haar wangen vloeiden. "Ik denk dat ik dichtsla omdat ik niet wil toegeven hoe erg ik verlang om geliefd te worden. Want ergens denk ik wel dat ik liefde verdien." Ze zuchtte diep. "Misschien ben ik wel wanhopig op zoek naar liefde."

Ik geloof dat we als mensen op zoek zijn naar liefde in het leven. Met de juiste mensen om ons heen kunnen we oud en gelukkig worden. Het is wel aan het individu waar ze de liefde vindt. Hoeft niet persé in mensen. Kan ook in dieren. Al vind je het in de kleine dingetjes van het leven, liefde is liefde. <3