မင္း!...[COMPLETED]

•45•

ဆယ့္တစ္နာရီေက်ာ္ကာမွ နံနက္စာစား
ေနပါသည္ဆိုေသာႏွစ္ေယာက္သားကို
ဂ်ံဳအင္ တစ္ေယာက္မ်က္ေမွာင္ႀကီး
က်ံဳ႕ကာၾကည့္ေနလိုက္သည္....။
တကယ္ပါပဲ...။
မေန႔ညကဘာေတြမ်ားလုပ္ၾကလို႔
ေနာက္က်မွထၿပီးအခုခ်ိန္ႀကီးမွမနက္စာ
ထစားေနၾကရတာလဲ...။

"hyung...."

ဆိုဖာေပၚထိုင္ေနရာကေနထကာ
မီးဖိုေခ်ာင္က မသကၤာစရာထမင္းဝိုင္း
ဆီကိုဂ်ံဳအင္ေလ်ွာက္သြားကာ
ေခၚလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္....။
စားပြဲရဲ႕ထိပ္မွာသြားရပ္လိုက္ေတာ့
အေခၚခံလိုက္ရတဲ့သူ႔အစ္ကိုျဖစ္သူ
ကသူ႔အားလွည့္ၾကည့္လာသည္....။
သို႔ေသာ္ သူနဲ႔အၾကည့္ခ်င္းေတာ့မဆံုေန...။
တမင္ႀကီး ေနာက္ဘက္ကေရခဲေသတၱာ
ဆီကိုအၾကည့္ေတြလႊဲထားသည္ေလ..။

"ဘာလို႔ ခုမွထတာလဲ.."

လက္ပိုက္ရပ္ကာ တရားခံစစ္ေမးသလို
ေမးလိုက္ေတာ့ မ်က္ဆံ ေလးေတြ
လႈပ္႐ွားလာကာ သူ႔ကိုမဝံ့မရဲၾကည့္၏...။
တကယ့္ကို.....ခနေလးပဲျကည့္ၿပီး
သူ႔ဆီကအၾကည့္ေတြကိုခ်က္ခ်င္းျပန္
႐ုတ္ကာေ႐ွ႕ျပန္လွည့္ၿပီး
ထမင္းေတြခပ္စားေနေလရဲ႕....။
သူေမးတဲ့ေမးခြန္းကိုေတာ့ေျဖမလာေသး
ဘူး.....။

ေနပါဦး....။
ဘာလို႔အခုမွထတာလဲ ဆိုတဲ့ေမးခြန္း
ကိုေျဖဖို႔ကအဲေလာက္ထိ
စဥ္းစားဖို႔လိုလို႔လား...။
မေန႔ညက ဘာလုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို
ေမ့ေနတာေတာ့မဟုတ္ဖူးမို႔လား....။
ေအးပါေလ....ငွဲ႔ညႇာေပးပါ့မယ္...။
အဲဒါေျဖဖို႔ခက္ခဲေနတယ္ဆိုရင္လဲ
ေနာက္တစ္ခုေမးေပးရမွာေပါ့...။

"ဒါျဖင့္ရင္ ခုနက hyung ကိုဘာလို႔
အိုဆယ္ဟြန္းကခ်ီထြက္လာရတာလဲ.."

ေသလိုက္ပါေတာ့ ဂြၽန္ေျမာင္ရယ္....။
ခုနကေမးခြန္းကိုေတာင္ေျဖမရေသးတဲ့
ကိစၥကို....ခု....ေနာက္ထပ္ေမးတဲ့
ေမးခြန္းကပိုဆိုးေနပါ့လား....။
အား႐ွီး.....။

"ဂြၽန္ေျမာင္...ေျခေထာက္ေခါက္သြားလို႔"

သူအၾကပ္႐ိုက္ေနခ်ိန္..ထြက္လာတဲ့
စကားတစ္ခြန္း...။
ထမင္းငံု႔စားေနရာကေန ေမာ့ၾကည့္လိုက္
ေတာ့..ဟင္းခြက္ေတြထဲႏိႈက္ေနရင္းနဲ႔
ဟြန္းကေအးေဆးေလး ငယ္ေလးရဲ႕
ေမးခြန္းအား အေျဖေပးလိုက္ျခင္း....။