မင္း!...[COMPLETED]

•3•

အဆင္ေျပရဲ႕လားေမးေသာေကာင္ေလး
အားအဆင္ေျပေၾကာင္းေျပာခဲ့ကာ
ထိုေကာင္ေလးႏွင့္ဆန္႔က်င္ဘက္ကိုထြက္လာလိုက္သည္...။
ဆယ္လွမ္းပင္ျပည့္ေအာင္မလွမ္းရေသးခင္မွာဒဏ္ရာကဆစ္ကနဲထိုးေအာင့္လာသည္...။
ဒဏ္ရာအေပၚဘက္ကေနဖိကိုင္ကာ
အားတင္းရင္းေလ်ွာက္လာလိုက္သည္...။
တစ္လွမ္း လွမ္းလိုက္တိုင္းမွာစူးခနဲ စူးခနဲ
ထိုးထိုးေအာင့္လာတဲ့ဒဏ္ရာကတစ္ကိုယ္လံုး
မွာ႐ွိတဲ့အားေတြကိုဆြဲစုပ္ေနသေယာင္
လူကယိုင္ႏွဲ႔လာရသည္....။
တေျဖးေျဖးအျမင္အာရံုေတြကလဲေဝဝါးလာရ
ကာပစ္လွဲက်သြားသည္ကိုခံစားမိၿပီးေနာက္
အရာရာဟာအေမွာင္အတိ......။

°°°°°
နံရံေပၚကတေခ်ာက္ေခ်ာက္နဲ႔ျမည္ေနေသာ
နံရံကပ္နာရီသည္ ညဆယ့္တစ္နာရီကို
ၫႊန္ျပလ်က္....။
ကုတင္ေဘးကထိုင္ခံုပုေလးတစ္လံုးေပၚ
ထိုင္ကာကုတင္ေဘးစြန္းေပၚေမွာက္လ်က္
အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာဂြၽန္ေျမာင္သည္တအင္းအင္း
တအဲအဲႏွင့္ႏိုးလာသည္.....။
ကုတင္ေပၚကလူကိုၾကည့္ေတာ့အိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲ...။
ထိုင္ခံုမွထကာထိုလူ႔ရဲ႕ႏွဖူးေပၚလက္ဖဝါး
တစ္ဖက္တင္ၾကည့္ေတာ့ကိုယ္ေငြ႔ကေငြ႔ေငြ႔
ေလးက်န္ေနဆဲျဖစ္သည္.....။
လမ္းၾကားေလးထဲမွာထိုသူကအဆင္ေျပတယ္
ေျပာလို႔ေက်ာခိုင္းထြက္ခဲ့ေပမယ့္
သိပ္ေဝးေဝးမေရာက္ခင္မွာပဲဘုတ္ခနဲ
လဲက်သံၾကားတာေၾကာင့္ဧကႏၱဆိုၿပီး
ေျပးလာၾကည့္လိုက္တာတကယ္ပဲ
ထိုလူျဖစ္ေနခဲ့သည္....။
လဲက်ေနတဲ့ထိုလူကိုေပြ႔ကာလႈပ္ႏိုးေသာ္လည္း
ႏိုးမလာတဲ့ထိုလူကဒဏ္ရာကိုဖိကိုင္ထားဆဲ..။
ဖိထားတဲ့လက္ေခ်ာင္းၾကားေတြကေန
နီရဲရဲစီးက်ေနတဲ့ေသြးေတြကိုၾကည့္ျခင္းျဖင့္
ဒဏ္ရာဘယ္ေလာက္ဆိုးေနလဲသိႏိုင္သည္..။
ဆရာဝန္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ဒီလိုလူနာ
တစ္ေယာက္ကိုပစ္မထားခဲ့ႏိုင္ပါ..။
လက္ထဲကအထုပ္တစ္ဖက္နဲ႔ပဲထိုလူ႔ကို
ခက္ခက္ခဲခဲသယ္ျပန္ခဲ့ရသည္....။
အိမ္ကသိပ္မေဝးေတာ့လို႔သာေတာ္ေသး
သည္ေျပာရမည္...။

"ေဒါက္ ေဒါက္"

"Hyung ကြၽန္ေတာ္ဝင္ခဲ့မယ္ေနာ.."

ေကာ္ဖီပူပူႏွင့္မုန္႔တစ္ခ်ိဳ႕ထည့္ထားတဲ့ဗန္းကို
ကိုင္ကာအခန္းထဲဝင္လာတဲ့အငယ္ေကာင္
ကဗန္းကိုကုတင္ေခါင္းရင္းကစားပြဲတြင္
တင္ကာကြၽန္ေတာ့္ေဘး႐ွိခံုအလႊတ္မွာ
ဝင္ထိုင္သည္..။