ANNEMİN İNTİKAMI🩸(+18) (TOXİC SERİSİ II)

19'🩸

Rüzgarın deli çarpışını yalnızca bir kaç saniye hissedebilmiştim. Sonrası bedenim suyla sert bir biçimde çarpışmış ve tüm gücümle tuttuğum Ateş ellerimin arasından kaymıştı.

Suyun içerisine nefesimi tutmadan girmiştim ve çok çabuk nefesim tükenmeye başlamıştı. Bedenin suyun içerisine batmadan önce tüm gücümü toparlayıp yukarı çıkmak istemiştim ama ben çırpındıkça deniz beni içine daha çok çekiyormuş gibiydi. Çabaladıkça daha çok dibe batıyordum.

Son kalan enerjimi denizin üzerine çıkmak için harcamıştım ve bedenim çok çabuk yorulmuştu. Ellerim önümde suyla birlikte sallanırken gözlerimin önü kararmaya başlamıştı.

Tuttuğum nefesim beynimi parçalayacakmış gibi hissettirmeye başladığında suyun içerisine baloncuk halinde bırakmıştım.

Şu an ölemezdim, annemin intikamını almadan olmazdı. Pes etmemem gerekiyordu, onu bulmuştum ve çok yaklaşmıştım.

Kapattığım gözlerimi ölmemek için son çırpınışlarımla açtığımda karşımda gördüğüm kişiyle birlikte ne olduğunu anlamaya çalıştım.

Bu annemdi...

Babamla evlendiği gün çekindiği resimdeki gibi gelinlikleydi.

"Anne..."

Karşımdaydı ama tepkisizdi...

"Anne..."

Bir kez daha tekrarladığımda annemin buhar gibi yok olmasına sebep olan Ateş'i görmüştüm. Üzerime doğru yüzüyordu...

Belimden kavrayıp yukarı doğru yüzmeye başladığında bir kez daha beni zorlayan göz kapaklarımı indirmiştim.

"Hadi! Hadi!"

İçime verilen nefesle birlikte gözlerimi sonuna kadar açarak ağzımdaki suyu tükürdüğümde hala beni sıkıca tutan Ateş'in rahat bir nefes verdiğini duymuştum.

"Ölmemen iyi mi oldu kötü mü bilemedim."

Sırtıma batan çakıllar bir yana tepemde dikilen o yüzü görmemle uzandığım yerden doğruldum.

"Ne oldu?"

Benden uzaklaşıp üstüne yapışan gömleğinin düğmelerini açmaya başlamıştı.

"Suyun şiddeti atlar atlamaz bizi ayırdı. Seni bulduğumda baygındın, çıkardığımdan beri olan nefesimi sana harcadım. Bana bir can borçlusun."

Kaşlarımı çatarak bakışlarımı önüme çevirdim. Annemi görmem ve onu buharlaştıran Ateş'in üzerime yüzmesi rüya mıydı?

Dizlerimi kendime doğru çekip ellerimi üzerine koyarak başımı indirdim. Rüyalarıma bile girmeyen ve yalnızca resimlerde gördüğüm annemi ölmek üzereyken görmüştüm.

"Fazla oyalanmayacağım, çoktan kıyıya gelmek için yola çıkmışlardır."

Sözlerini umursamadan gözlerimi sıkıca kapatıp ellerimi yumruk haline getirdim. Annemi görmek Ateş Turnaz'ı öldürmem için bir işaret miydi?

"Geliyor musun?"

"Fırsatım varken seni öldürmeliydim."

Babamı beklemek tamamen bir hataydı. Annemi görmüştüm çünkü onu öldürmek için yeterince oyalanmıştım.

"Bunu ikinci söyleyişin."

Başımı dizlerimin üzerinden kaldırıp ona döndüm. Arkasını dönmüş yürüyordu.

"Ama şimdi de fırsatım var."

Konuşarak yumruklarımı gevşetip ayağa kalktığımda yavaşça bana dönmüştü. Yüzünde bıkkın bir ifade vardı.