ANNEMİN İNTİKAMI🩸(+18) (TOXİC SERİSİ II)

29'🩸

Uyuduğundan tam emin olduğumda sessizce yanından kalkmayı başarmıştım. Sabaha kadar bir uyumuş bir uyanmıştı. Zola bizi böyle görünce ilaçları masaya koyup kendi evine gitmişti.

Üzerimi düzeltip ona son kez baktım. Acı içerisindeydi, bu görüntü bana çok tanıdık geliyordu.

Dağılan saçlarını geriye atıp mutfağa girdim. Ellerimi mutfak taşına yaslayıp gözlerimi kapattım. Gördüğüm bu acı o kadar tazeydi ki...

Onu öldürmem için bana yalvarmıştı. Bir evladın annesini kaybetmesini tam anlayamazdım ama annesiz büyüyen biri olarak acısını hissedebilirdim.

Derin derin nefesler alarak taşa yaslandım. Ne çabuk zamanı gelmişti? Öldürmek istediğim adamın bana karşı hisleri vardı ve acı çekerken ona istediğini vereceğime emin miydim?

Düşüncelerimi dağıtan salondaki telefonumun titreşim sesini duyduğumda uyanmaması için koşar adımlarla içeri girip ceketimden telefonu alarak yeniden mutfağa döndüm.

"Efendim Zola?"

'Uyandınız mı?'

Taşa yeniden yaslandım.

"Hiç uyumadım."

'Sizi öyle gördüğümde rahatsız etmek istemedim. O iyi mi?'

Derin bir nefes aldım. Bilmiyordum çünkü bulduğum ilk fırsatta kollarının altından kaçmıştım.

"Bilmiyorum, sadece uyuyor."

'Kontrol et Arzu, adam neredeyse havale geçirecekti. Birşey-"

"Sabaha kadar bir uyudu bir uyandı Zola. O yüzden uyandırmak istemiyorum."

'Senin için değerli biri değil mi? Yoksa sen benim bile sende kalmama izin vermiyorsun. Başkasını asla sokmazsın evine.'

"Hayır benim için değerli falan değil Zola. Sadece yardıma ihtiyacı vardı ve yardım ettim."

'Ne oluyor Arzu? Bu adama değer vermiyorsun ama onu evine getirip tedavi ediyorsun. Kim bu adam? Eski sevgilin falan mı?'

"Hayır değil..." dedim ve parmaklarımı şakaklarıma bastırdım.

"Zola çok uzun bir mesele, şimdi ben kapatıyorum. Sabaha kadar uyumadım, duş alıp kendime gelmem gerekiyor."

'Tamam istediğin gibi olsun. Ama Arzu, ne olursa olsun hislerini dinle. Onlar asla seni yanıltmazlar.'

"Zola ben o adama karşı hiçbirşey hissetmiyorum. O adam benim düşmanım ve onu kendim öldürmek için tedavi ediyorum. Şimdi kapatır mısın telefonu."

Telefonu yüzüne kapatıp tezgaha koyarak yutkundum.

"Hiç mi?"

Arkamdan gelen sesle hafif irkilmiştim. Ona dönüp baktığımda mutfak kapısına yaslanmış zar zor ayakta duruyordu.

"Ufak bir hoşlantı bile mi olmadı?"

Kaşlarımı çatarak ona doğru bir kaç adım attım.

"İyi görünmüyorsun-"

Eliyle durmamı işaret etmişti.

"İyiyim, sadece başım dönüyor. Sen soruma cevap ver."

"İnan bana benim de sana çok sorum var. Ama önce ateşine bakıp ona göre ilaç vereceğim. Daha sonra sorular ve cevaplar olacak."

Diyerel kolundan tutup sandalyeye oturtarak elimi alnına koydum. Sadece beni izliyordu.

"Elim soğuk olduğu için anlamıyorum."