ANNEMİN İNTİKAMI🩸(+18) (TOXİC SERİSİ II)

52'🩸

Günler haftaları, haftalar ayları almıştı. Evin bahçesinde oturmuş elimdeki kağıda bakıyordum sadece ve sessizce.

Babamdan hiçbir haber yoktu. Ateş'ten de öyle. O günden sonra hastaneye adımımı bile atmamıştım. Öldü mü kaldı mı bilmiyordum.

Babamı deli gibi merak ediyor ama ulaşamıyordum. Teyzem sürekli peşimde benimle ilgilenmeye çalışıyor Zola bana destek oluyordu.

İstediği malzemeleri almıştım ve dört gün içerisinde altta yazan yazıyı çıkarmıştı.

Yüreğimdeki sızıntıyı bastırmaya çalışarak bahçenin kaldırımına oturmuş kağıda bomboş bakıyordum.

Yaklaşmak üzeresin

Kim ne diye yazardı bunu? Annemin mezarında neden bu yazı vardı? Ben neye yaklaşmıştım?

Üzerime damlayan beyaz kar tanecikleri benden ziyade bahçeyi bembeyaz yapmıştı. Sanki evdeki bütün kötülükleri tek seferde temizlemiş gibiydi.

"Arzu ah tatlım üşüyeceksin."

Zola elindeki battaniyeyi omuzlarıma atarak yanıma oturduğunda bakışlarımı ona çevirdim.

"Sence iyiler midir?"

Sesim o kadar titremişti ki Zola anında hüzüne bürünmüştü.

"Babanı anlatıldığı kadarıyla tanıyorum ve eminim ki iyidir. Ateş'i bilemiyorum, gidip bakmak lazım."

Bakışlarımı yeniden kağıda çevirdim.

"Eğer fotoğrafı gördüyse kahrolmuştur."

Göz yaşım kağıdın üzerine damladığında Zola kolunu sırtıma dolayıp başını omzuma koymuştu.

"Senin için atlatacaktır merak etme."

"Ne yapacağımı bilmiyorum Zola. Elim kolum bağlandı. Birine ihtiyacım olduğunu biliyorum. Ama kim olduğunu bilmiyorum."

"Babana ihtiyaç duyuyorsun ama öfkeli olduğunuz için birbirinize gelmiyorsunuz. İnan babanın da şu an sana ihtiyacı var."

Gülümsedim gözyaşlarımın arasından.

"Babamı hiç zayıf zamanında görmedim biliyor musun?"

"Babalar çocuklarına hep kahraman gözükmek isterler. O yüzden hiçbir babayı çocuğunun yanında zayıf göremezsin."

"Benim babam gerçekten çok güçlü." dedim kendi kendime gülümserken.

"Sen öyle diyorsan kesin öyledir aşkım. Ama bence şu an babandan daha çok Ateş'e ihtiyacın var gibi."

Sessiz kalmıştım.

"Çünkü Ateş de en kötü anında sana ihtiyaç duyup yanına gelmişti."

Elimdeki kağıdı katlarken başımı salladım. Annesini kaybettiği için bana gelmişti. Onu öldüreceğimi bile bile...

"Sıra bende o zaman."

Aylar sonra o ses kulaklarıma işlediğinde Zola ile aynı anda bakışlarımızı karşımıza çevirmiştik.

Üzerinde kaban vardı. Boynuna doladığu atkı burnuna kadar kapalıyken gözleri bahçenin ışığında parlıyordu.

Hemen arkasında o hastanedeki adam vardı. Oturduğum yerden yavaşça kalktım.

"Sözümü almaya geldim."

Aylar sonra onu karşımda sapasağlam görmek beni mutlu etmişti. Şaşkınlığımın arasında ona bakmaya devam ederken ellerini kabanının cebinden çıkarmıştı.