Wild Heart (Eastwood University Series #2) ✔️

Chapter 1

Shouting and breaking things is the first thing that I hear as soon as I open my eyes early in the morning. This has been going on since I got used to it. I didn't even bother to ask what the cause of their fight was; I just let them.

Tumayo ako sa hinihigaan ng may marinig akong katok sa aking pinto. It must be Manang considering that she's the one who always wake me up. 

Hindi naman ako nagkakamali at nakita doon si Manang na may hawak na tray habang nakangiti ng pilit sa akin. Ngumiti rin naman ako ng pilit dito.

"Breakfast in bed, iha. Hindi na kita pinababa kasi makalat sa baba ng bahay. Pasensya na," hingi nito ng paumanhin sa akin kaya nanlalaki ang mata na napailing ako. 

Oh, God. No.

"No, it's okay. 'Di niyo kasalanan kung bakit ganito sa bahay, and... sanay na rin naman ako," sabi ko dito bago kunin ang tray na may laman na pagkain. 

It's really not her fault kung bakit ganito sa bahay namin. Kasalanan ng mga tao na nakatira dito kung bakit ganito. Nagtataka na nga ako kung bakit hindi pa sila umaalis dito. Kung ako man ang nagtatrabaho dito, nako talaga.

"O siya, kumain ka na at male-late ka na sa school mo," sabi nito bago ako iwanan sa aking kwarto.

Pumunta ako sa balcony ng aking kwarto at doon nilagay ang tray na may laman na pagkain. 

I stared at the food when loneliness started to creep into my system. I miss having breakfast together with my parents, but I guess it will be difficult to have that, eh?

Lagi na lang sila nag aaway tungkol sa kompanya at sa trabaho. It's the same reason why are they fighting. Wala naman akong nagagawa dahil lagi ko na lang iniiwasan ang mga ito. Bababa lang ako ng kwarto pag tapos na sila mag away. 

You see, I don't have siblings or cousins around me. I'm an only child while my cousin's are very far from us. Ang nakakausap ko lang dito ay si Manang o kaya 'yung alaga kong aso, na ngayon ko lang ulit naalala. Siguro ay bago ako umalis ng bahay at pumasok sa university ay pupuntahan ko siya mamaya. 

"Can't you just fvcking shut up?!"

Napahinga ako ng malalim ng makita mula sa taas ang pigura ng aking magulang sa baba na nag aaway na naman. Si Papa na hawak ang bag niya at si Mama na naka bathrobe pa rin hanggang ngayon. They are shouting at each other's faces, not minding the neighbors if they're going to hear it or not.

Narinig ko ang padabog na pagsarado ng pintuan ng kotse ni Papa bago ipaharurot ang kotse papaalis. Nakita ko kung paano guluhin ni Mama ang kaniyang buhok sa frustration, galit at sakit habang nakatanaw sa papalayong kotse ni Papa. 

Papasok na sana siya sa loob ng mapunta sa akin ang tingin nito. Her face became shocked before looking at me in sadness, but I didn't give a damn and just stood up from my seat before going back inside to prepare myself for school.

They are so painful and hard to watch.

Nang matapos sa pag aayos ay bumaba na ako para sana kunin ang orange juice na pinapahanda ko kay Manang tuwing umaga nang makita ko si Mama na naka upo sa stool sa may kitchen counter habang sapo ang noo at hinihilot iyon, must be from distress. I was shocked because I thought she had already left for work.

I roam my eyes in here and saw that it is a really mess. Hindi pa siguro nakakababa si Manang para linisin ang mga kalat. It's full of broken vases and jars, na sa tingin ko ay sinauna pa kaya dahan dahan akong naglakad dahil baka masugatan ako. 

Napansin niya siguro ni Mama nasa baba na ako kaya umayos ito ng upo at aligagang tumingin sa akin. Ngumiti ito sa akin ng pilit bago humarap sa akin ng maayos. She is wearing an apron, indicating that she just cooked minutes ago.