Wild Heart (Eastwood University Series #2) ✔️

Epilogue

I was staring at his tombstone for I don't know how long. I was here in kanina pang umaga at iniwan muna ang mag ina ko sa bahay namin.

Today is my Dad's death anniversary. It's been a year since he died because of lung cancer as he also didn't take the chemotherapy to treat or rather, prolong his life. I was devastated for the past months after niyang mawala and eventually got back up again, thanks to my fiancée and daughter who lifted me up. They're also devastated like me but they managed to be strong.

Hindi ko pa rin tanggap pagkawala ni Papa hanggang ngayon. In his last days, tinupad talaga namin ang gusto nito mangyari. We did the things that we enjoyed together when I was a kid with my family.

Masakit man but I have to accept that people we love don't stay with us forever kahit na gusto mo pa sila makasama ng matagal. Remember to enjoy every last bit with your loved ones dahil hindi natin alam ang mangyayari in the future.

"Hello, Pa." mahina kong saad habang pinupunasan ang luha. "Walang pinagbago, naiyak pa rin ako tuwing bumibisita sa 'yo."

"Kamusta ka na diyan, Pa? I hope you're doing okay there. Miss na miss ka na ni Astrid." Naiyak kong usal at napayuko habang nakaluhod sa puntod nito. Masakit pa rin kahit na matagal na siyang nawawalay sa amin.

"She always asks me to visit you everyday after ng school niya niya pero dahil sa mga preparations for our wedding, hindi na medyo natutupad." Kwento ko habang pinupunasan ang luha.

Yes, Papa didn't make it to walk me into the aisle. Ang aga nitong nawala and hindi namin alam na ganun na pala ka-severe ang kalagayan nito. Nalaman na lang namin na Papa didn't make it. Si Sidra na ang nag announced sa aming mag ina.

"Sidra still blames herself sa pagkawala mo. But, I'll try my very best to say na wala siyang kasalanan dahil wala naman talaga." Ngumiti ako sa lapidang nakaukit ang pangalan ni Papa at ang birthday nito doon. Wala sa sariling hinaplos ko iyon as the wind started to blow.

"Ikakasal na ako bukas, Pa. I just want to tell you na kahit nasa taas ka na, guide us pa rin sa lahat ng mangyayari. Alam ko naman na hindi niyo ako pababayaan," sabi kong muli ng naiyak.

"I'm sorry that you didn't make it to walk me in the aisle. I-Imagine ko na lang na ikaw 'yung nasa tabi ko habang hinahatid ako ni Tito Ethan at ni Mama." Natatawa kong saad at patuloy lang na pinunasan ang luha.

"Mommy!"

Napatigil ako sa pagtangis ng marinig ang tinig na iyon ni Astrid bago bumaling sa kanila ng may maliit na ngiti. Kasama nito ngayon si Sidra na ngayon ay hawak ang susi ng motor niya. Kumunot ang aking noo sa nakita.

"You drove here ng naka motor, Sidra?" Hindi makapaniwala kong usal kaya napakamot ito sa ulo before she sheepishly smiled at me.

"I-I..."

"Gosh! Paano kung may mangyari dyan sa anak mo, pati na rin sa 'yo? Hindi na lang 'yung kotse ang dinala mo." Nawala na ang mga luha sa aking mata dahil sa nasaksihan at inis na nag aalalang tumingin sa mag ina ko.

"Astrid wants to ride my bike that's why—"

"Pinagbigyan mo pa talaga, you know how dangerous it is!. Sinasabi ko talaga sa 'yo, Sidra Exie." Nagbabanta kong usal kaya napakamot na lang ulit siya ng ulo.

"Sorry. Gusto ko lang naman pagbigyan si Astrid," sabi nito at tumingin sa anak na ngayon ay lumalapit sa akin.

"Mommy, don't be mad at Mama. I asked her to ride her bike with me. It looks fun kasi," paliwanag nito kaya napaluhod ako para pantayan ang mukha nito. I pinched her cheeks and scrunched my nose dahil sa panggigigil dito.