အချစ်လေတံခွန်

အခန်း(၈)

မနက်ဖြန် tutorialအတွက် ညနေစာစားပြီးကတည်းက ဝေ စာကြည့်နေလေသည်။ ဝေ စာကြည့်ပုံက အခန်းတံခါးပိတ်၊ ဘလူးတုသ်နှင့် သီချင်းဖွင့်ကာ သီချင်းလေး လိုက်ဆိုလိုက် စာလေးလုပ်လိုက်နှင့်။ ခဏနေ
ဝေဖာလေး ဝါးလိုက်၊ ရေခဲမုန့်လေး စားလိုက်နှင့်။ သီချင်းတစ်ပုဒ်ဆုံးကာနီး အသံတိုးသွားမှ အခန်းတံခါးထုနေသံကြားရသည်။

'ဒုန်းဒုန်းဒုန်း'

'ဝေ....အိမ့်သက်ဝေ'

ဖေဖေ့အော်ခေါ်သံ။ ဝေ သီချင်းပိတ်ပြီး အမြန်ထသွားသည်။

'ဖေဖေ ဘာလို့လဲ'

'ဒီလောက်ခေါ်နေတာ မကြားရအောင် ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ၊ သီချင်းသံလေး ဘာလေး လျှော့ပါဦး'

'စာလုပ်ရင်းသား သီချင်းနားထောင်နေလို့ မကြားလိုက်တာ၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ ဖေဖေ'

'စာတွေတော့ တော်တော်ရတော့မယ်၊အောက်ကိုဆင်းခဲ့'

ဘာဖြစ်လို့ပါလိမ့်။ ဝေ လန့်လာသည်။ ဖေဖေ့နောက်မှ လိုက်သွားရင်း အိမ်ရှေ့ရောက်လာသည်။ တံခါးဝမှာ ရပ်နေသူက ဒေါ်မေဖြူစင်။

ဝေ့ကိုလှမ်းမြင်တော့ သူက ပြုံးပြသည်။ ဝေကတော့ နှုတ်ခမ်း၏ထောင့်စွန်းများကွေးသည်ဆိုရုံမျှ ပြန်ပြုံးပြသည်။

'မေဖြူနဲ့ လိုက်သွားလိုက်ဦး၊ မီးလုံးမလင်းလို့တဲ့'

'ဪ'

'လိုက်မယ်မလားဟင်'

ဒေါ်မေဖြူစင်ကမေးတော့ ဖေဖေက မဆိုင်းမတွပင်
'လိုက်ရမှာပေါ့၊ သွားလေ ဝေ' ဟုဆိုကာ ဝေ့ကို အရှေ့သို့တွန်းသည်။

တကယ်ပါပဲ မနက်ဖြန် အတွက် စာတွေအကုန်မကြည့်ရသေးဘူးကို။ ဝေ့စိတ်ထဲ မလိုက်ချင်သော်လည်း ခြေလှမ်းများကတော့ ဒေါ်မေဖြူစင် ခြေလှမ်းရာသို့ ပါမိလျက်သား။

ဒေါ်မေဖြူစင်က စကားစသည်။

'မင်းကို ဖုန်းခေါ်သေးတယ်၊ မကိုင်တာနဲ့ အိမ်လာခဲ့တာ'

'ဟုတ်လား၊ ဝေ မသိလိုက်ဘူး၊ သီချင်းသံနဲ့မို့ မကြားလိုက်ဘူး'

'အင်း'

တံခါးဖွင့်သံကြားမှ သတိရသည်။ အန်တီခင်ရော ရှိနေတာလား။