Barry Allen- najszybszy żyjący człowiek na ziemi?
Może i tak było, dopóki nie pojawiła się Silver. Silver to dwudziestodwuletnia Louise Pierce.
Rok po wybuchu akceleratora, gdzie dostała swoje moce, ponownie wraca do Central City wraz ze swoją rodz...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
❝𝐀𝐰𝐤𝐰𝐚𝐫𝐝 𝐝𝐢𝐧𝐧𝐞𝐫 - 𝐩𝐚𝐫𝐭 𝐭𝐰𝐨❞
Kolacja mijałaby dosyć spokojnie i bez wpadek, gdyby nie morderczy wzrok mojego ojca. Od dłuższej chwili wpatrywał się w Barry'ego w taki sposób, że mógłby przejrzeć jego duszę. Siedzący obok mnie brunet zauważył to, przez co zaczął się jeszcze bardziej stresować. Allen niezręcznie wyciągnął rękę w stronę swojej szklanki z napojem. Przez jego niezręczność cała zawartość wylała się na stół. Nagle Paul wbił nuż w drewniany blat, niebezpiecznie blisko Barry'ego.
- Barry...- zaczął spokojnie tata- Powiedz mi, czym się zajmujesz?
- Um.- zerknął w moją stronę, niemo wołając o pomoc- Jestem asystentem w wydziale kryminalnym.
Paul pokiwał głową z uznaniem.
- Odpowiedzialna praca.
- Barry jest świetny w tym, co robi. Dzięki niemu rozwiązaliśmy wiele spraw.- dodał dumny Joe
- Jasne.- Pierce oparł się plecami o krzesło. Zmrużył oczy- Jakie masz zamiary względem mojej córki?
Spojrzałam na tatę z ostrzeżeniem, aby nie zaczynał tematu. On jednak to zignorował.
- Nie musi się o nic pan martwić.- zaczął niepewnie Barry- My tylko się przyjaźnimy, ale zamierzam ją chronić. Przy mnie Lou nic złego się nie stanie.
Odetchnęłam z ulgą. Allen wybrał najbezpieczniejszą odpowiedź. Podniosłam szklankę z wodą do ust, upijając łyka.
- Słuchaj Barry, ja też byłem kiedyś młody i znam życie. Więc ostrzegam cię na przyszłość... Ani mi się waż spać z MOJĄ córką pod MOIM dachem.
Zaskoczona zakrztusiłam się wodą. Zupełnie nie spodziewałam się po tacie takich słów. Po drugiej stronie stołu Iris i Joe prawie zadławili się jedzeniem.
- Nie, to nie tak!- Barry uniósł ręce, czerwony na twarzy- Ja nie zamierzam tknąć pańskiej córki. Ma pan moje słowo!
Joy, która siedziała po mojej lewej, poklepała mnie po plecach. Widziałam, jak siostra hamuje śmiech. Posłałam jej błagające spojrzenie.
- To może przejdziemy już do ciasta?- brunetka klasnęła w dłonie- Piekłam je całe popołudnie. Musicie spróbować.- wstała od stołu
- To świetny pomysł.- Iris podłapała próbę ratunku
- Tato? Może pomożesz mi przynieść deser?- Joyce skinęła do mężczyzny głową
- Oczywiście.- Paul ostatni raz zerknął na Barry'ego i razem z szarooką wyszli z pomieszczenia
Załamana odchyliłam głowę do tyłu.
- Przepraszam cię za niego.- szepnęłam do Allena- Jest nadopiekuńczy.
Chłopak nadal był w szoku.
- Spokojnie, rozumiem Lou. Mogło być gorzej, prawda? W końcu ten nóż nie jest we mnie tylko w stole.
Wskazał na sztuciec, który nadal tkwił w drewnie.
- Fakt.
***
Niedługo po zjedzeniu deseru Westowie wraz z Barry'm szykowali się do wyjścia. Joyce zdążyła się już pożegnać i zbiera teraz brudne talerze.
- Przeżyliśmy.- zaśmiałam się
- Ledwo, ale jednak.- uśmiechnął się Allen- To było bardziej stresujące, niż moja praca.
Parsknęłam pod nosem.
- Chłopcze.- usłyszałam głos mojego taty
- O-o
W oczach bruneta ponownie pojawiło się przerażenie.
- Tak?
- Chodź ze mną. Chciałbym porozmawiać w cztery oczy.- Paul skinął głową w stronę Barry'ego
Westchnęłam zirytowana.
- Tato, ile można? Daj mu już święty sp...
- To nic, Lou. Nie mam nic przeciwko rozmowie.- przerwał mi Allen
- Jesteś pewny?
- Tak.- przytaknął
Tata wskazał na boczny korytarz, po czym razem z brunetem odeszli w tamtą stronę.
- Myślicie, że jak bardzo go nastraszy?- na mojej twarzy pojawił się grymas
- Barry jest dzielny. Da radę.- uśmiechnęła się do mnie Iris
- Jasne.- spojrzałam na nią krzywo. Odkręciłam się w stronę Westów- Jeszcze raz dzięki za przyjście.
- My też dziękujemy. Ta kolacja była naprawdę... ciekawa.- zaśmiał się Joe
Iris zgodziła się ze swoim ojcem.
- Ale niestety czas na nas.- ciemnowłosa włożyła płaszcz- A! I wy oczywiście też macie od nas zaproszenie.
- Zrobię moje słynne żeberka. Niebo w gębie.- rozmarzył się Joe
Zachichotałam.
- Chętnie przyjdziemy.
Chwilę jeszcze porozmawialiśmy, zanim tata razem z Barry'm wrócili do przedpokoju. Chłopak wydawał się, aż nadto spokojny.
- Oddaję już go wam.- oznajmił Paul
- W takim razie my już będziemy iść.- Joe otworzył drzwi- Do szybkiego zobaczenia.
- Do zobaczenia.- odpowiedział tata
Westowie razem z Allenem, który zdążył posłać mi uspokajający uśmiech, wyszli z mieszkania. Zamknęłam za nimi drzwi. Odwróciłam się do rodziciela, oczekując wyjaśnień. Mężczyzna uśmiechnął się delikatnie.
