Mafya patronu olan Hera Ateş bütün şehri avucunun içinde tutuğunu düşünüyordu ama bir gün şehre yeni gelen bir adamla bütün hükmü son bulmak üzereydi.
Tırnaklarıyla kazarak çıktığı koltuğundan indirilmek üzereyken ona neden efendi denildiği öğrenile...
Selam efendiler yeni bölüm ile karşınızdayız. Bu bölüm biraz ara bölüm gibi oldu. Fazla bir aksiyon olmamasına rağmen içine küçük küçük sırlar yerleştirdim. Eğer dikatli okursanız belki bir şeyler görebilirsiniz. 🔥
Bunun yanında bu bölüme gelen oy ve yorum sayısına göre cumartesi günü de bölüm yayınlamayı düşünüyorum. Bol bol satır arası yorum ve oy cumartesi günü bölüm demek.
Oylar verildiyse keyifli okumalar dilerim.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
KAPIYA DAYANAN SAVAŞ
Başımı arabanın koltuğuna yaslayıp gözlerimi ağır ağır kapadım. Yorucu ve benim için garip bir geceydi. Şu an saat on bir civarında olmalıydı ve ben çıktığımda parti henüz bitmemişti.
O ilginç dans, dansın sonunda Pars Alaz'ın söyledikleri düşüncelerimi bir ip yumağı gibi birbirine geçirmişti. Bu yüzden orada daha fazla duramazdım.
Şimdi bile arabanın içinde evime doğru giderken aklımda hala aynı sorular dolaşıyordu.
Neden öyle bir şey söylemişti? Evet bana yakın olan çok fazla düşmanım vardı ve bu işteki bir çok kişi için de bu durum aynıydı. Bunun gayet farkındaydım. Peki ya ben senin düşmanın değilim derken neyi kastediyordu?
Bu adam ortaya çıktığından beri her şey ters gidiyordu. Normal, sıradan bir hayatım olduğunu iddia edemezdim ama bu adamın gelişiyle her şey daha da alt üst olmuştu.
Sanki düz yolda ilerlerken birden önüme çıkan bir çukurdu ve benim o çukura düşmekten başka şansım yoktu. Korkum düşmek değildi. Korkum benim bile inandığım yalanların gerçek yüzünü görmekti ve bu adam bütün gerçeklerimin yalan suretine büründüğünü iddia ediyordu.
"Efendim!" dedi Mustafa tedirgin bir ses tonuyla.
Gözlerimi ağır ağır açarak beynimi kemiren düşüncelerden kaçmak için yaslandığım yerden doğruldum.
"Evet?" dediğimde Mustafa'nın kahverengi gözleri arabanın dikiz aynasından gözlerimle buluştu.
"Bir araba parti mekanından çıktığımızdan beri bizi takip ediyor," dedi sakinliğini korumaya çalışarak.
Siktir, bir bu eksikti.
Normalde bu sık sık başıma gelen bir olaydı ama şu an bununla uğraşacak enerjiyi kendimde bulamıyordum.
Bir bacağımı dizimden kırıp koltuğun üzerine yasladım. Geriye doğru dönerek arka camdan yola bakmaya başladım. Yol diğer gecelere oranla daha sakindi ve tek tük araba vardı. En çok göze çarpan arabaysa hemen arkamızda bulunan siyah sedan bir arabaydı. Normalde birini takip ediyorsan takip mesafesi denilen bir mesafe vardı ama bu her kimse takip ettiğini gizlemeye çalışmıyordu ya da ben yanlış arabaya bakıyordum.
