Hayatı anlamlı kılan bazı anlar ya da insanlar vardır. Bir yere ilk kez gidersin ve orada anısı olur ya da sürekli gittiğin yere biriyle gidersin ilk kez gibi. Bazen küçücük şeyler bir anı olur sana bazen de koca şehir koskocaman anı kutusu oluverir. Ankara benim anı kutum.
Bu yaz öyle çabuk akıp gitti ki bazen şaşıyorum 3 ay mı sürdü 3 hafta mı diye. Aynı yerde aynı kişilerle aynı şeyleri yaptık ama yine de yetmedi.
Okul için erkenden uyandığım o sabahların başlangıcı. Kahvaltı sofrasına oturup uykuyla karışık sabit bir noktaya dalıp hiçbir şey yemeden yesen de anlamadığın sabahların başlangıcı.
"Oyalanma ye hadi bak geç kalacaksın" annemin omzumu dürtmesiyle kendime gelip sadece domatesten ağzıma attım. Sevmiyorum sabahları bir şey yemeyi. Sol kolum bile kaldıracak halim yok ne karın doyurması isyanını içimden ettim.
Hızlıca yedikten sonra okul kıyafetlerimi giydim. Çilem başlasın bakalım diyerek çıktım evden.
Mahalleden aşağı doğru Aylinlere indim. Kapını önüne inmişti çoktan. Gözleri uykuluydu. Sarıldım. Babasından geldikten sonra daha mutluydu.
"Çok uykum var Ahu" diye mızmızlandı.
"Yazın uyumamıza kızıyordun ne oldu?"
"Ya bu saatte kalkılır mı? Bu ne böyle?" dedi tekrar aynı ses tonuyla.
Ben Aylin'in taklidini yaparken Özgür çıktı karşı apartmandan. En son okula kıyafet için gittiğimizde görmüştüm. Sonra hiç karşılaşmadık.
"Günaydın kızlar" dedi uykulu sesiyle. Saçları yine aynı hacimdeydi. Gözleri hafif uykusuzluktan şişmişti. Okul kıyafeti giymişti. İçinde o kadar ben bu değilim gibi duruyordu ki.
"Günaydın" dedik Aylin'le aynı anda
"Yürüyelim, Efe de zaten çıkar şimdi köşeden" dedim. Efe için apayrı serüveni başlıyordu. Son sınıf olarak bambaşka karakter seçeceğim kendime diyordu. Merakla bekliyordum bu sene ne yapacaktı?
Köşeden göründü elinde 2 tane dürülmüş beyaz kağıtla. "Günaydınlar efendim herkese Efe ile eğitim öğretime hazır mısınız?" diye geldi yanımıza.
"Ne o elindeki?" dedim direkt.
"Günaydın yavrum sana da" dedi imalı. "Aslında okulda gösterecektim ama siz yabancı değilsiniz" dedi ve kağıtları açtı.
VER BANA YETKİYİ GÖR BAK ANINDA ETKİYİ
Daha güzel ve yaşanabilir bir okul için oylar EFE' ye
Şok içinde bakıyorduk Efe'nin açtığı pankartlara. Pankartların altında yazın başında ailecek gittiğimiz piknikte bize zorla çektirdiği fotoğrafları vardı.
"Nasıl ama güzel değil mi? Bomba gibi geliyorum bu sene sizi de komiteme aldım teşekküre gerek yok" dedi biz daha pankartları şok içinde izlerken.
"Oğlum niye yaptın böyle bir şey ne gerek var uğraşacaksın" dedi Özgür. Haklıydı ama Efe anlar mıydı? Sanmam
"Ben cidden sana yetişemiyorum Efe" dedi Aylin.
"Ya siz ne anlarsınız yönetimden halkın sesi olmaktan yürüyün" dedi sonra kağıtları aynı şekilde sardı.
Okula gelince kapıda Efe'nin arkadaşları karşıladı. Hepsiyle tek tek tokalaştı samimiyet derecesine göre sarıldıkları da oldu. Özgür kendi halinde etrafa bakıyordu. Okula o kadar ait durmuyordu ki hayatında ilk kez liseye geçen dokuzuncu sınıf kızları ona bakıp arkadaşlarına bir şeyler fısıldıyordu. Özgür bir kaçını görmüş olacak ki gülerek bize baktı. Göz göze geldik o an
ŞİMDİ OKUDUĞUN
MEVSİMLER GEÇERKEN
Teen FictionKendini ararken kaybolanlar, kaybettiğini sanırken kazandığını fark edenler, kendi kurallarını kendi belirleyip yaşayanlar, yara almaya alışıp yarışa yaralarıyla devam edenler, kocaman okyanusta kıyıya ulaşmak için kulaç atanlar, gökyüzünden bizi iz...
