Kendini ararken kaybolanlar, kaybettiğini sanırken kazandığını fark edenler, kendi kurallarını kendi belirleyip yaşayanlar, yara almaya alışıp yarışa yaralarıyla devam edenler, kocaman okyanusta kıyıya ulaşmak için kulaç atanlar, gökyüzünden bizi iz...
Uzun zamandır ekrana bakarak sırıtmıyordum. Uzun zamandır ekrana böyle uzun uzun bakmamıştım. Özgür'ün yolladığı mesaj sonrası kendi kendime sırıtıyordum.
Efe'nin seçim gününden bir an yakalamıştı. Gülüyordum. Kime, nereye? Bilmiyorum, hatırlamıyorum. Özgür'ün o anı yakalaması tesadüf müydü? Onu da bilmiyorum.
Özgür:
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Özgür: İyi gecelerr :)
Ahu: Bunu ne ara çektin?
Ahu: İyi geceler diyerek kaçma gel buraya
Özgür: Yakalarım ben :)
Özgür: Güzel bir andı yakalamak istedim.
Ahu: Ya ağzıma bak kocaman. At ağızlı mıyım ki?
Özgür: Ahahahahahaha. Böyle güzel gülen bir at görmedim :)
Ahu: Bu akşam telefonun ucunda ulaş var bence. Sen kuramazsın gibi böyle cümleler.
Özgür: Ulaş kendi telefonun ucunda şu an Aylin'e şiirler yazıyor. Biraz daha konuşurlarsa bu gece evlenme teklifi edecek gibi.
Ahu: Vay bak sen şunlara henüz bana denmedi.
Özgür: Ya Ahu hanım demek ki Ulaş değilmiş gördün mü?
Ahu: Tamam tamam teşekkür ederim.
Özgür: Rica etmen için demedim.
Özgür: İyi geceler bu defa o zaman
Ahu: İyi geceler. yarın görüşürüüüz
Özgür: Görüşüüürüz
Ne garip bir akşamdı. Ya da bereketli mi demeliydim? Efe Nil ile okulun başından beri ilk kez bu kadar samimi ortama girmişti. Aylin şu ana kadar güzel olduğu kadar da şıp sevdi olan, açılmaktan da yürümekten de korkmayan Aylin bu gece tam şu an telefonun diğer ucunda üç kere gördüğü biri ile tahmin ettiğim kadarıyla otuz iki diş sırıtarak konuşuyordu. Belki de utanarak yazıyordur mesajları. Ama bir yerlerde bir şeyler oluyordu onu heyecanlandıran.
Ben... Ben kendimi anlamıyordum. Yavuz'u görünce hiçbir şey hissetmiyordum. Hiçbir şey öyle güçlü bir his ki aslında. Yanımdan geçip giderken, bana baktığını yakaladığımda, kantinde sesini duyduğumda hiçbir şey duygusu sarıp sarmalıyordu beni. Sıradan dümdüz biri geliyordu benim için. Çok çabalamıştım bunu için ama değmişti. Onu kalbimde de aklımda da sıradan biri yapmıştım.
Ama ya Özgür. Onunla baş başa kaldığım anlarda, sohbet ettiğimde, sırrına eşlik ettiğimde. Hiçbir şey yoktu içimde ona. Ne vardı bilmiyordum. Ama hiçbir şey hissi değildi emindim. Bana bakarak cümle kurduğunda, benimle saçma sapan bilgilerini paylaştığında, kendini anlattığında yani çoğu şey de içimde ona karşı kabul etmek istemesem de tırtıllar koza yapıyordu bu koza kelebeğe dönüşür mü bilemiyordum. Kestiremiyordum. Ne istediğimi tam olarak kabul edemiyordum.
