Purpurowe wino || DNF

rozdział 20

Trzy miesiące. Właśnie tyle minęło od tamtego dnia. Czy coś się zmieniło? Zasadniczo to nie, ale w praktyce tak. George zaczął chodzić na terapię odwykową, a Clay bardzo mocno go w tym wspierał. Po niecałych dwóch miesiącach George został zwolniony do domu i właśnie w tym momencie zakończył nie tylko swoją terapię ale i najtrudniejszy etap w życiu.  Ale niestety coś się kończy a coś zaczyna, właśnie dlatego nie można się zbytnio przywiązywać. Czemu? Może dlatego żeby nie zostać zranionym, albo nie czuć, że robi się coś złego pomimo, że tak nie jest. I właśnie tak czuł się George, przywiązany. Lotnisko tego dnia nie było najszczęśliwsze, jakby coś przypuszczało, ale co? Katastrofę lotniczą? Nie, raczej nie. Bardziej smutek, że kolejne przywiązane do siebie osoby z mocną więzią muszą siebie opuścić na czas nieokreślony. I znowu to samo, obietnice, które w praktyce nie mają nawet szansy zaistnieć.
- Proszę obiecaj mi, że będziesz codziennie dzwonił lub pisał - blondyn tego dnia był strasznie nieznośny, cały czas albo powtarzał jak to nie kocha bruneta, albo co to nie zrobią jak wróci.
- Dobrze, postaram się - całuje go w policzek na pożegnanie.
- Wiesz, że cię kocham? - powtarzając to już któryś raz z rzędu, nie brzmi to tak dobrze.
- Oczywiście, że wiem. Mówisz mi to już chyba dwudziesty raz tego dnia - śmieje się, ten ostatni raz.
- Bo to prawda, nie chcę żebyś wyjeżdżał - łapie jego dosyć zmarzniętą dłoń w te swoje i próbuje je chodź na chwilę ogrzać.
- Ja też tego nie chce, ale nic na to nie poradzę - właśnie w tej chwili słyszą komunikat, w którym mówią, że można już wsiadać.
- Już czas - blondyn wzdycha puszczając rękę swojego partnera, przecież jeszcze niedawno byli szczęśliwi.
- Pamiętaj, że nie ważne co się stanie zawsze będę przy tobie, nawet jeśli nie będzie mnie obok - czy tak nie kończy się każdy dobry film? Na słodkich słówkach i pocałunku. Ale oni się jeszcze nie pocałowali.
- Pocałujesz mnie w końcu? - zniecierpliwiony brunet, i rozbawiony blondyn, czy to nie mieszanka wybuchowa?
- Nie, żebym miał pewność, że na pewno wrócisz - chłopak na to przewraca oczami i podchodzi do swojego partnera odebrać co jego. Szybki pocałunek obu stron przypomina im co będzie im brakować przez najbliżej miesiące.
- A więc do zobaczenia?
- Wrócę jak najszybciej, obiecuję - ostatni przytulas i co? W drogę.

Pas startowy, który dokładnie widać zza okna i samoloty, które bez przerwy przylatują i odlatują. Clay może przysiąc, że od teraz to jego najmniej lubiany widok. George wcale nie czuł się lepiej, nie spodziewał się, że tak zatęskni za tym miejscem, a nawet jeszcze nie wystartowali. Głową sama leci mu na szybę, a oczy zamykają się. To były długie miesiące

Puste miejsce w samochodzie mówiło samo za siebie, a radio, które próbowało zagłuszyć ciszę wcale nie pomagało. Głucha cisza, która bębniła mu w uszach dobijała go wręcz do ziemi. A myśl, że nie zobaczy swojego ukochanego przez najbliższy rok przytłaczała go. Jakby dostał propozycje polecenia razem z brunetem do Londynu nawet by się nie zastanowił i zrobiłby to jak najszybciej, ale nie mógł. Nie mógł opuścić swojej firmy i co najważniejsze swojego przyjaciela bez słowa. Dlatego też wracał teraz sam do pustego domu, tak jak robił to kiedyś. Rutyna, którą będzie powtarzać, zamęczy go, a on doskonale zdaje sobie z tego sprawę.

Dom, w którym jeszcze niedawno razem spędzali każdą wolną chwilę i każdy najlepsze momenty  jest teraz pusty. No może prawie pusty, przez blondyna, który zastanawia się co ma ze sobą zrobić. Cisza go rozsada, głowa go już od tego boli.