Damer

12. güven

-Eren Yalçın'dan-

Uzanıp telefonda takılıyordum. Telefonum çaldı Gülsüm teyze arıyordu. Merakla telefonu açtım "efendim Gülsüm teyze?" Diye sordum ağlama sesleri geliyordu hızla ayağa kalktım. "Annen nerede arıyorum açmıyor" dedi. ağlıyordu nolmuştu?

"Damla yok!" Dedi yerimde donakaldım.
"Ne demek Damla yok!" Diye bağırdım. Cevap vermeyince yüzüne kapatıp aşağı koşarak indim annemle çarpıştım ama durmaya vaktim yoktu.

"Noldu oğlum ne bu telaş?" Diye sordu. "Gülsüm teyzenin yanına git!" Dedim ve hızla dışarı çıkıp arayaba bindim.

Ne yapacağımı nereye gideceğimi bilmiyordum ellerimi şakaklarıma koyup ovdum aklıma Damla'yla indirdiğimiz uygulama geldi. Telefonlarımız kapalı olsa bile birbirimizin konumunu görebiliyorduk.

Hızla uygulamayı açtım Damla'nın konumu belirince hemen arabayı çalıştırdım. Son sürat sürdüm yol boyunca delirecek gibi hissediyordum. Sokağın başında arabayı durdurup arabadan indim sokak karanlık olduğu için kaza yapabilirdim. Koşar adımlarla etrafa bakınarak yürümeye devam ettim 5-6 dakika yürüdükten sonra damlayı az ileride gördüm bir adamla konuşuyordu hızla yanlarına gittim

Damla'nın arkasında olduğum için damla beni görmüyordu. Adam sarhoş gibiydi ama içmediğine emindim. Adam "burada ne işin var bebeğim burası senin için fazla tehlikeli sanki?" Dedi gülerek. Damla "efendim?" Diye sordu şaşkınlıkla.

Adam Damla'ya doğru bir adım attı. Damla geriye doğru adım atacağı sırada sırtı göğüs kafesime çarptı arkasına korkuyla döndü beni görünce rahatlamıştı.

bana güveniyordu..

Adamın yüzüne sert bir yumruk atıp Damla'ya döndüm."Bir de özür dile istersen Damla! Adam sana açıkça yürüyor sen adama efendim diyorsun!" Diye bağırdım. Burnunu çekip parmak ucunda yükseldi ve boynuma sarıldı kokusunu hissedince sinirimden eser kalmamıştı. Ona kızamıyordum elimi beline sarıp sıkıca sarıldım.

Tek hamlede kucağıma alıp arabaya ilerledim Damla konuşmuyordu suskundu. Birşey olmuştu ama bunu arabada konuşmamız daha sağlıklıydı.

Ön koltuğa oturtup sürücü koltuğuna geçtim "eve gitmek istemiyorum." diye mırıldandı anlamsız gözlerle ona baktım. "Neden?" Diye sordum. "annem evlenmeye karar vermiş ve taşınacakmışız!" Şok olmuştum hiç bir güç onu benden alamazdı.

"Gidemezsin bir yere." Dedim korkuyla. Damla yüzüme baktı "gitmek istemiyorum zaten Eren." dedi ağlıyor gibi.

"Gitmeyeceksin ağlama Damla."ağlıyordu ve ben dayanamıyordum. Damla geri çekilip "seni seviyorum" dedi.
"Bende seni çok seviyorum." dedim gülümseyerek.

💧

Damlayı ikinci evimize getirmiştim. Burası bizim eve çok uzaktı eski evimizdi ama annem satmak istememişti burası kimsenin aklına bile gelmezdi. Bu ev acılarla doluydu.

İçeriye girip Damla'yı yatağa uzandırdım uyuyakalmıştı. Bir iki saat sonra yemek yemesi için yukarıya çıkıp onu kaldırmaya çalışmıştım beni birden kendine çektiği için üzerine düşmüştüm. Doğurulup "hadi ama Damla!" Dedim.

Damla gözünü açmadan başını sağa sola salladı "yemeyeceğim." dedi bunu bir çocuk edasıyla söylemişti. Gözlerim dudaklarına kayınca onu öpmek istedim fakat şuan sırası değildi. Damla'yı zarzor ayağa kaldırdım ve aşağıda yemek yedik ikimizde koltuğa oturunca Damla sıkıntılı bir nefes verdi.