The Daisy Diary(Red Eye Of Darkness)

To Darusley

"​ဒေစီငယ်...မောင့်ဒေစီငယ်....မောင်က မင်းကိုဒီစံအိမ်ကြီးထဲမှာ အမြဲစောင့်နေမယ်..."

အမှောင်ထုထဲကထွက်ပေါ်လာသည့်ပြတ်တောက်တောက်အသံလှိုင်းတွေ...။

နန်းတော်တမျှခမ်းနားလှပါသော စံအိမ်ကြီး...။

Daisyပန်းခင်းထဲက ပြေးလွှားနေသည့် ကျောပြင်နှစ်ခု၏ ဝိုးတဝါးပုံရိပ်..။

သွေးစွန်းနေခဲ့သော Daisyတွေ....။

"မောင်!!!!!...."

နာမ်စားတစ်ခုအားခေါ်၍ ရုတ်တရက်နိုးထလာခဲ့သည့်အခြေနေ။

ငယ်စဥ်ကတည်းက အက်ကြောင်းထပ်ကာမက်ခဲ့ဖူးသည်​့ထိုအိမ်မက်။

စားပွဲခုံပေါ်၌ ချွတ်တင်ထားသည့် လက်ဝါးကပ်တိုင်သဏ္ဍာန်အဆောင်ဆွဲကြိုးလေး။

ငယ်စဥ်ကတည်းအိမ်မက်ဆိုးတွေမက်တတ်တာကြောင့် ဘုန်းတော်ကြီးတစ်ပါးကပေးထားခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

ထိုအိမ်မက်မက်ပြီးတိုင်း နှလုံးသားတစ်နေရာကစူးအောင့်ကာနာကျင်လာရ၏။တစ်စုံတစ်ယောက်ကို လွမ်းဆွတ်သတိရနေခဲ့သလိုမျိုး။

နောက်ကျောပြင်သာမြင်ရသည့်အဲ့ဒီတစ်စုံတစ်ယောက်...။

"မောင်​့ဒေစီငယ်"ဟူ၍ သုံးနှုန်းတတ်သည့်အဲ့ဒီတစ်ယောက်။

အိမ်မက်တို့အားစ်ိုးမိုးခြယ်လှယ်နေသည့်အကြင်သူသည်မည်သူပါနည်း..?

နှလုံးသားထဲကရင်းနှီးနေသည်ဟုခံစားရပြီး တွေးမိလိုက်တိုင်းမျက်ရည်တို့ဝေ့ဝဲလာပြီးရင်ထဲမယ်တင်းတင်းကြပ်ကြပ်။

"သခင်လေး...မနက်စာသုံးဆောင်ဖို့ ကိုယ်လက်သန့်စင်ရန်အချိန်ကျပါပြီ...."

အခန်းအပြင်ဘက်က အိမ်တော်ထိန်းကြီး၏အသိပေးသံနောက် ဖဲမွေ့ရာထက်မှထထိုင်ကာ ကိုယ်လက်သန့်စင်ဆေးကြောဖို့ရာလုပ်ရသည်။

အစေခံသုံးလေးယောက်ခန့်က ကြွေဇလားအဖြူထဲသို့နှင်းဆီပွင့်ချပ်များခြွေချကာ အမွှေးရနံ့ပေါင်းစုံဖြင့် ပြင်ဆင်ပေးထား၏။

ကြွေဇလားထဲသို့ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး ရေခပ်နွေးနွေးစိမ်ကာမျက်လုံးတ်ို့ကိုမှေးမှိတ်ထားမိသည်။