ဗီလိန်အားမှားယွင်းစွာကယ်တင်မိခြင်း {Mmtranslation} [Dropped]

အတြဲ(2) ​Ch.(33) ဆယ္ႏွစ္တာအိမ္မက္

Zawgyi

အတြဲ(2) ႐ူးသြပ္မႈ
ႏြယ္ပင္ေတြက စုန္ခ်င္ရွစ္ေျခေထာက္ကို ပတ္ၿပီး ကေလးလိုျပဳမူေနတယ္တဲ့။

(ပူတင္း အလည္ပတ္ေကာင္းေနလို႔ အခုမွျပန္ေရာက္လို႔ အျပးအလႊားတင္လိုက္တဲ့အတြက္ စာေသခ်ာမစစ္ရေသးပါ။ အမွားပါရင္ ခြင့္လႊတ္ၾကပါ🙏)

စုန္ခ်င္ရွစ္သည္ တီရွပ္ႏွင့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို ၀တ္ဆင္ထားၿပီး အဆုံးမဲ့တိမ္တိုက္မ်ားေပၚတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနေလသည္။ သူေနရာတိုင္းကို လွည့္ပတ္ၾကည့္သည္။ တစ္ခုခုရွာေနမွန္း သူသိေပမယ့္ ဘယ္လိုပုံစံလဲဆိုတာ မမွတ္မိေတာ့ေပ။ ေကာင္းကင္မွ အေတာက္ပဆုံး အလင္းေရာင္ကိုသာ သူမွတ္မိေနခဲ့သည္။

သူေရွ႕သို႔ လွမ္း၍ လိုက္ရွာ၏။ တိမ္ေတြရဲ႕အဆုံးမရွိတဲ့ ဒီလမ္းမွာ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ကာ အႀကိမ္ေပါင္း မေရမတြက္နိုင္ေအာင္ လဲက်သြားရင္ေတာင္၊ သူ႕ခႏၶာကိုယ္က ပင္ပန္းလြန္းလို႔ မလႈပ္နိုင္ေတာ့ဘဲ တြားသြား႐ုံနဲ႕သာ ေရွ႕ကိုဆက္ေလွ်ာက္ရရင္ေတာင္ သူ႕ေျခလွမ္းေတြကို မရပ္တန႔္ခ်င္ေသး...

တိမ္ေတြသြားရာလမ္းေပၚမွာ ေနာက္တစ္ေယာက္ေပၚလာသည္။ ထိုသူသည္ ႏွင္းျဖဴအကၤ်ီအလႊာေပၚတြင္ အထပ္ထပ္ ၀တ္ဆင္ထားၿပီး ရွည္လ်ားလွေသာ ဆံပင္မ်ားက ေျမျပင္ေပၚသို႔ လိမ့္က်ေနသည္။ တူညီေသာမ်က္ႏွာ၊ တူညီေသာအေအးဓာတ္နဲ႕ သူ႕မ်က္လုံးမ်ားကို ေလးနက္လွသည့္စာအုပ္မ်ားျဖင့္ ႏွိုင္းယွဥ္နိုင္ၿပီး မည္သည့္ခံစားခ်က္ကိုမွ် နားမလည္နိုင္ေပ။

ဘာလို႔ဆို သူ႕ႏွလုံးသားက ဗလာႀကီးသက္သက္ပဲ၊ ဘာမွမရွိဘူးေလ။

စုန္ခ်င္ရွစ္ ႐ုတ္တရက္ တစ္စုံတစ္ခုကို နားလည္သြားသည္။ သူေရွ႕သို႔ ျဖည္းညွင္းစြာ လွမ္းတက္ကာ သူ႕ႏွလုံးသားကို ထုတ္ၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထည့္ေပးလိုက္သည္။

ႏွလုံးသားႏွင့္ ခႏၶာကိုယ္ ေပါင္းစည္းလိုက္ေသာအခါ၊ စိတ္ဝိညာဥ္ႏွစ္ခုသည္ မေရမတြက္နိုင္ေသာ အလင္းအမႈန္အမႊားမ်ားအျဖစ္သို႔ ကြဲထြက္သြားသည္။ အျပန္အလွန္ ေရာယွက္သြားၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေတြကို ျပဳျပင္ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ႏွလုံးသားသည္ ကိုယ္ပိုင္ေနရာႏွင့္ ခႏၶာကိုယ္မွ ၎၏ေပ်ာက္ဆုံးေနေသာခံစားခ်က္မ်ားကို ေတြ႕ရွိခဲ့သည္။ ေပ်ာက္ဆုံးေနေသာ ႐ုပ္ဆက္ပေဟဠိအစိတ္အပိုင္းႏွစ္ခု ျပန္လည္ေပါင္းစပ္သြားၿပီး အေရာင္မ်ား ထပ္ထည့္ရန္ ေစာင့္ဆိုင္းေနသည့္ အလြတ္႐ုပ္ပုံလႊာတစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့သည္။