"အငြိုးတွေသာပြယ်စေသား"(Complete)

အပိုင်း(2)🌪️

17.7.2004.......

ဒီနေ့ဟာ ဓနဘုန်းအောင် ရဲ့ အသက်ဆယ်နှစ်နှစ်ပြည့်တဲ့နေ့လေးဖြစ်သည်။ဖေဖေရယ် ၊ မေမေရယ် သူရယ်နှစ်တိုင်းလိုလိုအတူဖြတ်သန်းနေကြ ပကာသန တွေမပါတဲ့ သူရဲ့မွေးနေ့လေး တဖန်ပြန်ရောက်လာခဲ့ပြီ။

မေမေ လက်နဲ့ကိုယ်တိုင်လုပ်ပေးတဲ့ ကိတ်လေးကို သူခွဲမယ်။ ဖေဖေနဲ့မေမေရဲ့ တောင်းဆုတွေသူဖြူစင်စွာရယူမယ်။ ရှေ့ဆက်ရမယ်နေ့ရက်များကို အကောင်းဆုံး ဖြတ်သန်းရင်း သူအသက်တစ်နှစ် ကြီးမယ်ဒီလောက်ပဲသူသိသည်။

ဖေဖေရောမေမေကပါ သူ့ကိုတစ်ဦးထဲသောသားလေးမို့ သိပ်ချစ်ကြသည်။ မေမေကဆိုသူ့ကိုထားစရာနေရာမရှိအောင်ချစ်သည်။အိမ်ထောင်ရှင်မကောင်း ပီသတဲ့ မေမေက သူ့အတွက်တော့ သက်ရှိဘုရားပါပဲ။ မေမေရဲ့ နှစ်တိုင်းဆုံးမနေကြစကားကတော့ ဘ၀ကိုယောကျ်ားကောင်းတစ်ယောက်အဖြစ် ဖြတ်သန်းသွားဖို့ဖြစ်သည်။

မေမေနဲ့ဖေဖေက ငါး နှစ်ကွာပါသည်။မိဘတွေပေးစားလို့လက်ထပ်ခဲ့ကြပေ့မယ့် မေမေက ဖေဖေကိုလိုတာထက်ပို၍ချစ်ရှာသည်။ အိမ်ထောင်မူ့တာဝန်ကိုလဲမလစ်ဟင်ရအောင်တာ၀န်ကျေသူဖြစ်သည်။​

မေမေကသိပ်လှသလို အေးချမ်းကာ နန်းလဲဆန်သည်။ မေမေ့ကသူ့ဘ၀ရဲ့ဟီရိုးဖြစ်ကာ မေမေ့ရဲ့ဖြစ်တည်မူ့တိုင်းကိုသူသဘောကျ၍ကိုယ်သင်းရနံလေးကအစ သူသိပ်ကြိုက်သည်။

ဖေဖေကကလဲသူကိုချစ်သလိုမိသားစုအပေါ်တာဝန်ကျေသည့် အဖေ​ တစ်ယောက်လဲဖြစ်သည်။ အသောက်အစားလဲမရှိ စီးပွားရေးကိုလဲကြိုးစားလုပ်သည်။မေမေနဲ့တော့အရမ်းကြီးဖက်လှဲတကင်းတော့ မရှိ ဖေဖေက မေမေနဲ့ပတ်သတ်ရင်နဲနဲတော့အနေတည်သည်။

ဒီနေ့ ဖေဖေခရီးသွားတာငါးရက်ရှိခဲ့ပြီအခုချိန်ထိပြန်မလာသေး။ ညနေအရောက်ပြန်လာခဲ့မယ် သားကြီး ဆိုပြီး ဖေဖေ ဖုန်းဆက်ထား၍ သူ ခုချိန်ထိထိုင်စောင့်နေခဲ့သည်။

ဖေဖေကအမြဲ သား မဟုတ်လျှင် ဓနလေး ဟုသာခေါ်တတ်ပြီး ဒီနေ့မှ မခေါ်စဖူး သားကြီး လို့ခေါ်လိုက်သဖြင့် သူရင်ထဲတစ်မျိုးတော့ဖြစ်သွားခဲ့ရသည်။ သို့သော် ဒါတွေသူစိတ်ထဲမထား ဖေဖေအမြန်ပြန်လာဖို့သာ ကလေးပီပီသူမျှော်နေမိသည်။