Chapter 1
ဆူညံစွာငိုကြွေးသံများ၊ ရယ်မောသံများနှင့် ဟောက်သံများ။ စားပွဲနှင့် ကုလားထိုင်များ၏ပြင်းထန်ပြင်းထန် တိုက်မိသွားသည့် ကြောက်စရာကောင်းသော အသံများ။ ပြီးနောက် ကြမ်းပြင်ထက်၌ ထိုင်ခုံခြေထောက်ပွတ်ဆွဲသွားလေသည့် ထက်ရှသည့်အသံတစ်ခု။ ထိုဖြစ်ရပ်များနှင့် တစ်ချိန်တည်းမှာပင် ပြင်းထန်စူးရှသည့်သွေးနံ့က မျက်လုံးနှင့်နှာခေါင်းကိုဖြတ်လျက် ထွက်ပေါ်လာ၏။
မော့တိသေဆုံးခဲ့လေပြီ။
သို့ပေသိ သူသေဆုံးပြီးချိန်တွင် သူ့အသိကလွတ်ထွက်မသွားပဲ ထိုအစား သူ့ရုပ်ခန္ဓာကိုစွန့်ခွာသွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရ၏။
မဟုတ်သေးချေ။ ယင်းက သူ၏သေဆုံးပြီးဝိဥာဥ်ဖြစ်ကာ မြို့တော်ရှိဒုတိယမြောက်စိတ်ရောဂါအထူးကုဆေးရုံကြီး၏ဧည့်ခန်းမထက်တွင် မြောလွင့်နေခြင်းဖြစ်သည်ပင်။
မော့တိမှာ သူသေဆုံးပြီးသရဲတစ်ကောင်ဖြစ်လာကြောင်းကို လက်ခံနိုင်ဖို့ရာ ဆယ်စက္ကန့်မျှ အချိန်ယူလိုက်ရ၏။ သူက ကွဲအက်နေသည့်အရေပြားနှင့် စွန်းထင်နေလေသည့်သွေးများ၊ အနက်နှင့်အနီတို့ရောထွေးနေသည့် ဆေးရုံအဝတ်အစားများ၊ ပြီးနောက် ပုံပျက်ပန်းပျက်ဖြစ်နေသည့်ခြေကျင်းဝတ်တို့ဖြင့် မြေပြင်ပေါ်ရှိ အေးစက်နေသည့်အလောင်းကို ကြည့်လိုက်သည်။
သူ၏သေဆုံးပုံသေဆုံးနည်းက အတော်လေးဆိုးဝါးသည်ဟုတွေးမိသော်ငြား ယင်းကဘာများထူးခြားသည်လဲ။ သူ့ဘဝတစ်ခုလုံးက ဆိုးရွားခဲ့သည်ပင်။
ယခင်က ခန်းမကျယ်ထဲတွင်ရှိနေသည့် ဆရာဝန်နှင့်သူနာပြုများမှာ ဘယ်ရောက်ကုန်ပြီလဲ သူမသိချေ။ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာမကျန်းမာသူများသာ ခန်းမအတွင်း ဆူညံစွာအော်ဟစ်လျက် ကျန်ခဲ့ကြသည်။ ရှေ့နှင့်နောက်တံခါးများကို သော့ခတ်ထားခြင်းခံရကာ သွေးများဖြင့် ဖုံးလွှမ်းနေသော လူနာများစွာ တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက်လဲကျသွားပြီး ခန္ဓာကိုယ်(may be-အလောင်း)အရေအတွက်သည်လည်း ဆက်လက်တိုးပွားလျက်ဖြင့် ပရမ်းပတာဖြစ်၍နေသည်။
ထိုအချိန်တွင် စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ်ရာ သီချင်းသံက အဓိကရုဏ်းကိုဖြတ်လျက် ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် ထွက်ပေါ်လာသည်။ မော့တိ သူ့မျက်လုံးများကို လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ လူနာတစ်ဦးက အဝေးထိန်းခလုပ်ကိုင်ထားရင်း ရုပ်မြင်သံကြားရှိ ဟွာရှားဖျော်ဖြေရေးချန်နယ်လ်ကို ဖွင့်လိုက်သည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
