Chapter 10
“ကျုပ်ပြောတာ ဘယ်ရောက်သွားပြီလဲ… အိုး သိပြီ… ဒါက သာမန်အလာ့ဂျစ်မျိုး မဟုတ်ဘူး သေစေနိုင်တယ်… ဒီကလေးကို အမှန်တကယ် ဂရုစိုက်တဲ့သူသာဆိုရင် ဒီအကြောင်းကို မသိဘဲ နေမလား... ဟာသပဲ… ကျုပ်အမြင်အရဆိုရင် သာမန်စကားလေး တစ်ခွန်းကနေတောင် မရည်ရွယ်ဘဲနဲ့ အမှန်တရားကို ထောက်ပြနေတယ်… ဘယ်လိုလုပ်ပြီးတော့ အသရေဖျက်မှု ဒါမှမဟုတ် ရန်ငြိုးထားမှုဆိုပြီး သတ်မှတ်လို့ ရမှာလဲ… အဲ့ဒါထက် မင်းတို့တွေ သူ့ကို အခုလိုထိ ဖြစ်အောင် အနိုင်ကျင့်ခဲ့ကြတာလေ… မင်းတို့တွေက တကယ့်ကို စိတ်ပျက်ဖို့ကောင်းတာပဲ… စိတ်ပျက်ဖို့ကောင်းရုံတင်မကဘူး…”
လိုင်သယ်စစ်က ကျူးဝမ်ဇီကို လှောင်ပြောင်လိုက်သည်။
“မင်းတို့က အမှန်တရားကို လီဆယ်ပြီး ပြောရုံမကဘူး ဒီကလေးကို စော်ကားပြီး အနိုင်ကျင့်ကြသေးတယ်… အကြင်နာတရားကင်းမဲ့လိုက်တာ…”
“ခင်ဗျားကတော့…”
ကျူးဝမ်ဇီက လိုင်သယ်စစ်ကို သတ်ဖြတ်တော့မတတ်ပုံစံဖြင့် စိုက်ကြည့်လိုက်၏။
“ခင်ဗျားကမှ အမှန်တရားကို လုပ်ကြံပြီးပြောနေတာ… ခင်ဗျားကမှ အကြင်နာတရား မရှိတဲ့သူ…”
“ဟေ့ ကောင်လေး… တစ်ပွဲတစ်လမ်း နွှဲချင်နေတာလား…”
“လိုင်သယ်စစ်…”
မုထျန်းဟန်က ရုတ်တရက် ထပြောပြီး လိုင်သယ်စစ်ကို တစ်ချက် လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ထိုအခါမှသာ လိုင်သယ်စစ်က ပါးစပ်ပိတ်ထားလိုက်ပြီး စကားတစ်ခွန်းမှ မပြောတော့ပေ။
“ကျောင်းအုပ်ကြီးဟွမ်း…”
မုထျန်းဟန်က သူ့ဘေးနားတွင် ရပ်နေသည့် လူနှစ်ယောက်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အေးစက်သော သူ့မျက်လုံးများမှာ ကျဉ်းမြောင်းသွား၏။
“ဒီကိစ္စကို အခု ခင်ဗျား အပြည့်အဝ နားလည်သွားလောက်ပြီဆိုတော့ ဘယ်လိုကိုင်တွယ်ဖို့ စဉ်းစားထားလဲခင်ဗျ…”
“ဒါက…”
ဤအခိုက် ကျောင်းအုပ်ကြီးဟွမ်း၏ ရင်ထဲ၌ မွန်းကြပ်သလို ခံစားလိုက်ရသည်။ သူ့ကျောပြင်မှာ ချွေးသီးချွေးပေါက်များ စီးကျနေပြီး သူက တစ်ချိန်လုံး အသံတိတ်နေသည့် မော့တိကို မသိမသာ လှမ်းကြည့်လိုက်မိသည်။
