Chapter 23
မော့တိ စိတ်ပူနေသည့်အရာကို မုထျန်းဟန်တစ်ယောက် နောက်ဆုံးတွင်တော့ နားလည်သဘောပေါက်သွားခဲ့လေပြီ။ အိမ်မှာ သူတစ်ယောက်တည်း ကျန်နေခဲ့မှာကို သူတို့စိတ်ချပါ့မလားဆိုပြီး စိတ်ပူနေသည်ပဲ။ မော့တိ၏သတိကြီးတတ်မှုနှင့် ရှက်တတ်ကြောက်တတ်သောစိတ်ထားကို သူ ကရုဏာသက်မိသည်။
"မင်းက စာကြိုးစားနေရုံပဲ။ တခြားအရာတွေကို လျှောက်တွေးမနေနဲ့။"
မုထျန်းဟန်က သူ့အပေါ်ကို ဒီလောက်ထိ ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ဆက်ဆံလိမ့်မည်ဟု မော့တိတစ်ယောက် မထင်ထားခဲ့ပေ။ သူ၏စိတ်ထဲတွင် အပြစ်ရှိသည့်ခံစားချက်တစ်ခု ဝင်ရောက်လာခဲ့သည်။ သို့သော် တစ်ဖန်ပြန်လည်မွေးဖွားနိုင်ခဲ့ပြီးနောက်ပိုင်း သူ့အတွက် သူကိုယ်တိုင်ချမှတ်ထားသည့် ရည်ရွယ်ချက်ပန်းတိုင်များနှင့် လမ်းညွှန်ချက်များကို တွေးတောကြည့်လိုက်လျှင် အပြစ်ရှိစိတ်ကို ဘေးဖယ်ထားရပေမည်။ ထို့ကြောင့် "ဟုတ်ကဲ့" ဟုသာ ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ပြန်ဖြေလိုက်သည်။
"ပြီးတော့ လိုင်သယ်စစ်နဲ့ ကိုယ်က မနက်ဆို (၈)နာရီမထိုးခင် သွားကြတာ။ ညဆိုလည်း (၁၀)နာရီနောက်ပိုင်းမှ ပြန်ရောက်ကြတယ်။ မင်းအတွက် နေ့လယ်စာနဲ့ ညစာ လာချက်ပေးဖို့ စားဖိုမှူးကို ပြောထားပေးမယ်။ မင်းစားချင်တဲ့ဟာကို သူ့ကိုပြောထားလို့ရတယ်။"
"မလိုပါဘူး ကိုကို" မော့တိက မုထျန်းဟန်၏စကားကို ကြားကြားချင်းပင် အလျှင်အမြန်ပြန်ပြောမိသည်။
"ကျွန်တော့်အတွက်နဲ့ စားဖိုမှူးကို ချက်ခိုင်းမနေပါနဲ့။ ကျွန်တော်က ချက်တတ်ပြုတ်တတ်ပါတယ်။ ကိုယ့်ဘာကိုယ်ပဲ ချက်ပြုတ်စားလိုက်ပါ့မယ်။"
"ကိစ္စမရှိပါဘူး။ စိတ်ထဲထားမနေနဲ့။ စားဖိုမှူးအတွက်လည်း အဆင်ပြေလောက်..."
" တကယ် မလိုအပ်တာမလို့ပါ။" မုထျန်းဟန်စကားကို မော့တိ ဖြတ်ပြောလိုက်သည်။
"ကျွန်တော် တကယ် ချက်ပြုတ်တတ်ပါတယ်။ အရသာလည်းရှိတယ်။ တကယ်ပြောတာ။" အတင်းအကြပ်ပြောလိုက်သည်။
