Chapter 80
ချစ်မိသွားခြင်းက ကိစ္စတော်တော်များများကို အမှန်ပင် အနှောင့်အယှက်ဖြစ်စေသည်။
“ကိုကိူ ခင်များသူ့ကိုကြိုက်မှတော့ ဘာလို့ဝန်မခံသေးတာလဲ ” မော့တိ မမေးဘဲ မနေနိုင်ချေ။
“ဘာလို့လဲဆိုတော့ … ကိုယ်မလုပ်နိုင်လို့၊ ပြီးတော့ အခုက အချိန်မကျသေးဘူး ...”
မုထျန်းဟန်က ညင်သာသည့်အသံဖြင့် ပြောလိုက်သော်ငြား ယင်းတွင် လွမ်းမောမှုတို့ နှော၍နေသည်။ သူမော့တိကို သူ့လက်တွေကြား မည်မျှပင်ပွေ့ဖက်ထားချင်မိသည်ကို ဘုရားသခင်သာ သိပေလိမ့်မည်။ ပြီးနောက် လူမဆန်သည့်အရာတစ်ခုခုကို လုပ်ချင်သော်ငြား အခုက အချိန်မကျသေးပေ။
သားရဲတစ်ကောင်ပင်လျှင် ဖြတ်မရသည့် စည်းတစ်ကြောင်း ရှိပေ၏။
သူ့သူငယ်ချင်းလေးက သူ့ထက် ၁၁နှစ်ကျော် ငယ်ရုံသာမက သူက အသက်ပင်မပြည့်သေးချေ။ သူ အလျင်စလို မလုပ်နိုင်ပေ။
သို့ပေမယ့် တစ်ဖက်မှ မော့တိကမူ မချင့်မရဲဖြစ်၍နေသည်။
မော့တိမှာ အမြဲလိုလို ပြတ်သားသူတစ်ဦးဖြစ်လေ၏။ ကိစ္စတွေက ဤသို့ဖြစ်လာသည့်အခါသူက မျက်စောင်းဖြင့်ကြည့်ကာ မေးလိုက်၏။
“ကိုကို၊ ခင်များကြိုက်တဲ့လူက အတိအကျဘယ်သူလဲ"
“ကိုကို၊ အခုက အချိန်မကျသေးဘူးလို့ ကျွန်တော့်ကို မပြောပါနဲ့၊ ကျွန်တော် လျှို့ဝှက်ထားပြီး ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပြပါဘူး၊ ကျွန်တော့်ကို ပြောပြဖို့ဆက်ငြင်းနေရင် ကိုကိုကြိုက်တဲ့လူက ကျွန်တော်ဆိုပြီး အထင်လွဲမိတော့မယ်လို့ !”
မုထျန်းဟန်က မော့တိအား အနည်းငယ်လေးနက်သည့် အကြည့်ဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။
"ကလေးလေး ၊ မင်းအခု ဘာအကြောင်း ပြောလိုက်လည်း သိရဲ့လား"
“သိတာပေါ့” မော့တိက တုန်လှုပ်ခြင်းမရှိ မုထျန်းဟန်အား တည့်တည့်ကြည့်လိုက်သည်။ သို့ပေသိ သူ့မျက်နှာနှင့်နားတို့ကတော့ နီရဲ၍နေသည်။ သူက မျက်နှာထားအား ခက်ထန်ဟန် ပြုထားသည့်တိုင် နှလုံးသားကတော့ စိတ်လှုပ်ရှား၍နေသည်။
