Chapter 64
မော့တိ အတော်လေး ကျေနပ်သွားပြီး စွမ်းစွမ်းကို အမြန်ပြန်ယူပြီး ခေါင်းသေးသေးလေးကို ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်။ သူ ဂရုတစိုက်ဖြည်းဖြည်းချင်း ပွတ်သပ်ပေးပြီး
"စွမ်းစွမ်းက လိမ္မာတယ်။ လိမ္မာတဲ့ကောင်လေးပဲ။ မကြောက်နဲ့။ ကြောက်စရာ ဘာမှမရှိဘူး..."
ထို့နောက် သူ လိုင်သယ်စစ်ဘက်သို့ လှည့်၍ပြောလိုက်သည်။
"တွေ့လား ကျွန်တော် ခင်များကို ညာနေတာမဟုတ်ဘူး။ ရက်နည်းနည်းလောက် အချိန်ပေးလိုက်။ နောက်နှစ်ရက်လောက်နေလို့ သူနဲ့ရင်းနှီးသွားရင် သူ့ကိုချီဖို့ ထပ်ကြိုးစားကြည့်လေ"
လိုင်သယ်စစ် တစ်ခုခုပြောလိုက်ချင်သော်ငြား မုထျန်းဟန်က လတ်ဆတ်သောစပျစ်သီးဖျော်ရည်နှစ်ခွက်နှင့်အတူ လျှောက်လာပြီး မော့တိ ရှေ့၌ ချထားလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူ့လက်အရှည်ကြီးနှင့် စွမ်းစွမ်းကိုဖမ်းလိုက်ပြီး
"မင်း ဖျော်ရည်သောက်နေတုန်း ကိုယ် သူ့ကိုထိန်းထားလိုက်မယ်"
"!" လိုင်သယ်စစ် ဒေါသထွက်သွားပြီး "နေပါအုံး စွမ်းစွမ်းက သူ့ကိုကျတော့ ဘာလို့ မကြောက်တာလဲ?!"
"ဘာလို့ဆို စွမ်းစွမ်းက ငါနဲ့ရင်းနှီးပြီးသားလေ။ မင်းနဲ့ မရင်းနှီးတာကတော့ အရမ်းဆိုးတာပဲ"
မုထျန်းဟန် ပြုံးပြီးပြောလိုက်သည်။
လိုင်သယ်စစ် ဒေါသထွက်သွားပြီး သူ့ခေါင်းကို ဆိုဖာပေါ် ရိုက်လိုက်သည်။
"ငါ ဒီထက်ပိုပြီး အသက်မရှင်နိုင်တော့ဘူး။ ခွေးအပါအဝင် အားလုံးက ငါ့ကို အနိုင်ကျင့်နေကြတာ!"
မော့တိက သူ၏ ချိုချိုချဥ်ချဉ် စပျစ်သီးဖျော်ရည်ကို သောက်လိုက်ပြီး နောက်ဆုံးတွင် သူ့ကို လူသားဆန်သော စကားအချို့ဖြင့် နှစ်သိမ့်ပေးခဲ့သည်။
"သူက အစ်ကို့ခံစားချက်ကို မကြာခင် ဒါမှဟုတ် နောက်ပိုင်းမှာ နားလည်ပေးမှာပါ။ မနက်ဖြန်ဆိုရင်တောင် ဖြစ်နိုင်တယ်"
“Wan woo~”
စွမ်းစွမ်းသည် မုထျန်းဟန်၏ရင်ခွင်ထဲတွင် သက်တောင့်သက်သာ လှဲလျောင်းရင်း ရင်းနှီးနေသော ရနံ့ကို ခံစားနေသည် ။ သူ့ခြေသည်းတွေကို ကွေး၍ မျက်လုံးတွေကို မှေးကျဉ်းလိုက်ပြီးတော့ ကလေးတစ်ယောက်ကဲ့သို့ ညည်းတွားနေသည်။
