Chapter 50
မော့လျှိုကွေ့၏ ရှာဖွေမှုအများဆုံးစာရင်းနေရာများကို ရက်အနည်းငယ်ကြာအောင် ဖိနှိပ်ပြီးနောက် မော့တိတို့၏ ကျင်းသာ့ကျောင်းမှ စာသင်ရက်များသို့ စတင် ရောက်ရှိလာပြီ ဖြစ်သည်။
မော့တိက သူ့အဝတ်အစားအိတ်ကို ထုပ်ပိုးကာ ကျောပိုးအိတ်ကို လွယ်ပြီး ကျောင်းသို့ သွားရန် မုထျန်းဟန်၏ ကားပေါ်သို့ တက်လိုက်သည်။
ဖန်ချန်းလောင်နှင့် ဟန်ချောင်တို့က မော့တိကို လိုက်ပို့ချင်သော်လည်း မုထျန်းဟန်ပါ ပါလာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသောအခါ သူတို့နှစ်ယောက် နောက်ဆုတ်လိုက်ရသည်။
ထားလိုက်ပါ… စစ်ရေးလေ့ကျင့်မှု ပြီးတဲ့အထိ စောင့်ရသေးတာပေါ့…။
သူတို့နှစ်ယောက်သား မုထျန်းဟန်ကို နောက်ဆုံးတစ်ခေါက် တွေ့ခဲ့ရသည့်အချိန်က မုထျန်းဟန်မှာ သားရဲတစ်ကောင်အလား ဖုံးကွယ်ထားသော စိတ်ဆန္ဒများကို သယ်ဆောင်ထားသည်ဟု စိတ်ထင့်နေခဲ့ကြ၏။
သို့သော် သူက မော့တိကို ဘယ်လောက်အတိုင်းအတာထိ ကူညီခဲ့ကြောင်း သိရှိပြီးနောက်တွင် ယခုလို တွေးမိသည့်အတွက် အနည်းငယ် အပြစ်ရှိသလို ခံစားမိခဲ့ကြလေသည်။ သို့တိုင် သူတို့နှင့် မုထျန်းဟန် တွေ့ဆုံတိုင်း ဤခံစားချက် ထပ်မံ၍ ပေါ်လာပြန်သည်။
ထို့ကြောင့် လောလောဆယ် သူနှင့် မဆုံအောင် ရှောင်နေသည်က ပိုကောင်းပေသည်။
မော့တိ ကျင်းသာ့ကျောင်းသို့ ရောက်သောအခါ သူ့ကို စီနီယာနှစ်ယောက်က ကြိုဆိုလိုက်ကြသည်။ စွင်းရှုရှုဟု ခေါ်သည့် စီနီယာမမက ရွှင်မြူးတက်ကြွပြီး တစ်ချိန်လုံး ပြုံးနေတတ်ကာ စီနီယာအစ်ကိုကြီးမှာမူ အနည်းငယ် အေးတိအေးစက် နိုင်သော်လည်း သူတို့နှစ်ယောက်လုံး လူကောင်းများဟု ထင်ရပေသည်။
“ဂျူနီယာလေး… ကျောက်ချင်ကုန်းကို သူ့ရုပ်နဲ့တင် ကြည့်ပြီး အကဲမဖြတ်လိုက်နဲ့နော်… သူ့မျက်နှာက လေဖြတ်နေတယ်ဆိုပေမယ့် သူက အရမ်းသဘောကောင်းတာ… သူ့ကို ကြောက်နေစရာ မလိုဘူး…”
စွင်းရှုရှုက ကျောက်ချင်ကုန်း၏ ပုခုံးကို တစ်ချက် လှမ်းပုတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် သူမက မော့တိကို ကြည့်လိုက်၏။
