Chapter 28
မုထျန်းဟန်သည် သူ၏မျက်လုံးများကို အနည်းငယ်မှေးစင်းထားပြီး ဆိုဖာပေါ်တွင် လှဲနေသည်။ ဆယ်မိနစ်လောက်သာ ကြာမည်။ လူသွားစင်္ကြံလမ်းဘက်မှ မော့တိ ပန်းကန်ခွက်ယောက်ဆေးကြောပြီး မီးမှုတ်လိုက်သည့်အသံကို ကြားမိသောအခါ မုထျန်းဟန်သူ၏ခန္ဓာကိုယ်ကို ဖြည်းညင်းစွာ တည့်မတ်လိုက်သည်။
သူ လုံးဝအိပ်မပျော်ခဲ့ပေ။ သူ၏ခေါင်းသည် အလွန်တရာ မူးနောက်နေခဲ့ပြီး ထိုကောင်လေးကိုလည်း မည့်သို့မည်ပုံရင်ဆိုင်ရမည်ဆိုသည်ကို မသိသောကြောင့်သာ တစ်မှေးအိပ်ပျော်သွားဟန် အယောင်ဆောင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ကောင်ငယ်လေးဆီတွင် အနမ်းတစ်ပွင့်အခိုးခံလိုက်ရသည့် ဖြစ်စဉ်အစအဆုံးကို သူ အပြည့်အဝခံစားလိုက်ရမည်ဆိုသည်ကို မည်သူတွေးမိမည်နည်း။
စားပွဲပေါ်က ကြက်သီးနွေးစွပ်ပြုတ်ကိုကြည့်ရင်း စက္ကန့်အနည်းငယ် မတ်တပ်ရပ်နေလိုက်မိသည်။ နောက်ဆုံးတွင်တော့ စွပ်ပြုတ်ပန်းကန်ကို ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး တစ်ကျိုက်တည်း မော့သောက်ပစ်လိုက်သည်။
ထို့နောက် သူ မီးများပိတ်ကာ အပေါ်ထပ်သို့ တက်သွားတော့သည်။
တစ်ခါမှ မခံစားခဲ့ဖူးသော စိတ်ရှုပ်ထွေးမှုတို့က သူ၏ခေါင်းထဲတွင် ဝင်ရောက်နေရာယူထားကြသည်။ ကိုယ်လက်သန့်စင်ဖို့ ရေချိုးခန်းထဲသို့ သွားချင်သော်လည်း သူကိုယ်တိုင် မသိလိုက်ခင်မှာပင် သူ၏စာကြည့်ခန်းထဲရှိ ကွန်ပျူတာရှေ့တွင် ထိုင်မိလျက်သား ဖြစ်နေသည်။ ကွန်ပျူတာဖန်သားပြင်ပေါ်တွင် လွန်ခဲ့သောမိနစ်(၃၀)က ဧည့်ခန်းထဲရှိ စောင့်ကြည့်ကင်မရာမှတ်တမ်း ပေါ်နေသည်။
ဟုတ်ပါသည်။ ဒုတိယထပ်နှင့် တတိယထပ်ရှိ အိပ်ခန်းများမှလွဲ၍ ပထမထပ်ရှိဧည့်ခန်းနှင့် ကျန်ရှိသော အခန်းတိုင်းတွင် မောနီတာများကို တပ်ဆင်ထားသည်။
မုထျန်းဟန်သည် ကျဲ့ကျို့စွပ်ပြုတ်ပန်းကန်လုံးကိုင်ကာ ဧည့်ခန်းထဲသို့ဝင်လာသော မော့တိ၏ပုံရိပ်ပေါ်လာသည်အထိ မှတ်တမ်းကို ရှေ့သို့ပြန်ဆွဲလိုက်သည်။
ကျောင်းဝတ်စုံဝတ်ထားသော မော့တိလေးက စားပွဲပေါ်သို့ စွတ်ပြုတ်ပန်းကန်ချလိုက်ပြီး မြင်ကွင်းမှ ပျောက်ကွယ်သွားသည်ကို သူ စောင့်ကြည့်နေမိသည်။ တစ်နေရာက စောင်အသေးတစ်ခု သွားယူလာပြီး ဂရုတစိုက်ဖြင့် သူ့ကိုလွှမ်းခြုံပေးသည်။ အဲဒီလိုလုပ်ပေးပြီးတာတောင် ကောင်လေးက ထွက်မသွားခဲ့ပေ။ သစ်အယ်သီးလာခိုးစားသည့် ကြောက်ရွံ့နေသော ရှဉ့်ငယ်လေးတစ်ကောင်ကဲ့သို့ သူ၏လက်များကို ဒူးခေါင်းပေါ်တွင် ကွေးဆုပ်ပြီး ဆိုဖာခုံရှေ့တွင် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်သည်။ ဤကဲ့သို့ ချစ်စရာကောင်းပြီး နာခံကျိုးနွံတတ်သော အမူအရာကို စကားလုံးများဖြင့် ဖော်ပြရန်မစွမ်းသာချေ။
