Coraline Yok Olmak İstiyor

🌠iki

Sizlerle bol bol bölüm paylaşmak istiyorum, şu an elimde tamamlanmış 47 bölüm var... Üst üste bölüm atınca ilk attığım bölüm veya bölümler beğeni ve yorum almıyor, eğer böyle olursa günde bir bölüm atmayı düşünüyorum fakat aksi olursa üst üste bölümler paylaşabilirim. Kaç bölüm geleceği tamamen size bağlı, sınır koymuyorum 🩷

CORALINE YOK OLMAK İSTİYOR

Gözlerim boş sıraları tararken erkekleri hemen eledim ama kızlarla da oturmak istemedim. En arkada boş bir sıra vardı, neden boştu bilmiyordum ve beni şüphelendiriyordu. Normalde en arkalar doluyken cam kenarı, en arka sıra neden dolu değildi garipti. Yine de içimdeki sese kulak vermeden o tarafa doğru ilerledim, sıranın önüne geldiğimde herhangi bir problem görünmüyordu. Çantamı bırakarak oturduğumda yine bir şey olmadı, zaten ne bekliyordum ki? Neden bu kadar panik olmuştum?

Oturduğum sıra sallanmaya başladığında kaşlarımı çattım. Bir ayağı diğerlerine göre daha kısaydı ve dengede değildi, yine de umursamadım. Bir ara, kağıt katlayıp koyabilirdim.

Müdür yardımcısı gider gitmez sınıf tekrar gürültülü olmaya başladığında şaşkınlıkla etrafta gezindi bakışlarım. Alışık olmadığım bir ortamdı, geldiğim lisede böyle olmadığı içindi muhtemelen.

Durdurduğum şarkıyı tekrar açarak dinlemeye devam diyordum ki yanıma izinsiz oturan çocukla gözlerim usulca o tarafa döndü. Benim aksime koyu renk saçlara, kahverengi gözlere, esmer bir tene sahipti. "Gerçekten konuşamıyor musun yoksa adın mı Lâl?"

Sen gerçekten aptalsın.

Cevap vermeyerek önüme dönüp çantamdan siyah defterimi ve kalem kutumu çıkardım.

"Oha... Sen gerçekten konuşamıyorsun."

Tekrar cevap vermediğimde kolumu tuttuğunda elimdeki kalem sıranın üzerine düştü, ellerim titremeye başladı. Kolumu sertçe çektiğimde afallamıştı, gözlerimi gözlerine dikerek ters bir şekilde baktım. Kalkmasını istedim, bunu anlamış olacak ki yanımdan kalktı.

Derin birkaç nefes alarak beremi biraz daha aşağı çektim, defterimden bir sayfa açtım. Sanki hayatımda yeni bir sayfa açmış gibi heyecanlandım fakat en son çizdiğim resim hemen yan sayfamdaydı.

Eski sayfalar, yeni sayfalara gölge düşürürdü.

Dün gece, ağlaya ağlaya çizdiğim resimdi karşımda duran. Saat yedi buçuktu, o gün olduğu gibi.

Kanlar akıyordu, o gün olduğu gibi.

Ön tarafımdaki kız arkasını dönerek "Selam," dedi. "Ben Ezgi, botlarını nereden aldın?"

Cevap vermezdim, bu kadar sevecen olmasaydı.

"İnternette bir butikten."

"Şuraya yazar mısın?" diyerek telefonunu uzattığında butiğin ismini yazarak telefonunu geri uzattım. "Çok teşekkürler."

"Rica ederim."

Kız önüne döndüğünde gözlerim cama döndü, kar yağmaya devam ediyordu ama ben kaloriferin yanında oturmama rağmen hâlâ üşüyordum.

Dünya soğuktu.

"Ee... Sen konuşuyorsun," diyerek yanıma oturan çocukla gözlerimi camdan çevirdim. Diğeri değildi ama onun ön sırasında oturan biriydi. "Hadi benimle de konuş da şu sikikler göt olsun."

Küçük beyinli.

Cevap vermedim.

Suratına boş boş baktığımda bakışları giderek tersleşti, sevecenliği gitti. "Konuşsana," dedi ters bir şekilde. "Sağır mısın?"

Gözlerimi ondan alarak defterime çevirdim, açık olan sayfasını kapattım. "Gördüm," dedi. "Resim mi çiziyorsun?"

Hayır, şarkı söylüyorum.

Cevap vermedim.

Yanımdan kalkıp gittiğinde gözlerim merakla o tarafa döndü, arkadaş grubu bana bakıyordu. Dört kişilerdi sanırım, duvar tarafında oturuyorlardı. İkisi yanıma gelip gitmişti, diğer ikisine döndüm. Biri uyuyordu, diğeri telefonuyla ilgileniyordu. Sanki kendisine bakıldığını hissetmiş gibi kafasını telefonundan kaldırarak bana doğru baktı.

Onu izlediğimi anlamasın diye gözlerimi ondan alarak yanımdan kalkan çocuğa çevirdim. Sinirle bir şeyler diyordu arkadaşlarına, muhtemelen benim hakkımdaydı. Gözlerim tekrar telefonuyla uğraşan çocuğa döndüğünde hâlâ bana baktığını fark ettim ve daha fazla oyalanmayarak önüme döndüm.

26 haziran 2023, babam eve döndüğünde;