12 VE 14 (Texting)

~10~

"Dear passengers! Babaannemin evine gelmiş bulunmaktayız." dedi Didem neşeyle.

Sonra bir elini Ulaş'ın omzuma koydu.

"Hazır mısın Asker? Aysel Sultan seni güzel bir idmandan geçirecek."

Ulaş gülümserken birden bahçe kapısı açıldı. Babaannem kollarını açıp Didem ve bana seslendi.

"Benim güzel kızlarım!"

Bir kolunun altına ben diğerinin altına Didem girdi. İkimizi bir sarıp sarmaladı babaannem. Başlarımıza birer öpücük kullandıktan sonra bizi kenara çekip elini Ulaş'a uzattı.

"Öp bakalım elimi damat!"

"Öpeyim efendim."

Ulaş'ın hürmetini babaannem keyifli bir gülümsemeyle karşıladı. Hoşuna gitmişti onun o tavrı.

İçeri geçip oturduğumuzda Didem hemen zaten demli olan çaydan dördümüze de doldurup oturdu yanımıza. Biz çaylarımızı içerken annemler de gelmişti. Hemen Didem ve benimle sıkı sıkı sarıldılar. Annem Ulaş'a da aynı sıcaklıkla sarıldı. Babam ise ters ters bakmanın kitabını yazmak üzereydi. Ulaş elini uzattı babama.

"Merhaba efendim. Ulaş ben."

Babam gözlerini kısıp elini uzatmadan konuştu.

"Feridun ben de."

Ulaş elini sıkıp geri çekti. Bozulduğunu belli etmemeye çalışıyordu. Gülümsedi.

"Memnun oldum Feridun amcacığım."

"Orasını göreceğiz."

Annem kolundan tuttu babamım. Koltuğa doğru çekiştirdi.

"A Feridun! Ters ters konuşma çocukla. Sen de geç otur oğlum. Bakma sen Feridun'a. O böyle sert baba numaraları çekmeye çalışıyor."

"Hale! Bozmasana bir kere de."

Onların bu haline gülmeden edememiştik. Belki de çoğu insanın imreneceği bir ailem vardı. Bu dünyadaki en büyük şansımdı onlar.

Ulaş ve ben yan yana oturmuştuk. Annem heyecanla konuştu.

"Nasıl tanıştınız anlatın bakalım."

Anlık çay boğazıma kaçmıştı ve öksürmeye başlamıştım. Ulaş endişeyle sırtıma vurmaya başladı. Gözleriyle sakin olmam gerektiğini söyleyince ona bıraktım kendimi.

"Komşusuyum ben Işık'ın. Altı ay önceydi. Hayatımın en güzel günü diyebilirim artık o güne."

Güzel başlamıştı 14 numara.

"Taşındığım gündü. Kucağıma bir koli aldım asansöre gitmeye çalışıyordum. Sonra merdivenden biri inerken çarptı bana. Koliyi pat düşürdüm elimden. Sonra bir baktım karşımda kahvenin en güzel tonuna sahip saçlarıyla Işık. Gerçekten de Işık gibiydi. Kafasını vurmuş kolime. Bir eli başında bir eli belinde sinirle bakıyor bana. O an dedim: Bu kız benim karanlığımı aydınlatacak."

Öylece gözlerinin içine bakıyordum. Gözleri parlayarak anlatmıştı o günü annemlere. Muhtemelen şuan 32 diş bakıyordum yüzüne. Çünkü yalan değildi. Gerçekten de öyle tanışmıştık. Ama devamı...

6 Ay Önce

"Ne yapıyorsun be? Kafam kırıldı!"

Ulaş, Işık'ı duymayıp yere çöküp kolinin kapağını açtı . İçindeki bütün bardaklar kırılmıştı nerdeyse.

"Kafanı bilmem ama benim bardaklarımın hali ortada."

"Küstah!" dedi Işık sinirle.

"Şımarık!"

...

"Hemen özür diledin inşallah kızımdan."

Babamın yalandan sert tavırlarına gülmemek için kendimi zor tutuyordum.

Kafamı salladım onaylarcasına.

"Merak etme babacığım. Bir ayaklarıma kapanmadığı kaldı. Öyle bir özür dilemek."

Annem sorgusuna devam ediyordu.

"İlk ne zaman hoşlandın Işık'tan?" dedi ağzı kulaklarında.

"Mahallede bir kavga çıkmış. Hemen alt katımda oturuyor Işık. Bizim binamızdaki herkes balkondan kavgaya bakıyordu. Sonra bir baktım bir kafa çıktı alt katın balkonundan. Ta beşinci kattan ayırdı kavgayı sizin kız. O zaman anladım sanırım."

Kahkahamı tutamamıştım. Çünkü bu da gerçekti.

4 Ay Önce

Işık uykusundan uyanmıştı dışarıdaki insan sesinden. Sabah dans müsabakasına gideceği için tahammülü bitmişti artık bu gürültüye.

Uzattı kafasını balkondan.

"Yeter be! Sizi mi dinleyeceğiz sabaha kadar? Bana bakın, ya bu kavgayı hemen bitirip defolur gidersiniz ya da buraya on araba polis yığarım. Sizin hayatınızı karartırım şerefsizler! Dağılın!"

...

Babaannemin bu sessizliği Didem ve benim sorgulamamıza sebep olurken kapı ziliyle babaannemin gülümsemesi kulaklarına vardı.

Didem koşar adım kapıyı açmaya gitti. Geri geldiğinde şaşkın duruyordu. Kenara çekilip eliyle gelenleri gösterdi.

Bakkal Dündar ve oğlu. Babaanne sen neyin peşindesin?