'ဗွီ...ဗွီ...ဗွီ'
တရစပ်အသံမြည်နေတဲ့ဖုန်းက ကုတင်ဘေးရှိခုံပေါ်မှဖြစ်
သည်။ယွန်းဂီကရေချိုးနေတာကြောင့် ဖုန်းvibrateသံကိုမကြားရပါ။ဖုန်းကတောက်လျှောက်ဆက်မြည်နေသည်။
ယွန်းဂီ သဘက်ပဲပတ်ကာ ရေချိုးခန်းထဲကထွက်လာတော့ တဗွီဗွီအသံနှင့်လင်းနေတဲ့ဖုန်းကြောင့် ခန္ဓါကိုယ်ရှိတင်ကျန်နေသော ရေတောင်မသုတ်အားပဲပြေးကိုင်ရတော့သည်။ဆက်လာသူကတော့ နမ်ဂျွန်ဖြစ်သည်။
'ဘာလို့ခုမှလာကိုင်တာလဲ...သေမယ့်အရေးဆို ငါသေနေပြီသူတောင်းစားရဲ့'
ဖုန်းကိုင်ကိုင်ချင်းမှာပဲ စကြားရတဲ့ဆဲရေးတိုင်းထွာသံကြောင့် ယွန်းဂီမျက်မှောင်ကျုံ့ကာသက်ပျင်းချမိသည်။
"အခုမသေသေးဘူးမလား... ဘာကိစ္စလဲ သားကြီး"
သူပြန်ပြောတော့ နမ်ဂျွန့်ဘက်မှထပ်ပြီးဆဲဆိုလာတော့သည်။တယ်လည်းအဆဲသန်တဲ့ကောင်။
'ဒီနေ့ ဟိုကောင်တွေနဲ့ချိန်းထားတယ်...သွားရအောင်...ငါတို့လက်ရည်ကို...အဲ့ကောင်တွေကလျော့တွက်နေတာ...သွားပြီးပညာပေးရအောင် သားကြီး'
နမ်ဂျွန့်ဘက်က အားတက်သရောပင် သူ့ကိုဖိတ်ခေါ်လာသည်။သူလည်းသွားချင်ပါသည်။အခုတလော လီဟန်မင်းတို့ဘက်က ခဏခဏစိန်ခေါ်နေတာ သူသိသည်။ဒါပေမယ့်
လည်းသွားလို့မရတာမို့ နမ်ဂျွန့်ကိုဘယ်လိုပြောရပါ့မလဲ?
'ယွန်းဂီ...မင်းဘာတွေ တွေဝေနေတာလဲ...သွားမယ်မလား... ငါလာခေါ်မယ်...မနေ့ကမှ မာမီ့ဆီကရထားတဲ့lambo အသစ်စက်စက်လေးနဲ့ လာခေါ်မယ်...ဟဲဟဲ'
ကြွားလုံးထုတ်နေတဲ့နမ်ဂျွန်က သူ့ကားအသစ်နဲ့ဟိုကောင်
တွေကို သွားရှုပ်ဦးမယ်။ကြွားကလည်းကြွားသေး။ငယ်ငယ်တည်းကတော်တော်ကြွားတဲ့ကောင်က ခုထိဗီဇမပျောက်။
"သားကြီး...ဟူး...ငါလာလို့မရဘူးကွ...ငါထယ်ယောင်းကို သွားကြိုရမှာ"
'ဘာ!...ဘယ်ကထယ်ယောင်းလဲ...မင်းဆော်လား...ပြောတော့မမဆို'
အော်လိုက်တာ သူ့ရဲ့နားစည်တောင်ကွဲထွက်တော့မယ်ထင်။
မေ့နေတာ...နမ်ဂျွန်မှထယ်ယောင်းကိုမသိပဲ။မသိလည်း ရှင်းပြဖို့အချိန်မရှိတော့ဘူး။အခုတောင် 8ခွဲတော့မယ်။မြန်မြန်လစ်မှ တော်ကာကျမည်။
