"ပုံကြမ်းကတော့ ဆွဲထားပြီးသား
ကျွန်တော်ရထားတဲ့ခေါင်းစဥ်က လွတ်လပ်ပြီး
ကြည့်လိုက်တာနဲ့အဆင့်အတန်းတစ်ခုရှိနေရမယ့်
ဒီဇိုင်းမျိုး...အင်းမ်...မော်ဒယ်နဲ့လည်းလိုက်ရမယ့်ဒီဇိုင်းမျိုး
ဆိုတော့ နည်းနည်းတော့ဒီဇိုင်းကိုပြန်ပြင်ရမယ်ထင်တယ်
အချိန်ကရပါတယ်...လိုက်ခဲ့...ကျွန်တော့်အလုပ်ခန်းထဲကို"
မနက်ကကူညီပေးဆိုလို့ လွယ်လွယ်ခေါင်းညိတ်လိုက်မိတာ
နောင်တရလိုက်တာ။ယောင်းဖလောင်းလေးဆီကအမှတ်ရချင်ဇောနဲ့ ကူညီပေးမှာပါဆိုပြီးအာချောင်လိုက်တဲ့အကျိုး ဆက်ကမော်ဒယ်လုပ်ပေးရမယ်တဲ့။သူ့ရုပ်ကချောပြီးသားဆိုတော့မော်ဒယ်လုပ်ပေးရတာကိစ္စမရှိပေမယ့် presentationလုပ်ရင်သူပါလိုက်ပြီးထိုင်ပေးရမယ်ဆိုတော့မလုပ်ချင်ပါဘူး။ရှုပ်ရှုပ်ယှက်ယှက်တွေ။အခုမှငြင်းလည်းဟိုဟာလေးကအခက်တွေ့ဦးမှာဆိုတော့ကူညီလိုက်ပါ့မယ်လေ။
ထယ်ယောင်းခေါ်သွားတဲ့ အပေါ်ဆုံးကအလုပ်ခန်းဆိုတဲ့နေရာကတစ်ခန်းလုံးကအညိုရောင်တွေသုတ်ထားပြီးဒီဇိုင်းဆွဲထားတဲ့စာရွက်တွေကလည်းတစ်ခန်းလုံးကနံရံတိုင်းမှာကပ်ထားတာအပြည့်။ပြတင်းပေါက်အကြီးကြီးတွေနဲ့ လသာဆောင်လည်းရှိပြီးလိုက်ကာတွေကတော့အဖြူရောင်တွေနဲ့အလှတင်ထားသည်။ပြတင်းပေါက်နားမှာစက်ချုပ်စက်ကြီးနှစ်လုံးနဲ့ အင်ကျီတိုင်းချုပ်တဲ့အရုပ်တွေလည်းရှိသည်။နရံအပေါ်နားမှာနံရံကပ်မှန်ဗီရိုပါပြီး အဲ့ထဲမှာလည်းပိတ်စတွေ၊အပ်ချုပ်ပစ္စည်းတွေနဲ့ရှုပ်ပွနေသည်။တစ်ခန်းလုံးကိုချုံ့ကြည့်လိုက်ရင် တော်တော်ကိုအလုပ်ကြိုးစားတဲ့fashion designerတစ်ယောက်ရဲ့အခန်းလိုမျိုးပင်။
ထယ်ယောင်းကတော့ သူ့အလုပ်ခန်းလေးကိုသူကြည့်ပြီးဂုဏ်ယူပြုံးလေးပြုံးနေပေမယ့် ယွန်းဂီကတော့မျက်ခုံးတွေကျုံ့၊မျက်နှာကိုရှုံ့မဲ့ရင်းသာ ရှုပ်ပွနေတဲ့အခန်းတစ်ခန်းရယ်လို့သာမှတ်ချက်ချနေသည်။
"ဒါကျွန်တော့်အလုပ်ခန်းလေ ဘယ်လိုလဲ"
သူ့ကိုကြွားသလိုလိုနဲ့ ချီးကျူးပေးစေချင်သလိုမေးစေ့ကိုလက်ညှိးလေးနဲ့ပွတ်ပြီးမေးလာတဲ့ထယ်ယောင်းကြောင့် မသိမသာသက်ပြင်းချလိုက်ရင်း လိမ်ပြောဖို့သာပြင်ရတော့သည်။အမှန်အတိုင်း ရှုပ်ပွညစ်ပတ်ပြီးမျက်စိနောက်စရာအခန်းလို့ပြောကြည့်ပါလား?သူ့အတွက်မတွေးရဲစရာ။
