"အဘိုးပြန်ရောက်ပြီလား အဒေါ်ကြီး"
"မနေ့ကဖုန်းဆက်တော့ အရေးပေါ်အစည်းအဝေးတစ်ခုနဲ့အလုပ်ကိစ္စတစ်ခုရှိလို့ နောက်၄ရက်လောက်ထပ်ကြာမယ်လို့ပြောပါတယ် ဥက္ကဌလေး"
"အင်း...ကျွန်တော်နားတော့မယ်"
"မနက်စာပြင်ပေးရမလား ဥက္ကဌလေး"
"မပြင်ပေးနဲ့ ကျွန်တော်မစားချင်လို့"
ပြောပြီးပြီးချင်း အိမ်ပေါ်ပြေးတက်သွားတဲ့ယွန်းဂီကိုအိမ်အကူအဒေါ်ကြီးက အထူးအဆန်းနဲ့ကြည့်နေသည်။ပုံမှန်ဆိုနေဖင်ထိုးတာတောင်မနိုးတဲ့ ဥက္ကဌလေးကမနက်၆နာရီ အိမ်ပြန်လာပြီး ဒီနေ့မှအိမ်ပြန်လာတာလည်းဖြစ်သည်။အခုမှသူတို့လည်းနားအေးရတော့မှာ။ဥက္ကဌကြီးကတစ်နေ့ကိုဆယ်ကြိမ်လောက်သူ့မြေးလေးပြန်မလာသေးဘူးလားပဲဖုန်းဆက်မေးနေလို့ မလာသေးပါဘူးဖြေရတာအာတွေလည်းညောင်းလှပြီ။
ယွန်းဂီအခန်းထဲရောက်တော့ ပိတ်ထားတဲ့ပြတင်းပေါက်တွေကိုအကုန်လိုက်ဖွင့်ပြီး အသက်ဝဝရှူလိုက်သည်။ဒီနေ့မနက်ဟိုဟာလေးမနိုးခင် သူအရင်ဦးအောင်ထပြန်လာသည်။မမလည်းဒီနေ့အိမ်ပြန်ရောက်မှာဆိုတော့ မိုးမလင်းခင်တည်းကထပြန်လာလိုက်သည်။အခုမောင်နှမနှစ်ယောက်လုံးနဲ့တွေ့ဖို့ သူအဆင်မပြေသေးဘူး။
ယွန်းဂီမနက်ခင်းလေကောင်းလေသန့်တွေရှုနေတုန်း အတွေးထဲပြန်ပေါ်လာပြန်သည့် မနေ့ညကအဖြစ်အပျက်များကြောင့် သက်ပြင်းချရင်းသာခေါင်းကိုဆွဲဖွမိတော့သည်။
မနေ့ည 11:25ဝန်းကျင်ခန့်
ယွန်းဂီ အကိုက်ခံလိုက်ရတဲ့လက်ကိုငုံကြည့်လိုက်တော့သွားရာကြီးကအကွင်းလိုက်။ဘေးကငမူးလေးကတော့ သူ့ကိုကိုက်ပြီးရယ်နေတာများ တဟီးဟီးတဟားဟားနဲ့။မူးနေတဲ့လူနဲ့ဖက်ပြီးစကားမများချင်တာမို့ ဘာမှပြန်မပြောပဲအိမ်ကိုသာမြန်မြန်မောင်းလာလိုက်သည်။အိမ်ရောက်တော့ ဘေးကဟာလေးကခေါင်းတောင်မထောင်နိုင်တော့ပဲလုံးဝအိပ်ပျော်နေပြီ။မထူးတော့တဲ့အဆုံး သူပဲချီပြီးအခန်းထဲသို့လိုက်ပို့ရသည်။အဲ့အထိကဘာမှမဖြစ်သေးဘူး..အခန်းထဲရောက်မှပြသနာကစသည်။
