STUNNED

Chapter NINE

TRIGGER WARNING!
This chapter may contain: pessimism, depression, self-harming, schizophrenia, suicide, death.

*****

"Greetings, students. I'm Romero, the detective. It's been a difficult week, I know. Furthermore, I am aware that many of you are starting to worry about your safety. However, rest assured that everyone is secure here. For all the students just like you, Young Ville Academy is a safe place. To be clear, there isn't a murder here. A diagnosis of PTSD has been made for Miss Grace Marcello. She was suicidally despondent. It was discovered that Grace's body had benzodiazepines, an unfamiliar medication."

"Benzodiazepines is a nervous system depressant which are frequently recommended to treat a variety of ailments, such as anxiety, stress, sleeplessness, and epilepsy, as well as to sedate patients before to specific medical operations. Sadly, Grace didn't take it sparingly because it can be extremely addicting. She had overdosed that day. Thus, you shouldn't be concerned. You are secure and receiving excellent care."

Why do I feel like he's lying? Kung totoong na-overdosed lang si Grace bakit inaresto nila kami gayong alam na pala nila ang result ng autopsy? Tsk. Kung sana ay nasilip ko manlang ang autopsy results na'yon mas malilinawan sana ako.

"F*ck." Dinig kung usal nitong nasa unahan ko. Palibhasa at nasa dulong hanay kami kaya, medyo naka tagilid siya. Kunot ang nuo nito at masama ang pinupukol na titig kay Detective Romero. Kita ko rin ang matigas na pag kuyom nang kaniyang kamao saka paulit-ulit na bumuga ng hangin.

"What's wrong Miles?" tanong sa kaniya ni Neska. Imbis na magtaray o hindi mamansin gaya nang madalas niyang ginagawa, lumingon ito sa akin at derekta akong tinitigan. Naguluhan ako sa mga titig na iyon lalo na nang humakbang pa ito palapit sa akin.

"Liv, can we talk?" she ask, bakas sa mukha niya ang pagkabahala. Nilingon ko naman ang paligid, sinisiguro kung pangalan ko nga ba ang kaniyang binanggit. Wala naman akong natatandaang nagkaayos na kami at hindi ko rin naman binalak na makipag-ayos pa sa kaniya.

Nagsimula ng mag-alisan ang mga estudyante sa quadrangle dahil tapos narin naman ang announcement.

"What for?" kunot nuo kong tanong.

"Mag-usap muna tayo, pero huwag dito," aniya saka hinila ang palapulsuhan ko palayo sa hanay ng mga estudyante. Hindi na kami napansin ng mga professor sa unahan dahil nagkakasiksikan na rin, makalabas lang nang mainit na quadrangle na ito.

Nagtaka ako ng imbis makisabay sa hanay ng mga estudyante, ay naiba kami ng pasilyo. Napunta kami sa lumang library at dere-deretso siyang pumasok sa loob na nakakapag takang bukas.

"What are we doing here?" medyo may inis na tanong ko. Inasahan kong sesermonan nanaman niya ako at magpapaka feeling guidance councilor nanaman, ngunit sa halip ay kagat nito ang kuko at halata ang pagkabalisa. Pabalik-balik ang ginawa niyang paglalakad at konti nalamang ay mahihilo na ako.

"Miles, why the hell did you bring me here?" inis na turan ko. Bumaling siya sa akin na puno ng pag-aalala ang mga mata. Hindi ako sanay, something was off o baka naman naninibago lang ako dahil madalas puro katarayan at kabobohan lang ang nakikita ko sa babaeng ito.

"Something's wrong," she said hysterically, which made me step back every time she walks closer to me. Nangingilig ang mga kamay nito at nagsisimula naring manubig ang mga mata.

"You're being weird, Miles; what's wrong with you? " ani ko na lalo lang yatang nakapag pa iyak sa kaniya. Naupo ito sa maduming sahig at isinubsob ang kaniyang mukha sa mga tuhod. She was sobbing uncontrollably, and I don't know what to do. Hindi ako magaling sa ganitong bagay. Hindi ako marunong magpatahan at lalo na kung si Miles pa na kina iinisan ko. Kung sana nandito si Noah.