Chapter FOURTEEN

256 57 2
                                    

Mulat na mulat ang mga mata ko hanggang sa lumiwanag nalang muli ang araw. I came onto something yesterday that I couldn't quite believe. Although Noah's presence did provide some consolation, I never imagined that he would end up being my medication. Yesterday, his voice brought me comfort, and the previous sort of healing I was aware of stopped working.

How could I be so attached to someone I only met a few months ago?

I have no idea what it is about him. Perhaps it's the way he makes me smile that I never think I could do or it might have been the way he spoke the right thing at the right moment. Whatever it is, something inside of me stirred and suddenly made me realize that I am appreciated and, in some little way, significant to someone.

It was those emotions that gave me hope when I was in need. The moments when the only thing on my mind was suffering. But now that Noah has made me feel like more than that, all I wanted was to hear his voice, feel his presence, and know that I had someone who can support me in easing the weight inside of me. Being dependant on someone I hardly know feels really amazing, but It can be overwhelming.

"Liv gising na daw. Pinapatawag na tayo ng sinyorita." kinalabog ni Renzo ang tent ko na animo'y may pintuang kinakatok duon. Huminga ako nang malalim bago bumangon at nag-ayos ng sarili.

Ayaw ko mang bumangon sa takot naharapin si Noah, wala namang mangyayari kung patuloy kong tatakbuhan ito. Kahapon, matapos niya akong yakapin at patahanin, iniwan ko nalang siya nang walang pasabi. Kaya't ginugol ko ang magdamag upang ihanda ang sarili. Kakausapin ko siya. Hindi man ako sigirado sa magiging reaksiyin nito, ngunit maniwala man siya o hindi, ang importante ay sinubukan ko.

"Dun daw tayo sa may ilalim ng punong mangga," Sambit ni Nikko na gaya ko ay kalalabas lang din ng kaniyang tent. Magulo pa ang buhok at damit nito, mukhang hindi parin naliligo. Tumango nalang naman ako bilang sagot at nauna na sa kaniya.

"Good morning Liv!" masiglang bati ni Neska na hindi ko alam kong bukal ba sa puso niya o hindi. Hndi nalang ako sumagot.

"Good morning ate Liv." It was Sofia's group mates. Natatandaan ko pa kahapon na siya ang leader ng grupo nila. She look tired and exhausted right now, akala mo ay ilang milya ang tinakbo nito sa tagaktak na pawis sa nuo at dibdib.

"What's wrong?" I asked, my group mates look at her curiously.

"Ahm- sorry po sa abala, pero nakita mo po ba si Sofia. Kanina pa namin siya hinahanap, mag sisimula nalang ang activities wala parin siya. I'm hoping na baka nakita mo siya ate Liv,"she politely said, nangunot ang nuo ko.

"I'm sorry, but I don't. Last time I saw her was yesterday mula nuon hindi ko pa siya nakikita ulit." Kinagat nito ang kaniyang labi at marahang tumango.

"Okay po, pasensiya na ulit. Thank you ate Liv." tumalikod na ito sa akin at bumalik muli sa pagtakbo.

"Good morning guys." It was Hunter. Kumunot ang nuo ko dahil pawisang pawisan din ito. Napalunok naman sa tanawin ang katabi kong si Neska na kina iling-iling ko nalang.

"Bakit basang basa ka ng pawis Hunter?" maarteng tanong niya. Pigil na tawa ang nagmula kay Renzo na ginamit pa ang kamay pantaklob sa kaniyang bibig. Sinamaan lang ito ni Neska nang tingin.

"May naiwala kasi ako eh, importante daw 'yon sabi ni Coach," aniya at frustrated na napapahawak sa kaniyang batok.

"Ano bang nawala?" Nikko asked.

"You attendance list na binigay mo sakin kahapon. Hindi ko na mahanap sa pinaglagyan ko."

"Hala! Sabi pa naman ni Dean importante daw 'yon," saad ni Nikko nanpakiramdam ko'y lalo lang nagdulot ng inis kay Hunter.

STUNNED Where stories live. Discover now