Dottore Italiano | La Mafia Italiana #3

ROZDZIAŁ 17

LAREINA

Udaliśmy się do kawiarni kawałek od szpitala. Całą drogę towarzyszyło nam napięcie. Oboje chyba nie wiedzieliśmy, jak zabrać się do tej rozmowy. Dzisiaj przeżyłam jeden z największych szoków w całym moim życiu. Miałam kompletny mętlik w głowie i nie wiedziałam, co o tym wszystkim myśleć.

Zasiedliśmy przy jednym ze stolików. Splotłam palce na blacie, wlepiając spojrzenie w mężczyznę. Jedną dłoń ułożył swobodnie na blacie, a drugą położył na udzie. Wzrok zwiesił w dół, a zamglone spojrzenie świadczyło, że był myślami gdzieś daleko.

– A więc? – spytałam, przerywając buzujące między nami napięcie.

– Nie wiem, od czego zacząć – przyznał z cichym westchnieniem, nieznacznie garbiąc ramiona.

– Może od początku. Czemu to przede mną ukryłeś? – Nakierowałam go, nieprzerwanie się w niego wpatrując.

– Od śmierci mojej narzeczonej nie byłem z żadną kobietą. Skupiłem się na córce i pracy. – W końcu na mnie spojrzał. – Bale są organizowane co roku, ale nigdy osobiście na nich nie uczestniczyłem. Zeszłego roku namówił mnie kumpel i uległem. Od razu zwróciłaś moją uwagę i czułem potrzebę się do ciebie zbliżyć.

– Dlatego wykupiłeś mój czas.

– Tak. Dziewczyny, które przychodzą tam pracować, potrzebują szybkiego zastrzyku gotówki, więc wykorzystałem to. Nie planowałem się z tobą przespać, ale pokusa była zbyt wielka. – Musnął koniuszkiem języka dolną wargę w zastanowieniu. – Nie mogłem o tobie zapomnieć. W końcu postanowiłem cię odnaleźć. Nie było to proste zadanie, bo anonimowość pracowników i gości była priorytetowa. Dowiedziałem się chwile przed tym, jak zaczęłaś u mnie praktyki – wyjaśnił, wyginając usta w przepraszającym uśmiechu. – Gdyby nie to wszystko, powiedziałbym ci. Sam mówiłaś się mamy zbyt dużo do stracenia, dlatego trzymałem to w sobie.

– Mimo wszystko, miałam prawo wiedzieć. – Pokiwał głową, przyznając mi rację.

– Wiem i całkowicie rozumiem twoją złość. Złamałem zasady i naruszyłem twoją anonimowość...

– Nie jestem zła. Choć pewnie powinnam – wtrąciłam niepewnie. – Przez ostatni rok też nie potrafiłam wyrzucić cię z głowy. Potem zauroczyłam się w tobie, a tu się okazuje, że pozornie dwójka mężczyzn, która zawróciła mi w głowie, to jeden i ten sam – jęknęłam, ukrywając twarz w dłoniach.

– Słucham? – Jego głos ochryp z zaskoczenia. Byłam tak zażenowana obrotem sytuacji, że nie potrafiłam na niego spojrzeć. – Lareino, spójrz na mnie – poprosił łagodnie, sięgając do mojego nadgarstka, aby ostrożnie odsunąć moją dłoń. Mój wzrok skrzyżował się z ciemnymi tęczówkami. – Nie chowaj się przede mną.

– Jak? – spytałam łamiącym się głosem. – Między nami nic nie może być, Vince. Praktyki będę odbywać jeszcze jakoś przez miesiąc.

– Przetrwamy to. Wierzę w to, bo mi zależy. – Ujął moją dłoń, zamykając ją w uścisku. – Mam nadzieję, że tobie też zależy. – Musnął kciukiem wierzch mojej dłoni, na co w moim wnętrzu rozlało się ciepło.

– Jestem od ciebie sporo młodsza, Vince. Nie wiem, czego chcę od życia, a ty jesteś dorosłym mężczyzną. Jesteś ojcem. Masz życie i stabilną przyszłość, a moja wciąż się waha – kontynuowałam, kręcąc bezradnie głową.

Oczywiście, że pragnęłam tego mężczyzny. Był wszystkim, o czym marzyła kobieta. Mógł dać mi to, czego żaden chłopak w moim wieku, ale co ja mogłam mu dać?