Destiny

Chapter 6

Κριστόφ

"Τι θα κάνουμε με αυτές ρε;" ρωτάει ο Λεβ

"Δεν έχω αποφασίσει ακόμα" λέω καθώς βάζω τον καφέ μου

"Ναι αλλά έχουν περάσει δυο μέρες. Ψάξαμε το σπίτι της και βρήκαμε ότι είχε για σένα. Τίποτε δηλαδή. Η βαλίτσα της μικρής ήταν ακόμα παρατημένη και κλειστή στο σπιτι, δεν υπάρχει εισιτήριο επιστροφής στο όνομα της" πολυλογεί καθώς με ακολουθεί στο γραφείο μου

"Άσε με λίγο μόνο μου"

Μιλάω για λίγο με την Αμαρυλλίς και την Αριάνδη για να ξεχαστώ. Παραλείπω να της αναφέρω το οτιδήποτε μιας και ξέρω ότι στο θέμα των παιδιών δεν σηκώνει κουβέντα

"Πήγαινε να ετοιμαστείς για το σχολείο μωρό μου, θα μιλήσουμε με τον νονό αύριο πάλι" της λέει κι αφού με χαιρετήσει την βλέπω να χάνεται στον επάνω όροφο

"Στις ομορφιές σου είσαι" σχολιάζω

"Πάντα είμαι Ιβάνοβ. Μην προσπαθείς να αποφύγεις συζητήσεις με κοπλιμέντα. Τι σκοπό έχεις να κανείς με την μπατσίνα και την αδερφή της;"

"Ο αδερφός σου σου δίνει αναφορά;"

"Μαθαίνω ότι θέλω να μάθω. Δεν μπορείς να κρατάς ένα παιδί φυλακισμένο" ξεκινάει το κήρυγμα

"Μην ανακατεύεσαι στις δουλειές μου. Δεν είμαι ο αδερφός σου" απαντάω αυστηρά και δεν μιλάει "Κλείνω θα τα πούμε"

"Πρόσεχε Κριστόφ. Καλύτερα σκότωσε την παρά να την κρατάς. Δεν είναι κάτι που θα μπορέσει να ξεπεράσει ποτέ" λέει και το κλείνει πριν προλάβω να απαντήσω

Το κινητό μου ξανά χτυπάει και βλέπω να με καλεί ο Ζουέβ, ένας από τους έμπιστους μου

'Αφεντικό έχω νέα. Ο αδερφός σου ετοιμάζεται να διεκδικήσει την αρχηγία και επίσημα'
'Με ποιον τρόπο;' ρωτάω αμέσως.
'Λέει ότι έχει μια συνεργασία που θα είναι καλύτερη από την δίκη σου με την Ελλάδα. Έχει άκρες στη μέση Ανατολή, είναι παντρεμένος με διάδοχο, γενικά λέει ότι είναι πιο άξιος από σένα σε όλα'

Κλείνω το κινητό με νεύρα και ρίχνω το σώμα μου πίσω στην καρέκλα

Το βλέμμα μου πέφτει στον ανοιχτό υπολογιστή που έχω στο γραφείο μου και τις κοιτάζω μέσα από την κάμερα

Η μικρή κλαίει για άλλη μια φορά και τα μάτια της είναι κολλημένα μόνο στα δεμένα της χέρια