Destiny

Chapter 11

Βαλέρια

"Κατάλαβες τι πρέπει να κανείς;" ρωτάω για άλλη μια φορά

Το σχέδιο βασίζεται πολύ στον παράγοντα τύχη και θέλω να είμαι όσο πιο προετοιμασμένη γίνεται

"Κι αν με δει κάποιος;" λέει αγχωμένη

"Είπαμε θα πεις ότι πας για νερό"

"Φοβάμαι"

"Το ξέρω. Πρέπει να το κάνουμε όμως, δεν έχουμε άλλη επιλογή"

"Γιατί δεν περιμένουμε τον μπαμπά; Θα μας ψάξει"

"Ο μπαμπας δεν μπορεί να τα βάλει με αυτούς τους ανθρώπους"

"Και η αστυνομία; Είσαι συνάδελφος τους, δεν θα σε αφήσουν έτσι"

"Η αποστολή μου ήταν μυστική. Μόνο εγώ και ο αρχηγός μου ξέραμε για αυτό"

"Άρα αφού δεν έχεις επικοινωνήσει, θα σε ψάχνει"

"Δεν θα με ψάχνει" λέω κομπιάζοντας και με κοιτάζει περίεργα "Τον σκότωσαν" ψελλίζω

"Τι εννοείς;" λέει βουρκωμένη "Θα σκοτώσουν κι εμάς; Αυτό θα γίνει έτσι; Αν φέρουμε αντίρρηση θα μας σκοτώσουν" λέει φόβισμενη

"Σσσς κάνε ησυχία. Δεν πρέπει να καταλάβουν για τι συζητάμε. Τίποτα δεν θα αφήσω να σου συμβεί"

Η πόρτα ανοίγει και ο Ιβάνοβ κοιτάζει έντονα μια εμένα και μια την Αναστασία

"Πήγαινε για ύπνο, θα την δεις αύριο πάλι" της λέει κι εκείνη το κάνει αφού με πάρει αγκαλιά

"Να είσαι έτοιμη" της λέω στα ελληνικά και γνέφει

Μόλις βγει εκείνος κλείνει την πόρτα και με πλησιάζει

"Πες το ειρωνικό σου σχόλιο να τελειώνουμε, γιατί μετά θέλω να μιλήσουμε σοβαρά"

"Μίλα" λέω απότομα και με κοιτάζει με νεύρα

"Δεν θα ασχολούμαι όλη την ώρα μαζί σου. Κοίτα να αλλάξεις στάση και να συμμορφωθείς για το καλό της αδερφής σου. Είναι στην εφηβεία και όλες αυτές οι αλλαγές είναι δύσκολες για εκείνη, σε χρειάζεται. Αν θέλεις να είσαι μαζί της για να νιώθει κι εκείνη καλά θα πρέπει να συμβιβαστείς με την κατάσταση"

Τον κοιτάζω για μια στιγμή περίεργα. Νόμιζα ότι πάλι θα αρχίσει τις απειλές με την Αναστασία, αλλά όσο κι αν δεν θέλω να το παραδεχτώ, αυτά που λέει είναι σωστά

"Εντάξει" απαντάω ήρεμα "Κι εγώ θέλω να είναι καλά"

"Ωραία" λέει και βγαίνει από το δωμάτιο