Destiny

Chapter 28

Βαλέρια

Νιώθω τα χείλη του πάνω στον ώμο μου και μετά στο λαιμό μου, τεντώνομαι περισσότερο για να του δώσω καλύτερη πρόσβαση, αλλά ένα τσίμπημα με κάνει να πεταχτώ και να ανοίξω απότομα τα μάτια μου

«Με δάγκωσες" διαπιστώνω

"Πεινάω" απαντάει χαλαρά

"Ωραία πήγαινε για πρωινό" λέω και γυρίζω πλευρό να ξανά κοιμηθώ

"Εδώ θέλω να φάω"

"Και τι περιμένεις να τρέξω να σου φέρω καφέ και πρωινό στο κρεβάτι;" ρωτάω ειρωνικά με τα μάτια μου ακόμα κλειστά

"Εσυ έφαγες εχθές, δεν πρέπει κι εγώ να φάω τώρα;" λέει και τον κοιτάζω ερωτηματικά. Μου κάνει νόημα με τα μάτια του προς το παντελόνι του και γελάω

"Σιγά το γεύμα" σχολιάζω και ξανά γυρίζω πλάτη

Τον νιώθω να με ξεσκεπάζει και πριν προλάβω να αντιδράσω μπαίνει μέσα μου χωρίς καμία προειδοποίηση

"Για ξανά πες το αυτό;" λέει και κάνει τον ρυθμό του όλο και πιο έντονο

Σε κάθε μου προσπάθεια να μιλήσω με καρφώνει δυνατά

~~~

Μόλις έχω βγει από το μπάνιο του δωματίου μου και ψάχνω να βρω τι θα φορέσω για να μην φαίνονται τα σημάδια στο σώμα μου

Μπορεί να συμφωνήσαμε να μην μου αφήσει σημάδια, μιας και η όλη φάση είναι ήδη περίπλοκη και το τελευταίο που χρειαζόμαστε είναι ερωτήσεις και περίεργα βλέμματα, αλλά την δύναμη στα χέρια του δεν μπορούσε να την ελέγξει. Εται τώρα έχω γέμισει μελανιές

Δεν έχω επιτρέψει στον εαυτό μου να σκεφτώ τι συνέβη εχθές το βράδυ γιατί ξέρω ότι δεν θα μου βγει σε καλό. Έχω αποφασίσει να το αφήσω και όπου καταλήξει

Όχι ότι περιμένω να γίνουμε ένα ευτυχισμένο ζευγάρι ξαφνικά, αλλά τουλάχιστον να περνάω ευχάριστα τον χρόνο μου. Ίσως έτσι να μπορέσω με τον καιρό να αποκτήσω ελευθερίες, όχι για να το εκμεταλλευτώ, έτσι κι αλλιώς είναι κάτι ανουσιο

Και να μπορέσω να φύγω ποιος θα με πιστέψει τόσο καιρό μετά;

Κατεβαίνω στην κουζίνα και τους βρίσκω όλους εκεί να έχουν ξεκινήσει το πρωινό τους

Κάθομαι δίπλα στην Αναστασία και την κοιτάζω

"Πως είσαι;" επιλέγω να την ρωτήσω στα ελληνικά, μιας και ξέρω ότι θα νιώσει πιο άνετα