Destiny

Chapter 26

Βαλέρια

Η μέρα που ξημέρωσε ήταν η πιο δύσκολη της ζωής μου. Μπορεί να μην ήταν η πρώτη φορά που έχασα έναν γονιό, αλλά την προηγούμενη ήμουν πιο μικρή και μπορεί και τότε να καταλάβαινα τι συμβαίνει, αλλά η διαδικασία της τελετής, να κανονίσω τα πάντα, έκανε το στομάχι μου να σφίγγεται συνεχώς

Ο Κριστόφ μου είπε ότι δεν χρειάζεται να κάνω τίποτα, θα τα αναλάμβανε όλα εκείνος, αλλά αρνήθηκα, δεν το ένιωθα σωστό

"Μπορείς να πάρεις το σκυλί από κοντά της;" λέω ξανά με νεύρα

"Στο έχω ξανά πει, τα σκυλιά έχουν ένστικτο, ξέρει ότι η Αναστασία δεν είναι καλά αυτή τη στιγμή και την παρηγορεί. Αφού βλέπεις ότι κι εκείνη θέλει να είναι μαζί με την Βέντμα"

"Τουλάχιστον μην την αφήνεις μόνη της. Αυτό το πράγμα είναι τεράστιο, μπορεί να της ορμήσει"

"Βαλέρια μπορείς να ηρεμήσεις;" λέει με ήπιο τόνο

Ξεφυσάω και τον κοιτάζω

"Θέλω να πάω από το σπιτι μου, χρειάζομαι ρούχα για αύριο" αλλάζω θέμα

"Θα σε πάω" απαντάει απλά "Τελείωσες με τις διαδικασίες;"

"Ναι" λέω κοφτά "Πάω στην Αναστασία. Να πάμε από το σπιτι το απόγευμα;" ρωτάω και γνέφει

Βγαίνω στον κήπο του σπιτιού και κοιτάζω γύρω μου. Βρισκόμαστε σε κάποιο προάστιο της Αθήνας, το σπιτι είναι μεγάλο και μοντέρνο, αλλά σίγουρα όχι τόσο εντυπωσιακό όπως αυτό στην Μόσχα

Δεν ξέρω αν του ανήκει ή αν το νοίκιασε, δεν με ενδιέφερε να ρωτήσω λεπτομέρειες. Έτσι κι αλλιώς το πιθανότερο ήταν να μην μου απαντήσει

Διστακτικά κάθομαι δίπλα στην αδερφή μου και περνάω το χέρι μου γύρω της αγκαλιάζοντας την

Πλέον έχουμε μόνο η μια την άλλη

~~~

Η τελετή ήταν λιτή, με λίγους συγγενείς που πρόλαβα να ενημερώσω. Φυσικά κι εκείνη ήταν εκεί, δεν μπορέσαμε να αποφύγουμε την παρουσία της. Όσο έβλεπα τα ψεύτικα δάκρυα και την προσποιητή θλίψη της ήθελα να την χτυπήσω

Προσπάθησα πολύ να μην το κάνω για τον μπαμπά, όπως προσπάθησα και να μην λυγίζω για την Αναστασία

Ήταν ήδη σε άσχημη κατάσταση και δεν ήθελα να την κάνω χειρότερα. Δεν ήταν εύκολο όμως, όταν κατάλαβα ότι φτάνουμε στο τέλος και αυτή θα είναι η τελευταία φορά που τον βλέπω ξέσπασα