Destiny

Chapter 17

Αναστασία

"Βάλια σου είπα ότι δεν συμβαίνει τίποτα"

"Αν κάτι δεν σου αρέσει θα φύγεις από εκεί. Δεν με νοιάζει τι λέει ο Ιβάνοβ"

"Σταμάτα επιτέλους. Είναι όλα μια χαρα, μην ψάχνεις αφορμές να τσακωθείς μαζί του"

"Το αντίθετο θέλω μικρή. Προσπαθώ να βρω τρόπο να φύγουμε, δεν με συμφέρει να τσακωθώ μαζί του, αλλά για σένα θα το κάνω"

"Θυμάσαι τι έγινε την άλλη φορά; Φοβάμαι να το ρισκάρουμε πάλι"

"Και τι θέλεις; Να μείνεις εδώ για πάντα;" φωνάζει και ξεφυσάω

Προχωράω και κάθομαι στην άκρη του κρεβατιού

"Μας την χάρισε Βάλια, παραδέξου το" λέω ήρεμα "Δεν θέλω να είμαι κάπου αναγκαστικά, αλλά δεν έχει συμβεί και τίποτα, δεν μπορώ να πω ότι περνάω άσχημα" εξηγώ ειλικρινά

"Φυσικά, εγώ είμαι παντρεμένη μαζί του" λέει αγανακτισμένη

"Και τι άλλαξε; Ακόμα κι αν δεν τον είχες παντρευτεί δεν θα φεύγαμε. Παντρεύτηκες, αλλά δεν έχει γίνει και κάτι τρομερό. Ούτε σε ακούμπησε, ούτε τίποτα"

"Είμαι κλεισμένη εδώ μέσα και παντρεμένη με κάποιον που σκοτώνει αν τον κοιτάξουν στραβά" φωνάζει

"Παραδέξου ότι υπάρχουν και θετικά, αλλά εσυ δεν θέλεις να τα δεις" ανταποδίδω κι εγώ στον ίδιο τόνο

"Το λες γιατί βγαίνεις έστω για το σχολείο" λέει και δεν μιλάω. Αν πω κάτι θα παραδεχτώ ότι δεν είναι η καλύτερη μου αυτό το σχολείο

"Είσαι απλά αρνητική" σχολιάζω

"Δεν υπάρχουν θετικά" φωνάζει

"Ναι γιατί εσυ έκανες την ζωή σου. Εγώ έπρεπε κάθε μέρα να ανέχομαι αυτήν την ηλίθια και μόνο που δεν ζω στο ίδιο σπιτι μαζί της είναι θετικό"

"Ούτε για τον μπαμπά σε νοιάζει; Αν μείνουμε εδώ δεν θα τον ξανά δούμε" λέει και μαζεύομαι

"Νομίζεις ότι είμαι εντάξει με αυτό; Δεν μπορώ να κάνω κάτι, φοβάμαι. Κάθε μέρα παρακαλάω να τον δω" λέω βουρκωμένη

Ο μπαμπας μου είναι ο πιο καλός άνθρωπος του κόσμου, μπορεί να έκανε λάθος επιλογές μετά το θάνατο της μαμάς, αλλά τον αγαπάω και μου λείπει κάθε μέρα

Η πόρτα ανοίγει και ο Κριστόφ μπαίνει μέσα

"Τι πάθατε;" ρωτάει με νεύρα

"Μην ανακατεύεσαι" του αντιμιλάει

"Ακούγεστε σε όλο το σπιτι κι εγώ δουλεύω. Τι έγινε;" επιμένει ξανά