Destiny

Chapter 13

Βαλέρια

Ένα ολόκληρο βράδυ με άφησε εκεί μέσα μαζί με έναν νεκρό, με αυτόν που σκότωσε

Δεν θα πω ψέμματα ότι δεν φοβήθηκα, ακόμα τον φοβάμαι. Είχε δίκιο, όλο αυτό είναι πολύ μεγαλύτερο από ότι νόμιζα, αλλά δεν έχω μάθει να τα παρατάω

Απλώς ξέρω ότι για λίγο καιρό δεν θα μου έχει αφήσει κανένα περιθώριο και δεν με παίρνει να ξανά κάνω κάτι

"Τελείωνε" τον ακούω να φωνάζει καθώς είμαι στο μπάνιο του δωματίου μου

Ξεφυσάω, σιχαίνομαι να με διατάζει κάποιος

Τόσα χρόνια στο σώμα έμαθα να δέχομαι εντολές , αλλά ήξερα ότι ήταν από άτομα ανώτερα μου που σεβόμουν

Και τώρα έρχεται εκείνος με τον αυταρχικό χαρακτήρα του και τις μεσαιωνικές του απόψεις να με εξοργίζει κάθε φορά

Και σαν να μην μου φτάνανε όλα τα άλλα, θέλει να πάω τώρα και για πρόβα νυφικού, που διάλεξε εκείνος για μένα

"Πάμε" λέω και ξεκινάω να προχωράω προς τα έξω

Το χέρι του φυλακίζει το δικό μου σταματώντας με. Τον κοιτάζω

"Πρόσεχε την συμπεριφορά σου εκεί που θα πάμε. Μην με εκνευρίσεις και μην μου φέρεις αντιρρήσεις"

"Γιατί θα είσαι κι εσυ στην πρόβα;"

"Τι περίμενες να σε αφήσω μόνη σου;"

"Δεν φοβάσαι ότι δεν θα πετύχει ο γάμος μας αν με δεις με το νυφικό από πριν;" ρωτάω ειρωνικά

"Όσο κι αν παρακαλάς, αυτός ο γάμος θα γίνει και θα πετύχει με τον δικό μου τρόπο" λέει κρατώντας με από το πρόσωπο

Διώχνω το χέρι του μακριά μου και βγαίνω έξω για να συναντήσω την Αναστασία να περιμένει στην πόρτα της

Μου χαμογελάει και πραγματικα όσα νεύρα είχα πριν εξαφανίζονται στο λεπτό

"Είσαι καλά;" με ρωτάει

"Ναι, τώρα είμαι"

Μόλις με άφησε να βγω από κει κάτω με πήγε ξανά στο δωμάτιο μου που με περίμενε η μικρή. Τα μάτια της ήταν κατακόκκινα και έκλαιγε με αναφιλητά

Μου είπε ότι είχε φοβηθεί για μένα, ότι δεν την άφηναν να με δει και δεν ήξερε τι συμβαίνει

Την πήρε ο ύπνος στην αγκαλιά μου και παρόλο που λίγο μετά μπήκε στο δωμαιο ο Ιβάνοβ δεν είπε τίποτα και την άφησε να κοιμηθεί εκεί