មីរីនចាប់ផ្តើមរើបម្រាស់ចេញពីការថើបដ៏ចៃដន្យមួយនេះទៅហើយក៏ប៉ុន្ដែគេម្នាក់នេះមិនព្រមបញ្ឈប់គឺបានទាញចាប់កញ្ចឹងកនាងជាប់ថើបបឺតជញ្ជក់ប្ដូរពីការប៉ះមាត់គ្នាដោយចៃដន្យឥឡូវនេះលែងចៃដន្យទៀតហើយគឺគេចាប់នាងថើបបឺកជញ្ជក់យកៗថែមទាំងក្រេបជញ្ជក់គ្រលាស់អណ្ដាតក្នុងក្រអូមមាត់នាងតូចមីរីនថែមទៅទៀត។ មីរីននាងខំប្រឹងរុញហើយរុញទៀតដោយបានព្យាយាមគ្រប់វិធីនៅមិនបានផលត្រឡប់មកវិញដៃម្ខាងគេចាប់គៀបជាមួយរាងកាយនាយកម្លោះឯដៃម្ខាងទៀតត្រូវគេលើកមកស្ទាបអង្អែលច្របាច់ត្រគាសនាងតិចៗទៀត។
« អ៊ឹមមម.....» មីរីនបានត្រឹមគ្រហឹមប្រកែកតាមបំពង់កប៉ុណ្ណោះនោះឯងបើនាងពិបាករើបម្រាស់ពីក្រញ៉ាំខ្លាដូចនេះគេជានរណាអញ្ចេះបានជាមកចាប់ថើបបឺតជញ្ជក់មាត់នាងដូចជាដាច់ដាបមកពីឋានបដាមកអញ្ចឹងមិនខ្ចីលែងពីមីរីនគេបានបន្ថែមជើងគៀបនាងជាប់មិនលែងឡើងចំណុចទាំងនោះបានប៉ះគៀសកិតជាមួយគ្នាបាត់តាមកម្លាំងរើបម្រាស់របស់នាងតូចមីរីនម៉្យាងឥឡូវនេះនាងស្លៀកសំបត់ខ្លីទៀតវាលេចចេញមកកាន់តែជ្រៅក្រោយពីរើខ្លាំងឡើងៗ។
ផាច់...!
រួចមាត់ភ្លាមគេបានត្រូវមួយកំភ្លៀងពីដៃរបស់មីរីនទះមកកាន់នាយមុននេះគេបានឲ្យនាងក្រោកឈរអស់កម្ពស់និងបានរត់។ មិនថាចង់នាងរត់ដល់ត្រង់កន្លែងមួយណាទៀតក៏មិនបានដែរព្រោះដោយសារតែអ្នកកម្លោះម្នាក់នេះមកតាមទាន់តាមនាងខ្ទប់និងដើមឈើ÷
« អ៊ុប....អ៊ឹមមម...» ចាប់នាងជាប់ហើយគ្មានធ្វើអ្វីក្រៅពីចាប់នាងថើបហើយថើបទៀតទេក្រេបលើមាត់នោះក៏បានប្រឡាក់ប្រតៃប្រតាកពេញថ្ពាល់ឯគេម្នាក់នោះមាត់ក៏ជាប់ស្នាមក្រេមរបស់នាងវិញដូចគ្នានោះដែរ។
« ហ៊ានតែទះមួយកំភ្លៀងទៀតខ្ញុំធ្វើលើសនេះមិនខាន» គេលើកដៃចង្អុលគម្រាមនាងពេលនាងរៀបលើកដៃប្រុងទះកំភ្លៀងគេម្ដងទៀតមុននោះគេត្រៀមខ្លួនមិនទាន់បានឥឡូវនេះសុំគម្រាមដាក់កំហិតនាងម្ដងហើយនិយាយមែន។
« ហ៊ឹកៗៗៗ..» គ្មានពាក្យតបតមកវិញក្រៅពីការយំសោកពេបមាត់នៅចំពោះមុខអ្នកកម្លោះម្នាក់នេះនាងមិនស្គាល់នាងមិនដឹងគេជានរណាឲ្យប្រាកដទៅ? គេមកបំពាននាងក្នុងព្រៃបែបនេះ?.វាសមត្រង់កន្លែងមួយណាដែរទៅ?
« យំរកស្អី? » អ្នកកម្លោះចាប់ដៃនាងលើកឡើងទៅខាងលើស្រែកសម្លុតសួរមកកាន់មីរីនឡើងនាងត្រូវញ័រខ្លួនដូចជាកូនចាបធ្លាក់ទឹកខ្លាំងណាស់ឥឡូវនេះចង់ធ្វើអ្វីនាងទៀតហើយ? នាងបិទមាត់បិទភ្នែកជិតអស់គ្មានសល់ទៀតនោះឡើយ។
« ហ៊ឹកៗៗៗ...លោកជានរណាគេ? » នាងយំអណ្ដឺតអណ្ដក់នៅមិនភ្លេចសួរនាំថាគេម្នាក់នេះនរណាដូចគ្នាវាមិនដែលអាណាមនុស្សមិនធ្លាប់បានស្គាល់គ្នាផងមកធ្វើអ្វីឆៅៗយ៉ាងហ្នឹងអ្នកណាទៅទ្រាំចិត្តមិនឲ្យខឹងបានទៅ? បើនាងរត់រួចគឺទៅប្ដឹងប៉ូលីសមកចាប់មនុស្សបែបនេះមកដាក់គុកមិនខាន។
« មើលអត់ស្គាល់មែន? ស្ទាបមុខមួយនេះទៅស្គាល់ឬនៅថាជាអ្នកណា? » គេពោលដោយសម្លេងស្រទន់ដាក់មកាន់នាងដោយចាប់ដៃនាងតូចមកដាក់លើថ្ពាល់របស់ខ្លួនឯងថែមទៅទៀតឲ្យនាងទាយដឹងថាគេជានរណាគេ?ស្គាល់បានឬនៅ?
« យ៉ុនជុន? » នាងហៅឈ្មោះមួយនេះឡើងទាំងញ័របបូរមាត់ជាប់មិនលែងទៅណាទឹកភ្នែកវិញបន្តស្រក់ចុះមកមិនដាច់អាសូរទៅណាទាំងអស់នេះវាជាការពិតឬមួយក៏អត់?.
«មែនគឺខ្ញុំ » យ៉ុនជុនសារភាពប្រាប់នាងបញ្ជាក់ម្ដងទៀតពិតជាគេមែនមិនបាននិយាយកុហកទាំងអស់នោះឡើយ! នាយកម្លោះចាប់នាងមកអោបជាប់ឯនាងក៏រុញគេចេញ។
« ហេតុអ្វីឯងធ្វើបែបនេះ? ក្រែងពួកយើងជាមិត្តនោះអី? ឯងមកចាប់ខ្ញុំថើបទាំងមិនបាននិយាយអ្វីបកស្រាយមួយម៉ាត់? វាល្អមើលត្រង់ណា? »
« ខ្ញុំសុំទោសតែខ្ញុំហាមចិត្តខ្លួនឯងមិនបាន »
« បានហើយលែងខ្ញុំ »
« រកផ្លូវទៅវិញឃើញទេ? »
« រកទាល់តែឃើញហ្នឹង »
« សម្ដីបានណាស់ »
« បានយូរហើយ »
« នៅតបមកទៀត? »
« ថីចុះ? »
