ප්‍රතාප් ඔෆිස් එකේ ඉදන් ගෙදරට ආවේ කොහොමද කියලවත් සිහියක් තිබ්බේ නෑ.එයා කරන්නේ මොනාද කියන්නේ මොනාද කියලවත් එයාට තේරෙන්නේ නෑ..අඩුම තරමේ මේ දේට මුහුණ දෙන්නේ කොහොමද manage කර ගන්නේ කොහොමද කියලවත් එයාට තේරුමක් නෑ.
Security අසරණ විදිහට ප්‍රතාප් දිහා බැලුවේ ගේට්ටුවෙන් මෙහාට ගේ ඇතුලට අඩියක් තියන්න ඒ මනුස්සයාට අවසර දීලා නැති වෙද්දි උනත් වැඩට ඉන්න කෙනාගේ කෑ ගැහිල්ලට ගේ ඇතුලට ආවත් ලේ විලක් මැද වැටිලා ඉන්න නෙහාරව උස්සලා ගන්නවත් ඒ මනුස්සයා බය උනා.මොකද පිටින් හොඳ පෙනුමට හිටියත් ප්‍රතාප්ගේ ඇතුලේ ඉන්න මාරාවේෂ වෙන යකා ගැන ඒ මනුස්සයා හොඳටම දන්නවා.
කුස්සියේ ලේ පිරිලා නෙහාර ඇදන් උන්න ලා කොළ පාට ශර්ට් එක දුඹුරු පාට වෙලා එක අතක එළවළු කපන පිහිය මිටි මෙලවෙලා තියෙද්දි දකුණු අතේ තාමත් වතුර මලක් වගේ ලේ විදිමින් තිබ්බා.නෙහාරගේ මූණ තෙතයි..උඩට විදින ලේ වලින් පෙඟිලා.ඒ ඇස් වැහිලා..වෙලාවකට කඳුළු පුරවගෙන,තව වෙලාවකට හිනාව පුරවගෙන , තවත් වෙලාවකට හොර පූසෙක් වගේ, ප්‍රතාප්ගේ ඇගට යට වුණ වෙලාවට රාගයෙන් පුරවගෙන ප්‍රතාප් දිහා බලන ඒ ඇස් පියවෙලා ගිහින්.තරහා වෙලා උන්නත් එයා එනකල්ම ගෙයි දොරකොඩට වෙලා බලන් උන්නු කොල්ලා ප්‍රතාප් ආවත් අද ඇස් ඇරලා බලන්නේ නෑ.
තමන්ගේ බරවත් දරාගන්න බැරිව පණ නැතිව තියෙන කකුල් දෙකට කොහොම හරි හයිය ගත්ත ප්‍රතාප් නේශුව දෝතට ගත්තා.බර අඩු වෙලා සෑහෙන්න..සතියකට පස්සේ ප්‍රතාප්ට තේරුණා එයාගේ නේශූ මේ සතියට කෙට්ටු වෙලා කියලා.වෙනදා තව ටිකක් තුරුළු වෙලා බෙල්ල වටේ අත් ඔතාගෙන බෙල්ල අස්සෙම මූණ ඔබා ගන්න කොල්ලාගේ ඔලුව අද ඔහේ හෙල උනා.ප්‍රතාප් කරේ බැදන් උන්න ටයි එකෙන් තද කරලා බැන්ද දකුණු අත අරගෙන නෙහාරගේ බඩ උඩම තිබ්බ ඇන්ටි ප්‍රතාප්ට ඉඩ දීලා පැත්තකට උනා.
" ඇයි නේශු උඹ මෙහෙම කරන්නේ මට...?"
" ඇයි කියපං බං..මං ආදරේ විතරක්ම දෙද්දි උඹ මට වේදනාව කලකිරීම විතරක්ම දෙන්නේ...?"
" මං මොනාද කරන්න ඕනි කියපං නේශූ උඹව සනසන්න..."
" ඇයි බං මට මෙහෙම එපා කරවන්නේ..?"
