Sisters by Fate, Lovers by Choice [COMPLETED]

CHAPTER 61

Zashi's POV

Maaga akong gumising para tumulong sa pagluluto at pag-aayos ng gamit na dadalhin namin. Dalawang linggo din kasi kami sa beach resort para naman makapag-celebrate at sulitin ang oras dahil babalik na sila Tito sa US. Si Mama, maiiwan siya dito dahil si Celeste nalang naman ang mayroon siya.

Hindi niya matanggap ang mga nangyari noong wala siya sa sarili. Nakwento na namin lahat at halos ikaguho iyon ng mundo niya lalo na ang nangyari kay Ate Pina, ang matalik niyang kaibigan sa loob ng Mansyon ni Lolo noon.

"Ma, tulungan ko na po kayo." Kasama niya si Tita  na magluto. Nagluluto yata siya ng pagkain na madalas kainin sa US, hindi kasi pamilyar.

"Ehem!" napalingon kaming tatlo sa pinto at gumuhit ang ngiti sa labi ko ng makita ko siya doon na nakasandal at naka-cross arm pa.

"Baby" gumuhit ang malapad na ngiti sa labi ko at sinalubong siya ng yakap. "Happy Anniversary!"

"Happy Anniversary!" hinalikan niya ako.

Tutulong pa sana kami pero sabi ni Mama huwag na daw at tignan nalang ang mga dadalhin na gamit.

Pumunta kami sa sala kung saan naroon ang mga maleta at bag. Napansin kong nakatingin siya sa maleta at bag ko na nasa tabi ng hagdan. Sinadya kong ihiwalay iyon para ako na ang magdala.

"Bakit hindi pa isama dito? Baka mamaya maiwan 'yan." Akamang kukuhanin niya ito pero nakipag-unahan ako.

"Ako na." pagpigil ko sa kanya habang hawak ko ng marahan ang braso niya.

Sinamaan niya ako ng tingin at inalis ang kamay ko sa braso niya.

"Diyan ka lang." nakagat ko ang labi ko ng hilahin niya iyon palapit sa sofa.

"Huwag mo ng buksan. Magugulo pa eh." Pagpigil ko ulit sa kanya.

"Zashi, are you hiding something from me?" seryosong tanong niya na hawak na ang zipper ng bag.

"W-wala ah."

"Zash!" Napalingon ako sa pinto na nakasara.

"Buksan mo." utos niya sa akin. Napakamot ako sa batok ko.

Akala ko hindi na niya bubuksan ang maleta. Pagbalik ko sa sala kasama ko na si Pau at iba pang kaibigan ko. Nakakunot niyang inilalabas ang mga gamit ko doon.

"Zash, hindi mo naman sinabing balak mong magtayo ng red room sa gitna ng dagat." natatawang sabi ni Pau.

Nag-init ang pisngi ko ng mailabas niya lahat ang mga gamit ko.

"Wow! Mas madami pa ang s-x toys na dadalhin mo kaysa sa damit ah." pumapalakpak na sabi ni Celeste.

Nagtago ako sa likod ni Pau. Nagtatawanan ang mga ito sa akin. Patuloy lang sila sa pagtawa ng pumasok si Ate Fhey.

"Celeste—" napahinto ito at nakangangang tumingin sa mga gamit ko na nasa lamesa.

"Oh my god! Looks like Zashi will bring the Jurrasic Park with you."

Mabilis na tinakpan ng asawa ni Ate Fhey ang mata ng anak niya. Lahat sila ay napahawak sa tiyan habang tumatawa. Isinilid ko ang mga gamit ko saka sinara ang maleta.

Kinabahan ako nang bigla siyang tumigil sa pagtawa at sinamaan ako ng tingin.

"Honey, we have to talk." tipid siyang ngumiti. "Excuse us."

Umakyat kami sa balcony at tahimik lang ako.

"I didn't mean to embarrassed you. I'll allow you to bring a two of those, the rest iwanan mo." marahan niya akong tinulak paupo sa hammock saka siya kumandong sa akin.

"But—" pagreklamo ko na hindi natuloy.

"No buts...paano ako makakapag-beach kung mahapdi? Gusto kong ma-enjoy yung two weeks  na nakakalakad ako ng maayos. At hindi ko magagawa yun kung lahat gagamitin natin."

Tumango nalang ako. Pinagsiklop ko ang palad namin at hinalikan ang likod ng palad niya.

"Zashi, yung lupa sa dati nating bahay. Gusto kong maging shelter yun. Ayokong ibenta dahil isa 'yon sa mga pinaghirapan ko."

Humarap siya sa'kin.

"Diba maraming nawalan ng tirahan doon sa bundok? Pwede silang tumira doon."

"Sige, bukas din papasimulan ko na yung pagpapatayo ng bahay."

Tahimik lang kami hanggang sa naisipan namin na bumalik sa baba. Tamang tama nandoon na silang lahat at naisakay na rin ang mga gamit sa sasakyan. Tatlong kotse at tatlong van ang sakay namin dahil masyado kaming marami.

Bago kami umalis ay kumain muna kami. At dahil mahaba ang byahe, ang mga niluto nila Mama ang kakainin namin kapag nagutom kami sa daan dahil mas matatagalan kami at mahihirapan ang driver kung hihinto hinto pa kami sa restaurant.

Habang nasa byahe ay tahimik lang lahat. Hindi ako pinayagan ni Celeste na magmaneho. Kaya heto ako sa tabi niya at tinitignan ang mga litrato namin kahapon sa puntod ni Mom, Dad at Lolo kasama si Mama. Dalawang linggo din siyang iyak ng iyak at nililibot ang bawat parte ng mansyon ng malaman ang sinapit ng pamilya ko na naging pamilya na din niya. At dahil sa mga kaso na hinarap ni Uncle ay wala na din siyang karapatan sa mansyon na iyon, ang mga kasambahay nalang ang naroon at bumibisita lang kami palagi. Hindi na rin ito kagaya noong si Uncle pa ang nakatira dahil pinatanggal ko ang mga gamit ni Uncle kahit gaano pa iyon kaliit.

"This one is funny." ani niya na nakasandal ang ulo sa balikat ko.

Ang tinutukoy niya ay ang litrato ko na nasa likod ang malaking litrato nila Mom. Umakto ako na parang nagtatampo. Kinuha niya ang phone ko at siya na din ang tumingin ng mga kuha kahapon.

Tuloy lang siya sa pag-slide at panay ang tawa. Napahinto siya sa pag-slide ng makita ang litrato ko na ako mismo ang kumuha.

"You cried?"

"Ahm..."

"You should've told me para nayakap kita."

Naka-zoom pa ang picture ko at kitang kita ang luha ko. Ito yung time na kumakain na silang lahat at naiwan ako doon sa tabi ng puntod.

Sinapo niya ang pisngi ko saka tintigan ako ng maigi.

"I miss them so much. Araw araw humihiling ako na sana dalawin nila ako kahit sa panaginip. Sa tuwing nahihirapan ako, pumupunta ako palagi sa puntod nila. Ang aga naman kasi nilang nawala, kailangan ko pa ng gabay nila, kailangan ko pa sila pero wala eh yun talaga yung dapat mangyari. Noong mag-isa ako sa bahay hindi ako mapakali, bawat sulok nakikita ko sila na nakatayo doon. Yung mga memories namin, yung sabay sabay na kakain." tumulo ang luha ko.

Niyakap niya ako at hinagod ang likod ko. Naramdaman kong bumigat ang talukap ng mga mata ko.

Maya maya lang ay nakatulog ako at nagising lang ng huminto ang sasakyan para kumain kami.